-door Sjak Janssen-
‘Dames en heren, elke dag sterven er liedjes. Deze avond is voor die
liedjes,' zijn de magische woorden die Ricky Koole als een soort van
preek de zaal instuurt. Het publiek is er stil van. Geen geroezemoes,
geen nutteloos geouwehoer. Alle aandacht is gericht op wat er op het
podium te gebeuren staat. De boodschap is nog maar amper binnengekomen
of een warm liedje van Karla Bonoff trekt de oren van het publiek nog
verder open.
Het is donderdagavond 11 oktober. Een rare dag. De dag voordat de leeftijd van ondergetekende weer verder de hoogte in rijst. Een vreemde gewaarwording. Elk jaar weer. Maar dit jaar ook een heel aparte dag. Het startsignaal van Harmonium, een liedjes- en verhalenprogramma door Ricky Koole en Leo Blokhuis, moet nog gegeven worden. Vol verwachting kijken we maar wat naar het podium. Een aantal gitaren, een paar stoelen, een harmonium en veel herkenbare platenhoezen heten ons welkom. We hebben de tijd en groeten ze vrolijk terug. Dan ineens wordt het ietwat donker op het podium. Een man, met de rug naar het publiek toe, vindt plaats achter het Harmonium. Het moet Leo Blokhuis zijn. De klanken uit het rietorgel klinken mysterieus. Kerkelijk bijna. Zijn we daar voor gekomen? Voor een religieuze boodschap of zo? Niet bepaald. Meer voor onsterfelijke liedjes die ergens in de vergeetkast verdwenen zijn en het verdienen om opnieuw onder aandacht te komen. Maar vrees niet: we hebben geluk. Door bewust te kiezen voor tijdloze liedjes die ergens nog in de achterhoofden naborrelen, is Harmonium zeker niet routineus. Een gedachte als: ‘Dat kennen we onderhand wel,' zat zeker niet in de try-out verstopt. Sterker nog: het programma verveelt geen seconde. Zangeres Ricky Koole heeft dan ook de ideale zangstem om liedjes die doordrenkt zijn met de zalige combinatie van pop, country, blues en folk de wereld in te sturen. Voeg daar boeiende verhalen van Leo Blokhuis en het origineel en sprankelend gitaarspel van Wouter Planteijdt en Eric van Dijsseldonk aan toe en iets unieks is geboren. Hoe simpel kan het zijn om iets moois te maken?
Knieval voor de duivel
Wie Harmonium bekijkt, ontkomt er niet aan. Het beeld van de allesweter van de popmuziek vergt veel aandacht. Overtuigend vertelt Leo Blokhuis, bekend uit tv-programma's Top 2000 à gogo en de Wereld draait door, geschiedenisverhalen over tijdloze liedjes die smeken om aandacht. Vooral het kruispuntverhaal over Robert Johnson trok mee naar het diepe zuiden van the States. Ogen dicht en je zag de jonge bluesgitarist een knieval maken voor de duivel. Hoe fictief kunnen dromen zijn? Niemand weet het. Wat wel veel te laat bekend werd was dat Robert Johnson een grote jongen was voor de blues. Pas in de jaren zestig, ver na zijn dood, kreeg zijn blues de waardering die het verdiende. Vooral the Stones en Cream (met Eric Clapton) brachten hem onder aandacht. Harmonium kon natuurlijk niet om dat feit heen. Crossroadblues werd dan ook een in de eenentwintigste eeuw jas gestoken bluesnummer met virtuoos gitaarspel. En met prachtig gezang! Het gezicht van Ricky continu naar onderen gericht. En zoals het bij echte blues hoort, heel gepassioneerd gezongen. Kippenvel. Voor het netvlies van mijn ogen draaide de blueslegende zich om in het graf, zo mooi en pakkend was de uitvoering van Crossroadblues.
Muggenzifter
Verhalen vertellen is en blijft moeilijk, beweert ondergetekende. Hij kan het weten, hij betrapt er zichzelf op. Verhalen vertellen duurt gauw te lang. Zo ook wat Leo Blokhuis het publiek liet weten over het voetballied ‘You never walk alone'. Leuk om te horen waar de wortels liggen van dit door Lee Towers de hitparade in gezongen lied. Maar zat ik te wachten op informatie over wie dit nummer meer op zijn conto heeft staan? Nee, niet bepaald. Maar wie ben ik? Een muggenzifter, een mierenneuker wellicht? Valt wel mee, denk ik. Maar goed, ook het publiek mocht zijn of haar voorkeur laten horen. Liedjes van o.a. David Crosby, Linda Ronstadt en Sandy Denny kwamen zodoende naar voren. Maar de echte hoogtepunten uit het programma waren toch vooral de live gespeelde liedjes. Wat te denken van o.a. ‘Reason to Believe' van Tim Hardin, ‘Alphabet Street' van geilneef Prince of het door Eric van Dijsseldonk gezongen juweeltje van the Band. Het moge duidelijk zijn: het muziek en verhalen programma Harmonium is een aanradertje. Voorlopig nog in verschillende theaters te zien. Mis het dus niet!!!!