Met zijn warme, melodieuze stemgeluid hield de Zuid-Afrikaanse dichter/zanger Gert Vlok Nel gisteravond op Landgoed Roepaen in Ottersum het publiek aan zich gekluisterd in een overvolle kapel. Alle liedjes en andere stukken zijn te horen in de documentaire Beautiful In Beaufort-Wes van Walter Stokman.
Het voorprogramma wordt in stijl verzorgd door Signe Tollefsen, die laat horen dat ze niet voor niets de Publieksprijs kreeg bij de Grote Prijs van Nederland. Van fluisterzacht naar gierende uithalen zingt zij met overtuiging haar eigen werk, zichzelf begeleidend op gitaar. Alleen is soms de tekst niet zo goed te verstaan, dat is jammer. Het zou kunnen dat de akoestiek in de kapel hier een rol in speelde, die heeft toch een beetje galm, hoewel het geluid verder goed klonk.
Na de pauze komt Gert Vlok Nel op het podium, hijzelf speelt gitaar en mondharmonica en er is een bassist als begeleider. Als eerste horen we Waarom Ek Roep Na Jou Vanaand, het 11 minuten durende prachtige eerbetoon aan Koos du Plessis, die abrupt aan zijn tragische eind kwam. Op een scherm staat de vertaling door Robert Dorsman, helaas is die voor en flink deel van het publiek niet te lezen, de zaal zit met zo'n 400 bezoekers bomvol en achterin zijn de lettertjes gewoonweg te klein. De bassist voegt een ontspannen sfeer toe aan het wat metalig klinkende gitaarspel van Vlok Nel. Die praat weinig, doet een enkele aankondiging in het Engels, maar laat verder zijn muziek spreken.
We horen bijvoorbeeld Beautiful in Beaufort-Wes met een mooie intro op mondharmonica, en het opnieuw fijn voortkabbelende Rivier, waarbij je je zo op het water waant, om je door de stroom te laten meevoeren. Ook de treinen en de zee zijn te horen in de liedjes. Alle nummers zijn van eigen hand en te horen in de documentaire, een deel is ook te vinden op de cd Beaufort-Wes Se Beautiful Woorde. Een uitzondering vormt een oudje van Pussycat, Broken Souvenirs, waarbij hij vermeldt dat hij waarschijnlijk de enige Zuid-Afrikaanse muzikant is die de zangeres van die band, Toni Wille (ze zit ook in de zaal), persoonlijk kent. Een paar stukken worden voorgedragen door Gert Vlok Nel, zoals het gedicht For Those In Peril On The Sea, waarbij hij de woorden (un)young en (un)lovely in zinnetjes door elkaar husselt en vervolgens uitkomt bij de gevaren van de zee en een herinnering aan zijn vader van vroeger. Tot slot is er het verhaal over oom Jakkie uit de film, onmiddellijk gevolgd door een staande ovatie. Dat leidt nog wel tot de toegift Tuesday, maar dan is het echt gedaan.
Op het podium staat een grote man, die al snel zijn jasje uitdoet en in een mouwloos vest over zijn t-shirt zijn muziek ten gehore brengt. Van de verlegenheid die in de film duidelijk naar voren komt is weinig te merken, hoewel van veel dynamiek ook geen sprake is. In elk geval werd een uur lang geluisterd, al is zijn Afrikaans soms moeilijk te volgen. Feit is dat het vanaf het moment dat hij opkwam gewoonweg raak was. Gert Vlok Nel is een fenomeen. Het is moeilijk te zeggen wat hem nou precies zo bijzonder maakt, maar dat hij boeit is een ding dat zeker is. Nog nagenietend vangen we de terugweg aan door dichte mist en blijft het refreintje van Hillside Lullaby in mijn hoofd hangen: Droom van my & laat my vrij vannag...