-door Hans Vreede-
Na het vertrek van Kelly van der Heyden, de oude gitarist en motor van Inner Strength bestond bij sommigen de vrees dat dat wel eens de doodsteek zou kunnen betekenen voor een veelbelovende band die nog geen jaar geleden de goed ontvangen cd Meltemi uitbracht.
Apeldoorn
Dus ben ik op 2 september achtereenvolgens naar Apeldoorn en Biddinghuizen (liggen tenslotte niet ver uit elkaar) gegaan om met eigen ogen te zien of die vrees terecht was. Tijdens het kleinschalige Mondial-festival in Apeldoorn zal Michiel Bos, de beoogde opvolger van Kelly zijn debuut maken. Nu is Apeldoorn voor Michiel dan wel bekend terrein (hij komt tenslotte uit deze plaats), maar kan hij zich ook muzikaal staande houden ?
Ik bemerkte vooraf dan ook enige spanning bij sommige leden. Judith van der Valk gaf toe inderdaad gespannen en zenuwachtig te zijn. Het is tenslotte het eerste optreden zonder Kelly en Michiel heeft amper drie weken de tijd gehad om zich een gedeelte van het repertoire van de groep eigen te maken. Zou dit voldoende zijn geweest? Michiel zelf zei een gezonde spanning te voelen en vol vertrouwen naar dit optreden uit te kijken.
Door technische geluidsproblemen begint het optreden ongeveer 20 minuten later dan gepland. Maar de band liet zich hierdoor niet uit het veld slaan. Sterk vond ik het optreden van Inner Strength als groep, die als vanouds veel spontaniteit en plezier uitstraalde. Je kon duidelijk zien dat ze er plezier in hadden en vooral de wisselwerking tussen Roland Mathijssen (didge) en Judith van der Valk (blokluit, dwarsfluit, doedelzak en zang) werkte aanstekelijk. Ook de interactie met het publiek kwam de presentatie echt ten goede, waardoor er m.i. minder stiltes vielen tijdens de aankondigingen dan in het verleden.
Muzikaal gezien klonk het optreden swingend met in het begin enige spanning, maar gaandeweg het optreden werd dat minder en minder en groeide het zelfvertrouwen. Dit concert bestond uit een mix van oude nummers als bijvoorbeeld Expectations van hun eerste cd Driven (die na dit optreden echt helemaal uitverkocht is), van hun tweede cd Meltemi Aurora Borealis, Spirits Bay, Star Dance, It's Okay en het altijd swingende Didgecobeat, maar ook hun nieuwe nummer Diamonds.
Michiel Bos speelde dan wel nog met de bladmuziek bij de hand, maar hij liet duidelijk zien dat hij een goede opvolger kan worden van Kelly. Aan sommige nummers zal nog geschaafd moeten worden, m.n. aan de snellere kenmerkende nummers van Inner Strength als bijvoorbeeld Didgecobeat. Tijdens Meltemi liet de techniek hem in de steek en kwam de boezoeki niet meer door, maar Michiel raakte hierdoor niet echt in paniek en stapte rustig over op de akoestische gitaar. Ook de anderen raakten niet in paniek en speelden professioneel, op elkaar vertrouwend, door.
Dit optreden liet zien dat Inner Strength over voldoende innerlijke kracht beschikt en veerkrachtig genoeg is om het gemis van Kelly op te vangen en op de ingeslagen weg verder te gaan. Voor mij reden genoeg om mijn reis voort te zetten naar Biddinghuizen, waar de band vanmiddag haar tweede optreden heeft (een primeur voor hen) tijdens het Doedans-festival.
Biddinghuizen
Voorafgaand aan het concert heb ik aan o.a. Noortje, Judith, Endy en Marc naar hun mening gevraagd over hun optreden in Apeldoorn. Ze waren positief en zeer tevreden met hun performance en zeker positief over hun nieuwe gitarist Michiel.
Zaterdag 2 september zal voor Inner Strength zeker niet de boeken ingaan als een dag waarop de techniek vlekkeloos verloopt. Tijdens de soundcheck krijgt de groep al direct te maken met onwillige monitoren, de mededeling dat Marc Rosiers (drums) zonder versterking en vooral rustig moet drummen, waardoor het op het podium voor de artiesten allesbehalve optimaal is. Maar Inner Strength zou Inner Strength niet zijn als ze niet positief aan hun tweede optreden begonnen.
Voor een klein maar zeker enthousiast publiek brachten zij in de tent, die voor de gelegenheid omgedoopt was tot Folkcafe, opnieuw nummers van hun beide cd's.
Hierbij vielen mij al direct een aantal dingen op. Het geheel werd al van het begin gedragen door nog meer vertrouwen, minder zenuwen en opnieuw veel spontaniteit en vrijheid. En vanuit de zaal was niets te merken van de problemen die de muzikanten, en vooral Noortje, op het podium moesten ondervinden van de slecht werkende monitoren (ondanks alle bemoeienissen van Tjeu, de eigen geluidsman van IS, ten spijt). Inner Strength speelde met een plezier en bevlogenheid en liet zich niet kennen door de slechte geluidstechniek.
Kortom, op het podium stond een Inner Strength, met een nieuwe gitarist die zijn dubbele vuurdoop vandaag zeker goed heeft doorstaan en waarvan we zeker in de toekomst meer zullen horen. Michiel kan m.i. met zijn conservatorium verleden in de toekomst een bredere waaier aan sound en harmonie toevoegen aan het repertoire en kan volgens mij een grote aanwinst voor Inner Strength blijken te zijn.