-door Patrick Adriaans-
Paradiso was voor even omgetoverd tot de huiskamer van Kris
Kristofferson, niet door de aankleding, want behalve een microfoon en
een standaard met daarop wat spullen als een mondharmonica en een
flesje Gatorade, was er niets te zien op het podium. Het ging om de
performance die Kris op dat podium neerzette, die zorgde dat Paradiso
voor even helemaal zijn plekje werd, waar het publiek deelgenoot van
mocht zijn. Een performance die al even spaarzaam was als de
aankleding. Een gitaar en een mondharmonica die onder het motto minder
is meer alleen gebruikt worden om de songs te ondersteunen, en niet
voor extra franje.
Zoals op zijn laatste studioalbum This Old Road al bleek voelt Kris zich in deze spaarzame omgeving als een vis in het water. In zijn eigen woorden: "There's an honesty in the sparseness. It feels like direct communication to the listener,". En live klopte het want het publiek hing aan zijn lippen. Niet alleen bij de grootste hits als Me and Bobby McGee en Help Me Make it Trough the Night die al vroeg in de eerste set voorbijkwamen, maar ook bij ander recenter werk.
Kris gaf een dwarsdoorsnede door zijn hele oeuvre, met her en der wat maatschappelijk engagement. In Nobody Wins werd bijvoorbeeld de link gelegd met de oorlog in Irak, die ook niemand kan winnen. Een paar andere prijsnummers waren They Killed Him en het slotnummer van zijn laatste album, Final Attraction waarin hij nog een aantal overleden medemuzikanten eert, zoals Hank Williams en Janis Joplin.
De show duurde een krappe twee uur verdeeld in twee sets, met een korte pauze van een kwartier inbegrepen. Klonk zijn stem zeker in het begin van de eerste set nog een beetje roestig, en wat gebroken, in de tweede set was hij volledig op dreef en klonk het alleen nog maar breekbaar. Van een broken naar een fragile voice zeg maar. Bij een enkel nummer was Kris even de tekst kwijt, maar daar wist hij professioneel over heen te stappen, of het publiek hielp hem een handje door het volgende couplet in te zetten. De interactie met het publiek was overigens erg goed, zeer ontspannen en met het nodige gevoel voor humor. Op het moment dat iemand vroeg om een liedje van een album uit 71 of 72 waarvan hij de titel niet meer wist antwoordde Kris gevat, als jij het niet meer weet denk je dan dat ik op mijn leeftijd, met al die albums en songs die ik geschreven heb het nog wel weet? Hij had daarmee de lachers op zijn hand.
Vanaf het begin van het optreden was het rustig in Paradiso, zodat iedereen ook goed van de muziek kon genieten. Kris Kristofferson liet hier zien wat hem tot groot en invloedrijk songwriter gemaakt heeft. Liedjes en zeker teksten die blijven boeien. En uit de liedjes blijkt ook zijn kenmerk, het persoonlijke wordt naar de luisteraar gebracht. Dit was een optreden van een singer-songwriter op zijn best. Uiteindelijk rest hiervoor maar een woord: Kippevel.