-door Patrick Adriaans-
Riep het album All the Roadrunning al tegenstrijdige gevoelens bij me op, het concert van Emmylou Harris en Mark Knopfler gisteravond in Ahoy maakte het er niet beter op. Op de keper beschouwd was het een goed concert, maar het liet me nog steeds achter met een dubbel gevoel.
Het begon muzikaal sterk met Right Now en Red Staggerwing, waarvan vooral de laatste een van mijn favorieten van het album All the Roadrunning is. Het geluid was nog niet helemaal kosjer, de zang verzoop nog een beetje in de achtergrond en met name de gitaren klonken te schel, maar dat werd gaande het concert gelukkig verholpen. En het derde nummer was Emmylou solo met Michelangelo, een vroeg hoogtepunt. Dat beloofde wat voor de rest van de avond.
Helaas werd die belofte slechts ten dele ingelost. De nummers waarin Emmylou participeerde, en met name die waarin ze een hoofdrol vertolkte, waren boeiend. Of dit nu nummers waren van het gezamenlijke project, zoals This is Us of het titelnummer All the Roadrunning, of eigen solonummers zoals ook Red Dirt Girl of nummers van Mark Knopfler waar ze een bijdrage aan gaf, het bleef goed. De nummers die Mark Knopfler speelde zonder Emmylou daarentegen konden mij niet echt bekoren. Niet dat het slecht was, er werd goed gemusiceerd en de bezetting was ook goed. We hadden een pianist/accordeonist een bassist die ook de staande bas bespeelde, een drummer, een violist, een pedal steel alsmede bouzouki speler en een toetsenist die ook wel eens een gitaar ter hand nam ziedaar de zesmansformatie die Mark en Emmylou ondersteunde en met verve. Op gezette tijden folky, of meer in de country/americana stijl. Maar als Emmylou niet meedeed miste het net dat kleine beetje om het echt leuk te maken. Dat heeft natuurlijk ook te maken met haar stem, maar zelfs toen ze alleen op akoestische gitaar meespeelde wist de band veel beter te overtuigen. De afsluiter van het reguliere concert eindigde dan ook in een naar het psychedelische neigende jam of groove die een groot gedeelte van het publiek in beweging wist te krijgen.
Het publiek was trouwens ongeveer evenredig verdeeld tussen mensen die in eerste instantie voor Mark Knopfler kwamen, en zij die vooralsnog meer in Emmylou zagen, getuige de reacties van herkenbaarheid op de verschillende solonummers. Het was niet uitverkocht, maar de Ahoy zat flink vol, en de sfeer in het publiek was goed. Als traktatie kwam dan ook de toegift, met 3 nummers, als eerste If this is goodbye, en als laatste een Mark Knopfler nummer met de vermoedelijke titel Shangri La. Dat was een erg sterk einde. Daarna kwam er nog een laatste toegift, met opnieuw een Mark Knopfler nummer dat me niet echt bij is gebleven.
Al met al een concert van een kleine twee uur waarbij er in het publiek behoefte bleef bestaan aan meer en ik denk niet ten onrechte. Al blijf ik er een beetje dubbel over, was het nu een goed concert dankzij Emmylou en ondanks Mark? Of heeft Mark Knopfler toch een grotere inbreng dan het leveren van een prima begeleidingsband?