Ad - The Watchman - van Meurs heeft een overvolle agenda. Met zijn band The Watchman, met het succesvolle project No Blues en nu ook met Galili Dance. Toch vindt hij nog altijd wel een plekje om samen met zijn partner Ankie Keultjes als ‘kleine' Watchman-bezetting her en der op te treden. Hij tourt zo in het buitenland, maar staat evengoed op een doordeweekse avond, zoals gisteren (wo 04/10), op het kleine podium van jazz-eetcafé Desafinado in Middelburg. "Dit is zoals we altijd door Engeland touren. Met z'n tweetjes. Dat doe ik het liefste...", glundert hij.
Min of meer toevallig ben ik getuige. Een paar dagen uitwaaien aan de Zeeuwse kust brengt me in deze tent waar je heerlijk kunt eten, maar die ook een en al muziek uitstraalt. De bar is bekleed met pianotoetsen. De kroeg ontleent zijn naam aan de befaamde jazzklassieker Desafinado, die door tal van grootheden is uitgevoerd. ‘Antieke' singeltjes van enkele versies, zoals die van Ella Fitzgerald, hangen ingelijst aan de muur. Zoals ook banjo's, trompetten, klarinet, trombone's, hoorn, wasbord, en affiches van Miles Davis en Billy Holliday. Op het kleine podium staat een piano.
Van Meurs toont een schriftblaadje, volgekrabbeld met tientallen songtitels. ‘Welke wil je horen', vraagt-ie. Het lijkt me beter dat je dat zelf bepaalt, is mijn politiek correcte antwoord. Als we het over de opbouw van de set-list hebben zegt-ie knipogend over een mooi rustig nummer: ‘Ik kan niet teveel heilige nummers achter elkaar spelen, want ik wil hier nog eens teruggevraagd worden...'
Ankie Keultjes regelt intussen het geluid. Aan de bar hangt een plaatselijke geluidstechnicus. Hij wil ‘dat meisje' wel helpen. Maar de alleszeggende blik van de kroegbaas - zij heeft er meer verstand van dan onze hele kroeg bij elkaar - weerhoudt hem...
Het snoertje dat juist nu goed van pas komt zit in de verkeerde koffer. 't Is ook 'n geregel tegenwoordig. In de ene koffer zitten de No Blues-spulletjes, in de andere die voor de Watchman-concerten en dan is er weer een voor de duo-bezetting, etc.
De ene keer karren ze meteen na het optreden terug naar huis, want 'ons streven is om voor de laatste ronde in Eindhoven aan de bar aan te schuiven'. Dan is er weer een volledig geregeld No Blues concert, compleet met luxe hotelkamer achteraf.
In deze drukke tijden kost schrijven van nieuw materiaal moeite. Daar is dan bijvoorbeeld een tournee door Engeland geschikt voor. ‘Dat schept meer mind-room', aldus de songsmid.
Ad van Meurs en Ankie Keultjes voelen zich als een vis in het water, tijdens zo'n kroegconcert. Waar Ankie normaal van achter het mengpaneel de tweede stem zingt, zit ze nu op het podium naast Ad. In de Bob Dylan-song Every Grain of Sand neemt ze het voortouw. De informele sfeer staat toe dat ze na een couplet stopt met de belofte het straks opnieuw te doen. Even was de tekst haar ontglipt. En inderdaad, na de pauze doet ze het weer. En hoe! Ze kruipt onder mijn huid met haar indrukwekkende versie van het nummer dat een paar jaar geleden pas echt in volle glorie tot me doordrong in een vertolking van Emmylou Harris op Wrecking Ball.
Komisch
Van Meurs is in zo'n relaxte entourage als de dood voor een ‘te hoog babbel-gehalte'. Niet dat hij het geklets van het publiek vreest, maar meer dat van hemzelf. In plaats van gezellig breed uitgesponnen aankondigingen, bedient hij zich dan liever van komische one-liners. Zo introduceert hij het nummer Jump over the wall over zijn kleinkind met: ‘Al dertig jaar zing ik over sex, drank, drugs en rock & roll. Nu eindelijk gaat het over iets waar ik écht verstand van heb...'
Van Meurs is voor de duvel niet bang. Hij heeft er flink op geoefend en denkt het nu onder de knie te hebben dus speelt ie gewoon het vingerbrekende instrumentaalje Angi van de legendarische folkgitarist Davey Graham. Okay, niet helemaal foutloos, maar Middelburg vergeeft het ‘m graag. Enkel met gitaar en zang rockt Weep on Willow welhaast net zo stomend als in volledige Watchman-bezetting. Je vergeet die volle band- en cd-sound trouwens al snel wanneer Van Meurs met zijn Ankie nummers als Ostende, The River, Big Ocean, The Ring en High Acres terugbrengt tot hun fraaie essentie: subtiel tokkelend (slide-)gitaarspel met bewogen zang.
Ook in dit Watchman-duo is er plaats voor een No Blues-nummer. Woody Guthries Columbus Georgia heeft daarin een Arabisch intermezzo gekregen, dat nu verrassend moeiteloos door Ankie wordt gezongen. Het publiek volgt het met stijgende verbazing én bewondering....