De presentatie van een nieuwe cd is altijd spannend. Dat was het ook voor Inner Strength gisteravond in de Para in Breda. Dat is ook nog eens niet de thuisbasis van de groep, die in Veldhoven is ontstaan. Maar dit optreden was al gepland in de reeks PARAfolk, en Unforgotten kon donderdag van de fabriek opgehaald worden, dus werd het een officiële presentatie voor een goed gevulde zaal.
Aan het eind van de eerste set, die enigszins nerveus begon, werd de cd officieel gepresenteerd door producer Guy Roelofs, die nog even herinnerde aan de beginperiode van Inner Strength. Hij kreeg een bandje opgestuurd, luisterde eens, oordeelde dat het een ongeleid projectiel met jeu was, en besloot er toch maar mee verder te gaan. Nu zijn we een paar jaar verder, en heeft Inner Strength enkele bezettingswisselingen gehad, maar de groep lijkt een evenwicht te hebben gevonden, zo liet hij het publiek weten. Luisterend naar de presentatie van het nieuwe materiaal lijkt het er inderdaad op dat de groep een eigen richting heeft gevonden, maar ik zal daar hier niet verder op ingaan omdat een uitgebreide recensie van Unforgotten nog op Folkforum zal verschijnen.
Om alvast een tipje van de sluier op te lichten: gastmuzikant bij de presentatie was Ruud de Boer, die elektrische gitaar speelde op Saughy Rigg Farm en Glenashdale Falls. Het eerste nummer gaat over een boerderij in Noord-Engeland, het tweede over een waterval in Schotland. Het nummer dat vorige maand bij de World Folk Night in Veldhoven nog Flowers heette, heeft als definitieve titel Happy Swing gekregen, omdat Judith van der Valk (die dit deuntje schreef) de inspiratie hiervoor had gehaald uit de zomerse dagen die ze al schommelend in de tuin had doorgebracht.
De eerste nummers van het concert gingen dus nog niet helemaal soepeltjes, maar allengs groeide het zelfvertrouwen van zangeres Noortje van de Voort en stond Roland Mathijssen lekker te swingen met zijn didgeridoo. Titelnummer Unforgotten (over Australië) werd twee keer gespeeld, en in de toegift klonk het al heel wat beter dan in de eerste set. Het geluid was minder goed dan in Veldhoven, maar dat lag in elk geval ten dele aan de zaal, die van nature een zekere galm heeft. Die valt bij stevige rockconcerten waarschijnlijk niet eens op, maar is iets minder geschikt bij een wat subtieler, en vooral uitgebreider, folkinstrumentarium. Naast de nieuwe nummers werd ook nog wat bekend werk gespeeld, zoals Meltemi, het titelnummer van de vorige plaat en een heerlijk uitbundige versie van Didgecobeat. Tenslotte kwam er (het was eigenlijk al zo'n beetje afgelopen) nog een verzoekje uit het publiek, Spirits Bay. Dat hadden ze allang niet meer gespeeld, maar de grootste klus zat erop en met fijne samenzang van Judith en Noortje werd een ontspannen eind aan het optreden gemaakt.