Het Rotterdamse festival Motel Mozaïque biedt naast theater veel
muziek. Sinds het optreden van Anthony & The Johnson vorig jaar op
MM adoreert alternatief Nederland deze excentrieke Amerikaan. Ook dit
keer waren er verschillende representanten van de freefolk of
freakfolk. In het geval van CocoRosie pakte dat volgens de recensies in
de Volkskrant en het Algemeen Dagblad goed uit, maar er waren anderen
die er met de pet naar gooiden zoals Vashti Bunyan en Isobel Campbell.
Daan Hakkenberg in het Algemeen Dagblad:
...Met de ingetogen freakfolk van CocoRosie begint de tweede dag van Motel Mozaïque met een hoogtepunt. De zusjes Bianca en Sierra Casady winnen, ondersteund door harp, piano, blaasbare elektronica en human beatbox, binnen no-time de harten van de toehoorders in de schouwburg. De surrealistische geluidsschildering van de zussen is onvoorspelbaar en innemend...
Gijsbert Kamer in de Volkskrant:
...Er kon wel iets worden verwacht van de Britse folkzangeres Vashti Bunyan, die vorig jaar, meer dan 35 jaar na haar debuut-lp, een tweede album uitbracht. Haar werk wordt in kleine kring, van vooral muzikanten uit de zogeheten ‘freakfolk' zeer bewonderd. De vraag is of die kring na zaterdag wat groter zal worden. Op plaat benadert ze de etherische schoonheid van een betreurde generatiegenoot als Nick Drake. In de matig gevulde Schouwburg zag je zaterdag veel mensen na een liedje al verbaasd opkijken: is dat dan die uit het niets opgedoken folklegende, of is het haar huishoudster?
Vashti Bunyan heeft in vier decennia een paar keer opgetreden en, hoe sympathiek ook bij vlagen: dat was te zien en te horen. De zusjes Sierra en Bianca Casady van CocoRosie spraken zich even daarvoor uit als grote bewonderaars van Bunyan, en kregen met hun vervreemdende, gespeeld naïeve, folk wel een bomvolle zaal aan hun lippen.
Misschien was de ambiance wat te plechtig voor de gestileerde chaos van kinderstemmetjes, elektronica, harp, speelgoedinstrumentjes en piano, maar CocoRosie maakte alles waar wat de term ‘freakfolk' beloofde.
Folk en country mogen zich de laatste tijd in een grote belangstelling onder een nieuwe generatie muzikanten en popliefhebbers verheugen, en het was handig van de organisatie met bijvoorbeeld Jenny Lewis en Isobel Campbell daarop in te spelen. Sympathiek maar een beetje suf was de countrypop van Jenny Lewis, geflankeerd door de Watson Twins, twee dames van een kop groter, die de mooie samenzang van hun plaat eigenlijk geen moment wisten te benaderen. Ronduit afgrijselijk was het optreden van gewezen Belle & Sebastian-muzikante Isobel Campbell. Ze maakte onlangs een plaat met Mark Lanegan, bedoeld in de sfeer van Nancy Sinatra en Lee Hazelwood. Lanegan was er niet en Campbells serene, iele stem kwam nauwelijks boven de hard rockende begeleiding uit...