Nick Cave gaf maandag en dinsdag concerten in het het Haagse World
Forum Theater (Congres Centrum). Hoewel het was aangekondigd als een
solo-performance, werd Cave bijgestaan door 3 van z'n vaste 6 Bad
Seeds. Maar het resultaat was net zo overrompelend, aldus Peter Bruyn
in zijn recensie in de Gelderlander. Cave trok de nodige recensenten.
Zo was er namens NRC Handelsblad tekenaar Typex die origineel in
strip-vorm verslag deed.
Cave trad in Den Haag aan met bassist Martyn P. Casey, drummer Jim Sclavunos en violist Warren Ellis, die ook al zijn naaste vertrouwelingen waren bij de opnamen van zijn meest recente dubbel-album Abattoir Blues/The Lyre of Orpheus uit 2004.
Typex schrijft bij zijn tekeningen ondermeer:
...De arrangementenkast gaat ondersteboven: rustige liedjes als ‘The Weeping Song' en ‘Henry Lee' worden powerballads, opzwepende nummers als ‘Mercy Seat' worden met meer tederheid behandeld, maar in ‘Tupelo' is alles bij het oude gebleven.... En ...in het afwisselend zwierig en zwaar gespeelde ‘Stagger Lee' komt alles samen: Ierder aanstaand slachtoffer in deze murder ballad vindt zijn eigen stem in Nick's zang. Ondertussen wacht Warren zijn kans af om de boel op te jutten met korte explosies van zigeunermetal. Nick gromt en gilt terug.... En ...maar liefst 9 (négen), vooral romantische, songs in de toegift. Alles in overleg met het oegestroomde publiek. Na een stampend ‘Jack the Ripper' krijgt iedereen een hand. Nick is niet hier voor ons geld of onze liefde, hij is hier voor onze ziel...
Hier nog enkele passages uit de recensie van Bruyn zoals wij die in De Gelderlander lazen:
...Omdat Nick Cave en zijn musici de gewoonte hebben om niet of nauwelijks voor tournees te repeteren, zijn de spanning en spontaniteit voortdurend voelbaar. Als er iets mis gaat, dan gaat het mooi mis....
...De in Engeland residerende Australiër die deze week negenenveertig wordt, compenseert de steeds dieper wordende Jack Nicholson-achtige inhammen bij de slapen tegenwoordig met een opvallende druipsnor; zo'n echte jaren zeventig filmpooier-snor. Als musicus en podiumpersoonlijkheid lijkt hij echter nog steeds te groeien...
...Casey en Sclavunos leggen samen met Cave aan de vleugel de basis en Ellis mag vervolgens de sierkrullen draaien, de boel inkleuren en ontregelen. En gezien de dynamiek van het repertoire kan de violist zich daarin ongeremd te buiten gaan. De strijkstok giert over de snaren (...) Cave laveert tussen de crooner die nog altijd in de liefde gelooft (zoals in The Ship Song, toch een van zijn mooiste ballads) en de profeet van de apocalyps. Zoals Tupelo, waarbij hij zelfs nog even een gitaar vasthoudt. Het opvallendste is het informele karakter van het concert. Moest er voorheen doorgaans nog een nieuw album verkocht worden, nu vraagt de zanger zijn publiek keer op keer wat ze willen horen. Dat het repertoire al
vaststaat - want het is vrijwel exact gelijk aan dat in IJsland, afgelopen zaterdag - doet er ook niet toe. Soms gaat hij er op in, al heeft hij de woorden niet altijd paraat. Zo wil hij het twintig jaar oude Sad Waters wel zingen, maar dan moet een toneelknecht even het tekstvel achter de coulissen halen. Maar even later speelt hij het bloedserieus. En bloedmooi...