Bij het Folkcafé in de Paradox in Tilburg was vanmiddag een optreden van het trio Pot, van Lienen en Baumgarten, twee trekzakspelers en een bassist. Zij brengen enkel instrumentalen, maar die zijn zo kunstig in elkaar gewikkeld, dat je oren tekort komt bij het luisteren. De basis van de eigen composities is (vooral Italiaanse) folk, maar het spel waaiert hier en daar heel jazzy uit.
Vrijwel alle nummers van de nieuwe cd Speeldoosje werden gespeeld, en nog een stel van de vorige, Nectar (uit 1999). Peter Pot is wat ritmischer, Arie van Lienen wat melodieuzer, Philip Baumgarten voegt een heerlijk relaxte jazzy bas toe, en samen creëren ze een spanningsveld dat je vanaf het begin geboeid doet luisteren.
Om te variëren hebben Pot en Van Lienen elk een drietal trekzakken klaarstaan, zodat er in diverse toonaarden gespeeld kan worden. In combinatie met de gelaagdheid van de stukken betekent dat dat je je als luisteraar geen moment verveelt, integendeel zelfs, je zou dit eigenlijk veel vaker moeten meemaken om telkens weer verrast te worden door kleine dingen, zoals een melodietje van een scottisch dat verweven zit in de Tango voor Tjerk, of om vast te kunnen stellen of het inderdaad het deuntje van Parlez-Moi D'Amour was dat in het nummer Saskia verwerkt zat.
In een half gevulde zaal was het vooral stil, om maar niets te hoeven missen van dit luisterspel. Dat leidde tot twee toegiften, waaronder Les Noto, dat eigenlijk een (naar ik meen Albaanse) folkmelodie is, maar op die trekzakken een prachtige wonderlijke klank krijgt.
Peter Pot deed de aankondigingen, en vertelde daar in het tweede deel van het concert ook wat bij over de trekzakken. Het zijn dan ook gemakkelijke instrumenten, zegt hij, want ze hebben niet zoveel knoppen. Met een kleine demonstratie bewijst hij vervolgens dat je op zijn minst over een behoorlijk flexibel stel vingers moet beschikken, wil iemand die zelf accordeon of trekzak bespeelt ook maar in de buurt komen van wat vandaag te horen was. Ook de concertina komt in de uitleg aan bod en zelfs uit een speelgoedharmonica, die al enkele mankementen vertoont, krijgt Pot een leuke Sinterklaas Kapoentje tevoorschijn getoverd.
Na afloop dwarrelde er van alles door mijn hoofd, de muziek was intens, ingewikkeld, intrigerend en indringend, maar bovenal spannend. En dan komt het besef dat het een beleving is die je over je heen moet laten komen. Gewoon achterover leunen en je laten meevoeren op avontuur...
Op 25 november zijn Pot, Van Lienen en Baumgarten ook te zien bij Razzmatazz in Oost-Souburg (zie www.razzmatazzpodium.nl).
Zie ook: www.potvanlienenenbaumgarten.nl.