-door Patrick Adriaans-
Hudaki is een band uit Transkarpatië, het uiterste westen van de
Oekraïne. Een gebied ingeklemd tussen Polen, Hongarije, Slowakije en
Roemenië. Een gebied ook met een roerige geschiedenis waarbij
verschillende landen het voor het zeggen hebben gehad. Dit hoor je duidelijk terug in de muziek van Hudaki, een aanstekelijke
mix van Midden-Europese volksmuziek, gisteren live in Amsterdam in de
Badcuyp.
De band bestaat uit 5 mannelijke instrumentalisten, op taragot, dulcimer, trom, staande bas en viool, soms ook gitaar en herdersfluit. Aangevuld met twee vocalisten Katya en Olya. In de Badcuyp speelden en zongen ze geheel zonder versterking. Dat kan daar ook, de zaal is niet zo groot, hij was met een vijftigtal bezoekers redelijk gevuld.
Duidelijk zijn de invloeden van zigeunermuziek en klezmer, de band speelt hedendaagse traditionele muziek, muziek die je in hun dorp Nyzhnye Selyshche nog dagelijks kunt horen. Ze speelden ook een echt onvervalst klezmer nummer, dat werd aangekondigd met de mededeling dat dit tegenwoordig niet meer te horen was in het dorp, vroeger wel, toen was er een grote joodse gemeenschap maar die is compleet verdwenen in WO II. Dat was de meest serieuze noot van de avond, als het om de aankondigingen gaat.
Er werd ook serieus muziek gemaakt, en gezongen, waarbij de a capella solo gezongen nummers door de pas 16 jarige Olya Senynets echt inruk maakten op het publiek.
In het begin een beetje geroezemoes, maar aan het eind was de hele zaal stil, een prestatie van formaat. Maar de stem, en de zuiverheid van het zingen, verdienden dit ook.
Ook de andere vocaliste Katya heeft een goed stemgeluid, waarbij je het gevoel krijgt dat zij zelfs in een stadion geen versterking nodig heeft, zo krachtig is de stem.
Maar het belangrijkste van alles, muziek is om op te dansen en om een feestje mee te bouwen, en dat werd ook gedaan. Gaandeweg het concert, en zeker na de pauze kwam de zaal los, en was de ruimte voor het podium niet voor niets gecreëerd. Waar in het begin de meeste mensen nog zaten, stond bijna iedereen en er werd volop gedanst. De band zelf droeg daar ook aan bij, zo kwam de violist Mikhailo van het podium af om te dansen, en ook Katya en Olya droegen hun steentje bij. Er was ook nog ruimte voor wat muzikale show, weer met name van de violist. Hij speelde zijn viool alsof hij Jimi Hendrix was, op zijn rug, tussen zijn benen in de meest (on)mogelijke standen.
Naast muziek heeft de band ook nog een verkoopster, Natasja, niet alleen van de CD's, maar ook van wat Oekraïense koopwaar, zoals lepels, kralen en niet te vergeten kaas. Die werd ook uitgedeeld tijdens het concert, en als een zeer smaakvolle kaas gewaardeerd.
Uiteraard was er ook nog traditionele kleding te koop, de band zelf treed ook op in deze kleding, maar is geen oubollig folkloristisch overblijfsel, integendeel ze zijn nieuwerwets traditioneel.
Na het concert bleek nog hoezeer deze muzikanten vooral muzikant zijn. In de Badcuyp stond een piano, waarop ze nog even gingen jammen, er werd nog even een panfluit te voorschijn gehaald en daarop het bekende deuntje van Zamfir gespeeld. Maar de naderende sluitingstijd bracht een einde aan deze mooie muziekavond