Tijdens zijn Euro-tour concerten van afgelopen dagen liet de
Amerikaanse rootsy singer-songwriter cq alternatieve countryrocker Ryan
Adams een spoor van bewondering achter, maar ook van verontwaardiging
vanwege zijn nukkigheid. Bij Paradiso verdween hij plots van het
podium, Brussel speelde hij in drie uur plat, in Keulen sprak hij geen
woord tot het publiek en tijdens het Take Root Festival in Assen
afgelopen zaterdag liet hij De Smelt op de grondvesten schudden en was
na de geplande anderhalf uur niet van het podium af te branden.
Ryan Adams ligt met alles en iedereen overhoop. Ook met zijn fans, met wie hij een haat-liefde verhouding heeft. Op zijn verzoek heeft dit weekeinde de website www.ryanadams.org zijn forum gesloten. Adams wil niet in detail treden, maar er zouden bedreigende berichten verschenen zijn, zowel voor hemzelf als voor zijn band.
Recensies
Aan de hand van citaten uit recensies over de concerten die hij afgelopen week in onze contreien gaf doemt een beeld op van een eigenzinnige, wispelturige maar ook uiterst talentvolle muzikant:
Dinsdag 3/10 Amsterdam:
Onder de kop ‘De avond waarop Adams onverwachts van het podium verdween', schrijft Elisabeth van Scherpenzeel op www.kindamuzik.net ondermeer:
...Geen eenvoudig woord als "hello", of "bye". Niet eens een zwaaiende hand. Na bijna twee uur spelen is Ryan Adams ineens achter het gordijn van een uitverkocht Paradiso verdwenen. Zonder toegift. De vier muzikanten die zijn begeleidingsband The Cardinals vormen, staan nog wat schuifelend op het podium. Als het licht aan gaat en de muziek van de dj begint te spelen, is het voor het publiek pas duidelijk: Ryan Adams has left the building...
...Zonder een blik te werpen op de in groten getale toegestroomde toehoorders voert Adams stemmige en rustige nummers uit van bijna alle acht, indrukwekkende platen die hij in vijf jaar tijd heeft uitgebracht. (...) Het publiek kan tevreden zijn met de variërende set (...) De nukkige Adams blijft, soms wat murmelend, zingen met zijn droevige stemgeluid en doet er tussen de nummers door het zwijgen toe. Het stoort niet. Gezelligheid past niet bij de blues van Adams. Hoe abrupt is dan het einde. (...) Als dan ook nog een vreemde vogel, slechts gekleed in slip met Supermanlogo, het podium op klautert en stevig op de grond wordt gedrukt door de roadies van The Cardinals, reageert een boze menigte met een oorverdovend fluitconcert op de onverklaarbare verdwijning van Adams. Een raketaanval van plastic bekertjes, al dan niet gevuld met bier, richting de apparatuur van de band volgt. De magie die enkele minuten geleden nog aanwezig was, is verdwenen...
Donderdag 5/10 Brussel:
Peter Vantyghem heeft het in De Standaard over een heerlijk concert. "Zo moet rock klinken: passioneel, rootsvol, dramatisch", schrijft hij. En: "Drie uur Ryan Adams is niet teveel". Hier nog enkele passages uit zijn artikel:
...Adams had er zin in. Hij veranderde om de haverklap het speelschema, converseerde met het publiek, zong heerlijk en speelde alsof rock nooit een definitieve vorm mag hebben (...) Centraal stond natuurlijk Ryan Adams (33) zelf. De man heeft een fantastische stem, die live veel beter tot haar recht komt dan op zijn soms wat te tamme platen. Hij doet voortdurend denken aan Rufus Wainwright en Neil Young, omdat hij zo slepend en hoog zingt. Wanneer hij alle ballast overboord gooit, kan je inderdaad een Gram Parsons in hem vermoeden. Maar door zijn wilde gitaarsolo's, en de chaotische jams die op vele nummers volgden, zien nogal wat mensen in hem een andere Kurt Cobain. (...) Voortdurend wisselden The Cardinals harde rock af met meeslepende ballads. Nooit werden ze voorspelbaar: altijd ging een refrein wel een onverwachte kant uit, of ontwikkelde zich een ruwe dynamiek die er het stof afnam. The Cardinals leunden daarbij meer aan bij grunge dan bij hardrock: het spel leek vaak rommelig, maar alles landde steeds op zijn pootjes. (...) Adams mengde blues, country en rock zo inventief door elkaar dat hij zowel de wortels van die genres als de uitvalswegen ervan recht aandeed...
