Het spelplezier spat er vanaf. De avontuurlijke arrangementen zijn telkens weer een genot, ook voor de muzikanten zelf. De Belgische wereldbigband Olla Vogala wakkert de liefde voor mooie muziek aan. In Oisterwijk kwamen er zaterdagavond 29/4 slechts vijftig bezoekers op af, terwijl het ook nog eens een dubbelconcert betrof samen met het nog immer populaire Dommelvolk.
Het is natuurlijk de vraag waarom zo'n affiche niet meer volk trekt. Lag het aan Koninginnedag? Teveel concurrentie van andere evenementen? Was met 18 euro de entree te duur? Was er te weinig ruchtbaarheid aan gegeven? Cultuurcentrum Tiliander, waar het concert was, loopt sowieso slecht. Bij Kadril was het vorige maand ook behelpen. Daar staat tegenover dat de door Jos Creusen bezielde serie GUO-concerten in het kleine gezellige ‘Boerderijtje' een paar honderd meter verderop twee keer zoveel volk trekt, dus Oisterwijk wil wel...
Tiliander is een modern cultureel centrum. Net als veel andere Nederlandse theaters tegenwoordig met een nóg zakelijker aanpak. Daarmee is echter een gastvrij gebaar naar optredende artiesten, zoals maaltijdverstrekking, verdwenen. Dat ‘Oisterwijk een goede Chinees heeft' moet dan ook eerder als een steek onder water dan als een compliment beschouwd worden uit de mond van Olla Vogala-spil Wouter Vandenabeele tijdens zijn dankwoordje. Het is ook wat dat je na ruim twee uur rijden en een soundcheck nog snel even zelf op zoek moet naar je warme hap. Dat de Tiliander het nog niet helemaal heeft verleerd bleek uit de glaasjes oranjebitter die na afloop werden rondgedeeld...
Dommelvolks zanger Ad van Genechten vreesde voor zijn stem, ‘want ik ben gestopt met roken'. Woensel Kermis, Het Vrouwtje van 's Hertogenbosch, De Moord in Loon Op Zand, je kent 't wel. Alle vrouwelijke hoofdpersonen in de stokoude liedjes ‘kregen weer ieder hun beurt'. Grappen over rollators, pampers in de broek, ontstemde gitaar, het kwam weer allemaal voorbij, inclusief het valse harmonium in Us Verke is Gestorven. Kostelijke humor.
Olla Vogala was er in een speciale ‘akoestische bezetting'. Zonder drum en bas en met slechts 1 blazer in plaats van 3. Viola da gamba en baritonsax deden de bas vergeten en percussie de drums. Ze waren met z'n tienen. Drie violen, vioala da gamba, dobro/mandoline, percussie, diatonische accordeon, draailier, sax en zang.
Dat leverde een intiem en prachtig concert op, waarin ingetogen liederen spannende instrumentalen afwisselden. Hoewel een Arabische touch nooit ver weg is, kent de muziek tal van kleuren: iets Macedonisch, Egyptisch, een tango, iets Grieks, dan weer het Sloveense Tri, of het Mauretaanse Njahden ingeleid met een liefdevol betoog van Vandenabeele over het Peul-volk dat dan weliswaar geen eigen land heeft maar wél een schitterende cultuur.
Europees getint waren liederen als Le Roi Renaud, Judith, Nous Irons en Flandres, en het romantische Agapè waarin tederheid primeert met: ‘Ik zou het water willen zijn waarin je lichaam baden gaat' en ‘ik zou de adem willen zijn waaruit je mond de woorden vormt'. Wat heeft Ludo Vandeau toch een mooie warme stem!
Veel materiaal van deze set van 'n uur kwam van de het jongste album Siyabonga. Vandenabeele kondigde aan dat Olla Vogala opnieuw de studio ingaat. Volgend jaar komt de opvolger, weer bij EMI.
Samenstelling: Van Roy (sopraan- alt- en baritonsax), Iep Fourrier (draailier), Anne Niepold (diatonische accordeon), Marakchi (darbuka, bendir), Gijs Hollebosch (dobro, mandoline), Dirk Moelants (viola da gamba), Luc De Gezelle (viool), Stefaan Smagghe (viool), Wouter Vandenabeele (viool) en Ludo Vandeau (zang).