- door Henk -
Lieven Tavernier is een bedachtzaam zanger/liedschrijver. Afwegend kiest hij zijn woorden. Ze vormen welhaast gedichten. Ze gaan over droefheid, relaties, eenzaamheid, herinneringen. Krassen op zijn ziel. Op deze zondagmiddag in 't Ey in het Vlaamse Belsele oogt hij berustend. Zo van, jullie zullen het met mij moeten doen.
Toch worden zijn concerten nooit zwaar op de hand. Ook nu weer gaat een triestige blik gepaard met een kwinkslag en een glimlach. Humor gluurt om de hoek. Als hij het somber getoonzette Donkere Dagen aankondigt kan hij het niet laten met licht opgetrokken wenkbrauw toe te voegen: ‘...er mag ook wel eens een vrolijk nummer bij zijn...'
Zo ontstaat een weldadige informele sfeer, waarin kippevel en lach even vanzelfsprekend samengaan als de finesse van de rootsy muziek en zijn sobere breekbare zang.
Naast hem zit de piepjonge mooi & lief ogende - maar charmant bescheiden - zangeres Sarah D'Hondt. Ik schat haar nauwelijks twintig. Met haar naturelle opbeurende zang zingt ze gelijkop met de gelaten klinkende Tavernier. Een prachtig contrast, maar tegelijk een riskante onderneming gezien de tekst-onvastheid die de bijna veertig jaar oudere Tavernier geregeld tart. 't Is maar goed dat hij ze dit keer foutloos uit zijn geheugen opduikelt, het staat zo lullig als zijn tekst net iets anders loopt dan Sarah's...
Tavernier begeleidt zichzelf op akoestische gitaar. Hij heeft er twee in verschillende stemmingen. Het element van de een hapert zodat-ie de andere geregeld opnieuw moet stemmen. Geen probleem, aan verbindende teksten geen gebrek. Waar hij bij eerdere concerten zenuwachtig oogde, is daar nu nauwelijks sprake van.
Grinnikend onderhoudt hij zich met zijn companen, allemaal sterke instrumentalisten zoals Yves Meersschaert die op zijn toetsen de zon af en toe door de wolken laat piepen. Aan contrabassist Wouter Berlaen merk je niet dat-ie voor het eerst meespeelt. Singer/songwriter Bruno Deneckere speelt gedegen gitaar en kleurt triest in op zijn mondharmonica. Het meest onder de indruk raak ik van Nils De Caster met zijn gevoelvolle accenten op steelgitaar en mandoline. Zelfs een onbedwingbaar opkomende hoestprikkel brengt hem niet van slag in het indrukwekkendste nummer van de middag: Laatste Trein naar M.
Tavernier wordt daarin weer de schooljongen die destijds telkens met de trein naar het internaat moest. Hij vertelt het ontroerende verhaal, parlando met veel gevoel voor pauze en ritme. Geleidelijk kleuren de instrumenten zachtjes in, om - als de trein vertrekt - dat in vol ornaat en in steeds opvoerend tempo te verbeelden. Een huivering trekt door 't Ey. Prachtig! Het klinkt nóg mooier dan op zijn recente album Wind & Rook dat hij deze middag presenteert.
Als Tavernier definitief afrondt missen we nog één nummer uit zijn nieuwe cd. Een vol Ey heeft gelukkig nog geen genoeg van hem en als hij bij zijn tweede toegift vraagt waar-ie ons nog mee kan lastig vallen, vraagt iemand om ‘Emma Haase, het mooiste nummer van uw cd'. Hij probeert er nog vanaf te komen met de wedervraag: ‘zouden ze hier weten dat ‘t zo'n lang nummer is'. Maar hij zet zich in zijn uppie met zijn gitaar aan de negen coupletten. Zijn begeleiders en Sarah zijn er niet meer bij. Prompt - voor het eerst deze middag - ontschiet hem de tekst van de zesde strofe. Nu kan het...
Pete Morton
Zijn eerste toegift deed Tavernier samen met de man die de drie kwartier vóór zijn concert gevuld had: Pete Morton. Deze Engelse singer/songwriter had Kaap de goede hoop van Taverniers vorige album ingestudeerd, compleet met Nederlandstalige zang. Ze brachten het samen, ondersteund door alle begeleiders. Leuk!
Tijdens zijn concert eerder die middag toont Morton goed overweg te kunnen met de Nederlandse taal. Zelden een buitenlander zo perfect het woord ‘misschien' horen uitspreken. Het nummer Avond van Boudewijn de Groot vertolkt hij gevoelvol. Het publiek zingt mee met ‘ik geloof in jou en mij...' Het is dus absoluut meer dan enkel een curiositeit.
Morton beschouwt Lieven Tavernier als een groot liedschrijver en vertolker. Hij kent diens complete werk. Onderweg naar Belsele, vlak onder Sint Niklaas, heeft hij Taverniers voorgaande albums nog eens stuk voor stuk beluisterd. Hij toont zich vereerd op hetzelfde podium voorafgaand aan zijn Vlaamse voorbeeld te mogen staan.
Pete Morton stamt uit de rock. Hij staat nog steeds stoer en met een olijke open blik op het podium. Zijn gitaarspel is een stuk fijnbesnaarder, zoals ook zijn liedjes. Deze folky singer/songwriter is een boeiend performer. Hij bezingt zijn liefde voor dichters en zijn afschuw over het Joods-Palestijns conflict (‘I don't care who started'). Hij is misschien wel het meest bekend van Another Train, een optimistisch nummer dat onder andere gecovered is door Vera Coomans, the Poozies en Sally Barker. Ook nu klinkt het weer als een hit.
Het meest raakt hij mij met een song die hij schreef toen zijn ouders zestig jaar bij elkaar waren. Hij kruipt in zijn vaders huid als hij zingt ‘She's my best friend. She makes me feel like the luckiest man'. De liefde voor zijn 81-jarige pa en ma spatten van de robuuste zanger. Hij zong het ook toen hij dat heuglijke feit vierde met de complete familie, vorig voorjaar. In het lied gaat het dat ze elkaar in ‘45 ontmoette, maar het was dus '47. ‘Oh, fourtyseven rijmde niet zo goed', lacht-ie zijn emotie weg.