Vrijdag 6/10 Keulen:
De in rootsmuziek gespecialiseerde website www.hanx.net was erbij en kopt: Nukkige Ryan Adams stelt teleur. Het concert dat de Amerikaan gaf in de uitverkochte ‘Kantine' werd gewaardeerd met een 5,5. De recensent schrijft ondermeer:
...Bob Dylan werd eens gevraagd waarom hij niet praat tegen het publiek tijdens optredens. Bob verontwaardigd: "Ik ben hier niet om te praten, maar om muziek te maken." Mogelijk zit Ryan Adams op dezelfde golflengte als Dylan. De achthonderd fans in Die Kantine in Keulen hoorden Adams vrijdagavond af en toe wat onverstoorbaar mompelen tegen zijn muzikanten, maar nimmer richtte hij zich tot de uitverkochte zaal. (...) De nadruk lag teveel op de ballads waardoor het optreden vaart en power ontbeerde. Natuurlijk, Cold Roses, Kiss Before I Go en Magnolia Mountain zijn prachtige liedjes, maar dat is het stevigere New York New York ook. In Brussel speelde hij het wel, in Keulen niet. Aanvankelijk dacht ik dat de band naar een climax zou toewerken, zeker toen Beautiful Sorta tegen het eind voorbij kwam. Maar niks hoor, vervolgens viel het tempo weer terug. Ook buitten Adams en Neal Casal de wisselwerking van hun gitaren onvoldoende uit. Verschillende keren gaven ze een aanzet voor een jamsessie, maar zodra het begon te broeien hielden ze ermee op....
...Opvallend veel bezoekers verlieten voortijdig morrend het optreden. En net als in Amsterdam eerder deze week eindigde ook het optreden in Keulen abrupt. Klokslag tien uur werd Die Kantine ingericht als discotempel. Een toegift kon er niet meer af...
Zaterdag 7/10 Take Root Festival Assen:
Peter van der Heide in het Dagblad van het Noorden bezocht het uitverkochte festival. Naast top-act Ryan Adams programmeerde Take Root onder andere ook Luka Bloom in de ‘acousitic stage' met een capaciteit van slechts 350 plaatsen, zodat velen teleurgesteld werden. Over Ryan Adams toont Van der Heide zich enthousiast. De kop boven zijn artiekel luidt: ‘Ryan Adams maakt naam waar'. Hier enkele passages uit zijn artikel:
...Met de 31-jarige Amerikaan haalde Take Root ook meteen de grootste ster uit de festivalgeschiedenis binnen. Het verklaart dat de helft van alle bezoekers ditmaal van buiten de noordelijke regio kwam. (..) De nukkige alternatieve countryrocker, een eigentijdse Gram Parsons, gaf ook in Assen blijk van zijn grillige reputatie, maar wist die energie met zijn uitstekende begeleidingsband The Cardinals gelukkig in goede banen te leiden. Met twee schattige staartjes in zijn haar liet hij De Smelt op de grondvesten schudden en leverde een onvergetelijk, spannend optreden af. Het was voortdurend balanceren en geen moment op de automatische piloot willen spelen. "Take us away!", riep een meisje in het publiek hem toe. "Take yourselves away", antwoordde Adams ginnegappend, ondertussen ouwehoerend met zijn bandleden. Hij maakte zich er niet vanaf en speelde zelfs veel langer dan de anderhalf uur die op het affiche stond. Na een enerverende show en prachtuitvoeringen van Mangolia Mountain, Easy Plateau en I See Monsters, eindigde de negende editie van Take Root op het hoogtepunt...