Thé Lau heeft zijn rockgroep vervangen door ondermeer een
strijkkwartet. Hij is tegenwoordig net zo goed dichter en schrijver als
zanger. En dat bevalt recensent Karel Michiels van het Vlaamse dagblad
De Standaard zeer. Na een concert in de AB in Brussel schrijft hij: "De
subtiel aanzwellende arrangementen voor cello en viool, in harmonie met
het ragfijne toetsenwerk van zijn vaste kompaan Jan-Peter Bast, soms
met Lau zelf op de gitaar, voeren de luisteraar telkens weer naar een
hoogtepunt."
Hier nog enkele passages uit de recensie van Michiels:
...De zanger is dichter geworden - zijn lyriek draagt het ritme en de melodie in zich en zou ook zonder muzikale begeleiding overeind blijven. Bovendien laat hij zich begeleiden door een tangostrijkkwartet, volgens Lau zelf veeleer een ,,punktangokwartet'', omdat de vier dames van Pavadita wel eens buiten de lijntjes durven te kleuren. Nee, dat klinkt te braaf. Het samenspel lonkt naar de repetitieve perfectie van Wim Mertens en Philip Glass...
...Ergens halverwege de voorstelling kondigt Thé Lau het grappigste nummer aan dat hij ooit heeft geschreven. ,,In Nederland moet niemand er om lachen.'' In Brussel wel, zij het ook maar even. ,,Spiegelmonster'' mag dan al een sarcastische ondertoon hebben (je ziet het monster pas de volgende ochtend, na de braspartij), de poëzie van de tekst en de virtuositeit van de muziek eisen ook in deze compositie alle aandacht op...
...Tekstueel verkent de zanger op zijn nieuwe plaat de grens tussen de Liefde en de Dood, en daar schijnt niet altijd de zon. In de AB verontschuldigde Thé Lau zich zelfs voor zoveel somberheid, met een kwinkslag weliswaar, maar zo'n avondje was het wel, vol kommer en kwel. ,,We weten niets van de soldaat'': de onbesproken gruwelen van de oorlog. ,,Wild en luidruchtig'', een song met een dramatische muzikale opbouw en dito tekst: zou het zijn eigen vader zijn die Lau zich herinnert? ,,Niet bang om dood te gaan'': Tom Waits zou het niet triester kunnen zingen. (...) Als een Nederlandstalige zanger al ooit in de buurt kwam van Waits, dan wel deze gerijpte Thé Lau. Ook hij hanteert soms halve parlando's in plaats van echte melodielijnen en laat zijn stem af en toe gevaarlijk rauw grommen en schrapen. Een zin hoeft niet altijd volledig uitgesproken te worden, een goede verstaander enzovoort. ...
... In ,,Idioot'' toont Thé Lau zich letterlijk gek van liefde, in een sprankelende vertaling van Astor Piazzolla's origineel ,,Balada para un loco''. Met uiteraard een open doekje voor Pavadita. (...) Op ,,Idioot'' na heeft Thé Lau alle tekst en muziek op zijn nieuwe plaat zelf geschreven, maar live opent hij met twee covers, zij het niet in de klassieke zin van het woord. ,,Street hassle'' van Lou Reed is amper herkenbaar (wat in dit geval voor de muzikanten pleit) en met ,,Op de platte burg van Alkmaar'' heeft de zanger een gedicht van Neeltje Maria Min op muziek gezet, een vrouw die hij al een leven lang kent en bewondert....
Zie ook www.thelau.nl.