Sommigen zullen Myshkin nog kennen als de partner van Mike West. Dat is ze al een paar jaar niet meer, ze woont tegenwoordig in Portland in de staat Oregon en speelt met haar band Myshkin's Ruby Warblers. Gisteravond trad ze op in café Alleman in Gemert.
Een paar jaar deed Myshkin Nederland nauwelijks aan voor concerten, dus werd het hoog tijd om te horen hoe het haar nu vergaat. In Alleman bleek dat ze nog steeds een sterke singer-songwriter is, die heel betrokken is bij de maatschappij. Haar meest recente ep, Sigh Semaphore, bevat dan ook enkele politieke liedjes, omdat, zoals ze het zelf zegt, iedereen die in deze tijd zou moeten schrijven. Daarvan doet ze o.a. Lied, waarin ze haar boosheid tot uitdrukking brengt over het regime van Bush.
Een prachtig nummer is Bywater, dat ze schreef op de dag dat Katrina New Orleans overspoelde. Ze heeft zelf negen jaar in die stad gewoond, en haar voormalige huis stond in een van de wijken die het zwaarst getroffen werden door de orkaan. Ze werd overigens zelf ook meteen actief, enkele dagen na de ramp kregen de mensen op haar mailinglijst al bericht over de diverse artiesten die ze kende in New Orleans. Een zorg minder voor ons in Europa, die zagen hoe erg het was daarginds.
Uit nachtmerries kan ook een mooi lied komen, zoals Jenny. Dat gaat over een strakgetrokken barbiepop, waarvan je alles zo'n beetje kunt losschroeven, en dat allemaal om er aantrekkelijker uit te zien, waarmee Myshkin duidelijk een aanklacht tegen de cosmetische chirurgie formuleert, maar ook tegen de mensen die dat uiterlijk zo belangrijk vinden.
Het was gezellig druk in het café en het aanwezige publiek luisterde over het algemeen goed naar wat er van het podium af kwam. De aankondigingen werden voor een groot deel in het Nederlands gedaan, de taal van Myshkin's ouders, waar toch heel veel van is blijven hangen. Myshkin speelde met Sailor Banks op contrabas en Edwin, een drummer uit Utrecht. Ze vormden samen een mooi trio, dat twee sets deed, met veel nieuw werk, maar ook nummers van eerdere cd's, zoals Ruby Warbler, van het album Rosebud Bullets, waarvan het titelnummer ook langskwam. Van Why Do All the Country Girls Leave?, een plaat die redelijk succesvol was, kwam Apricot Tree.
Myshkin maakt een mix van jazz, roots en pop, die prima in het gehoor ligt. Met een stem die fluisterend zacht en jazzy kan klinken, maar waarmee ze ook fel kan uithalen maakt ze flink indruk. Myshkin bekommert zich om de wereld en de mensen om haar heen. Door middel van haar muziek probeert ze er wat aan te doen, en wat mij betreft zouden veel meer mensen haar voorbeeld mogen volgen.
De komende tijd is Myshkin nog te zien op de volgende plaatsen:
7 juni, Burgerweeshuis in Deventer, www.burgerweeshuis.nl.
11 juni, KHL in Amsterdam, www.khl.nl.
16 juni, De Grote Broek in Nijmegen, www.grotebroek.nl.
27 juni, Atlantis in Alkmaar, www.atlantispodium.nl.
Zie ook: www.myshkinsrubywarblers.com.