Gisteren was in Meneer Frits in Eindhoven het eerste avondvullende optreden van Spoor, een pas enkele maanden oude, maar nu al veelbelovende formatie. Een kleine veertig toeschouwers waren getuige van mooie Nederlandstalige liedjes van hoge kwaliteit, gespeeld door vijf muzikanten die hun sporen al eerder verdienden bij andere projecten.
Frontman is Izak Boom, die helaas in zijn bewegingsvrijheid beperkt werd door een gebroken enkel, die hij opliep na een val van een stalen buitentrap. Gelukkig heb je andere lichaamsdelen nodig om gitaar en mandoline te spelen. De naam van de groep is ontleend aan een liedje van Vals Plat, en met Spoor werd de eerste set ingezet. Daarna volgde veel nieuw werk met een flinke dosis folk, hier en daar wat bluegrassachtige dingen en zelfs de blues. Izak Boom en Janos Koolen spelen mandoline, gitaar en de laatste neemt zelfs een keer de banjo ter hand, verder bestaat het instrumentarium uit bas (Bart Soeters), percussie bestaand uit cajón, enkele bekkens en een wasbord (Arthur Bont), en een paar saxen (André van der Hoff). De vaak humoristische teksten zijn vrijwel allemaal van Izak Boom, maar ook Janos Koolen schrijft liedjes en hij doet dat bij Spoor voor het eerst in het Nederlands. Soms wordt er wat geleend, zoals een drinklied dat gemaakt is naar een gedicht van Willem Gijssels of een Amerikaanse traditional die wordt vertaald, zoals Gonna Lay Down My Old Guitar (van de Delmore Brothers, maar vooral bekend van o.a. Doc Watson), dat bij Izak Boom Ik Raak Geen Snaar Meer Aan is geworden. Een opmerking dat je voor iets goeds niet altijd naar het buitenland hoeft leidt tot een humoristisch lied, met een actuele knipoog naar degenen die niet in Meneer Frits waren om Spoor te zien, en mensen die komen vertellen dat ze ook altijd iets met muziek hadden willen doen krijgen het advies om daar dan maar eens gewoon mee te beginnen. Een lied dat vol clichés zit en daar juist zijn kracht aan ontleent is Erop Of Eronder, met goesting in je donder, hongerklop, pap in de benen, kortom (de liefhebbers raden het al) dit handelt over wielrennen waar men 250 kilometer gaat fietsen om vervolgens nog met een banddikte verschil te winnen of te verliezen. Een tip voor Radio Tour de France?
Izak Boom was een van de twee liedjesschrijvers van Vals Plat, en in de tweede set komen nog enkele oude bekenden voorbij (Eigen Schuld, Vangst, Hoge Gebouwen en De Echte Man Die Vist, de laatste twee met tekst van Jeroen Jongsma). Spoor gaat in dezelfde trant verder, met heerlijke droogkomische teksten, al is het geluid wat voller geworden met de toevoeging van sax en percussie. Hier en daar wordt het zelfs jazzy, bijvoorbeeld met het instrumentale eerbetoon aan Django Reinhardt. Jeroen Jongsma had wel een wat meer dragende stem, maar Boom weet zich toch ook heel goed staande te houden met behulp van Koolen en percussionist Bont. Dit was de eerste keer dat er een volledige avond gespeeld moest worden, maar het beloofde veel. Af en toe ging er iets mis, slechts een keer moest opnieuw begonnen worden omdat verkeerd was ingezet. Als deze beroepsmuzikanten helemaal op elkaar ingespeeld raken, ben ik ervan overtuigd dat we ze nog veel vaker gaan horen.