Afgelopen zaterdag vond voor de zevende keer het Blue Highways festival
plaats in Utrecht. Het programma zag er niet zo bijzonder uit, maar
journalist Gijsbert Kamer van de Volkskrant viste er wat krenten uit. Hieronder enkele citaten:
...Grote muzikale vernieuwers trof je ook dit jaar niet aan op Blue Highways en de enige echte legende, en zelfs pionier van het genre was dit jaar Guy Clark. (...) Zaterdag werd hij keurig in balans gehouden door gitarist Verlon Thompson, en kreeg hij de grote zaal even ademloos met prachtige liedjes als LA Freeway en Desperados Waiting For A Train.
Muzikaal rijker en in elk geval exclusiever was het Nederlandse podiumdebuut van de The Be Good Tanya's, die in de grote zaal het meest succes hadden. Drie zangeressen met fijnbesnaarde samenzang, die klonken als de sirenen uit O Brother Where Art Thou? En een repertoire dat van country en folk uitwaaierde naar pop en rock....
...Grootste verrassing was echter de combinatie van twee relatief oudgedienden: violiste/zangeres Caitlin Cary en zanger/gitarist Thad Cockrell. In de grote zaal doorkruisten ze zo ongeveer de hele Amerikaanse liedtraditie culminerend in een roerende ode aan Buck Owens met diens Together Again...
...The Drams belooft misschien nog wel beter te worden dan Slobberbone waaruit het ontstond. Hun versie van The Band's The Shape I'm In alleen al straalde een onverbeterlijke passie uit. Zoals de beste Americana hier: niet zozeer ouderwets als wel tijdloos.