In de Brusselse Botanique trad dinsdag het alternatieve Britse popkwartet Guillemots op, dat eerder dit jaar verraste met zijn eerste album Through the windowpane, waarop avant-garde en jazz een spel spelen met folk en rock. Peter Vantyghem was erbij en schrijft in De Standaard ondermeer "Guillemots is een gevecht tussen sterke extremen. Wanneer die elkaar raken, ontstaat er schoonheid." En "Je kan Guillemots ergens situeren tussen Flaming Lips en The Waterboys. Zelf noemen de groepsleden één invloed die ze allemaal delen: Björk."
Hier nog enkele passages uit de recensie van Vantyghem:
...Guillemots passen in geen enkel vakje en lokken daarom een kritisch rockpubliek, dat aangetrokken wordt door de grillige songs en de soms zelfdestructieve arrangementen. Maar zelfs dan was niemand voorbereid op ,,Chosen one'', waarmee Fyfe Dangerfield het concert solo begon. Alleen achter zijn keyboards zong de excentrieke Brit het verwarde liefdeslied terwijl de zaal ademloos luisterde....
...De meeste songs kwamen uit het debuutalbum. (...) De groep heeft geen zin om de songs keurig te laten kloppen volgens beproefde formules, maar vindt niet altijd een betere oplossing. Zo was het nieuwe ,,Words'' een geweldig zootje, terwijl ,,Annie, let's not wait'' wel terugviel op een duidelijke vierkwartsmaat en mooie zang in de hoogte. Anders gezegd, wanneer Guillemots de teugels wat strakker in de hand houden en alle dwarsliggers zich aan bepaalde regels houden, zijn ze erg goed. Maar Fyfe Dangerfield, gekleed in een geruit pak, is er de man niet naar om zich aan regels te houden. Op het einde zond hij zijn groep weg en zong hij ,,Blue would still be blue'' met enkel een handorgeltje, zelfs zonder microfoon: een eerlijk moment dat de zanger in al zijn ambitie en beperkingen bloot zette en waar het publiek dankbaar op reageerde. Daarna volgde nog de hit ,,Trains to Brazil'', alweer krankzinnig aangezet, maar dan terugvallend op een archetypische Motowngroove. En zoals verwacht, het lange moment suprème ,,Sao Paulo'', dat zo'n beetje de hele avond samenvatte: passionele zang, een wilde dynamiek en bloedmooie barokmuziek die botste met rauwe rock. Guillemots is een gevecht tussen sterke extremen. Wanneer die elkaar raken, ontstaat er schoonheid....
Zie ook www.guillemots.com.