- door Rob Zantkuijl -
Kaffee Lambiek zit in een oud pand met van die hoge plafonds. Een veilige omgeving voor de enthousiast rondzwaaiende bourdons van Griff, dat vrijdag 24/2 dit Tilburgse café had verkozen voor het Nederlandse deel van hun cd-presentatie toer.
Even voor negenen stappen we binnen in een rustig Lambiek. De bandleden zijn nog aan het opbouwen, dus zijn we voor de verandering eens op tijd. Tijd dus voor een Leffe van het vat. Rond half tien dan, na opstellen, inspelen en wat rommelen, kondigt de groep bescheiden aan dat ze gaan beginnen.
Vanaf het eerste nummer is het duidelijk dat de afwezigheid van een uitgebreide discografie nog geen gebrek aan ervaring betekent. Met het eerste nummer wordt echter ook duidelijk dat van de ongeveer 30 aanwezigen niet meer dan een derde echt luistert naar deze jonge groep. Gelukkig laat Griff zich niet al te zeer van de wijs brengen. Nadat de uitbater met een glimlach en met zachte hand een te vroeg beschonken koppel naar buiten heeft geholpen en de eerste twee nummers met applaus zijn ontvangen, lijken de vijf Belgen -Pascale Rubens en haar accordeon ontbreken- besloten te hebben er een goede avond van te maken, onafhankelijk van de hoeveelheid luisteraars.
De hoge plafonds van Lambiek blijken geen overbodige luxe. Rémi Decker en Birgit Bornauw springen al spelend synchroon heen en weer als de kopersectie van een funkband. Hoe kunnen ze ook anders, opgestuwd als ze worden door de ritmes van de gitaar van Maarten Decombel? De andere helft van de ritmesectie, Benny van Acker, die zowel met de strijkstok als met de blote hand zijn bas beroert, legt een stevige maar dynamische basis. Het verbaast niets dat hij de rest van de tijd in een handvol jazzbandjes speelt.
Het zou te makkelijk zijn deze ritmesectie voor vanzelfsprekend te nemen en je vooral te richten op de blazers en de zang. Onterecht ook. Juist de gitaar en bas maken van de mooie doedelzakarrangementen lekkere dansmuziek. Birgit en Raphaël schromen dan ook niet de ruimte te benutten voor een lekkere mazurka en een bourrée (Hemelse goedheid! Dat je daar ook zoveel draaien in kwijt kan!). Hun enthousiasme doet zowaar twee mensen uit het publiek elkaar vinden in een privécercle.
De grootste verrassing deze vrijdagavond is echter de zang van Raphaël De Cock. Bojyrlyg is geen nummer waarvan je zou verwachten dat je het live voorgeschoteld krijgt. In ieder geval niet in dezelfde versie als op het album. Tot verbazing van zowel publiek als medemuzikanten laat Raphaël minutenlang de "suite van vreemde klanken" door Kaffee Lambiek klinken. Ook bij de andere stukken zang is hij een genot voor de oren. Soms wat ongearticuleerd maar ogenschijnlijk ontspannen geeft hij zich vocaal bloot.
Niet iedereen in het publiek heeft door wanneer het een goed idee is om de gesprekken te laten verstommen voor een slok bier. Dat is jammer, want Griff speelt ook een aantal rustige nummers, zoals een mooi stuk op tin whistle en twee low whistles. Dit stuk en enkele anderen -waarbij ook de muchosa ter hand wordt genomen- komen niet voor op de cd. Al met al vult hun set zo'n twee uur van onze avond.
Jammer was het dat niet meer mensen de weg naar Tilburg wisten te vinden. Kaffee Lambiek heeft veel moois op het program staan en de entree is meestal gratis. Griff is ook niet de minste groep. Het feit dat we de meeste leden al een tijdje kennen van andere groepen als Naragonia, KVMB, de Belgian Bagpipe Groove Experience, Keukkojoen en Göze zegt genoeg. Griff heeft een heerlijke plaat uitgebracht en blijkt die ook op het podium overtuigend neer te kunnen zetten: Live is lekkerder.