Blessures aan hand en stembanden noopten hem weliswaar tot aanpassen van gitaarspel en zang, maar de nieuwe Luka Bloom verschilt niet zoveel van de oude. Dynamiek verrijkt nog evenzeer zijn enegrieke spel en de meer tedere zang - met toegenomen emotionele diepgang - staat zijn bekende engagement niet in de weg. Zo bleek woensdagavond (30/11) bij zijn concert voor een uitverkochte Rabobank Zaal van het Muziekcentrum Frits Philips in Eindhoven.
Aangepast aan zijn veranderde vocale mogelijkheden schreef de
Ierse singer-songwriter nieuw poëtischer materiaal voor zijn jongste
album ‘Innocence'. Logisch dat daar tijdens
het concert de nadruk op ligt. Bij dat gedeelte van het ruim twee uur
onafgebroken durend optreden schuift de gastmuzikant aan die dat album
een aanzienlijke upswing gaf: Kenneth Edge op
sopraansax en klarinet. Mede door zijn warme subtiele jazzy inbreng
beleven we een van Luka Blooms intiemste én meest intense concerten
ooit.
Schitterend zoals Kenneth Edge zijn sax laat meanderen rond de melodielijn van die fraaie love-song Primavera, met overigens nogal wat vocale lenigheid van de zanger. Of zoals hij Gypsy Music met zijn klarinet een gypsy sound meegeeft. Of zoals hij solo verrassend een uitgemolken traditional als Parting Glass nieuw jazzy leven inblaast!
Kenneth Edge
Sunny
Hoe
verder de medische problemen achter Luka Bloom liggen, hoe meer hij
successen en andere rustiger songs uit zijn oude repertoire opnieuw
inpast, zoals ‘Pablo', ‘Diamond Mountain', het slaafs - maar oh zo mooi - meegezongen ‘Sunny Sailor Boy', of de even naadloos als fraai in elkaar overlopende traditional ‘Black is the colour' en het romantische ‘True Blue' compleet met twinkelend fingerpicking gitaarspel.
Wat ik nauwelijks eerder live van hem hoorde waren een gedreven ‘In between days' (‘this gothic folksong of the The Cure') en de nummers ‘Rainbow Day' en ‘Here and Now' van het album ‘Between The Mountain And The Moon'. Beide met energiek gitaarspel en in ‘Here and Now' zelfs overslaande stem. Die poliepen op de stemband en tendinitis in zijn hand lijken alweer vergeten.
Stuitje
Nog
geen 24 uur voor zijn optreden in Eindhoven had zijn stuitje pijnlijk
kennis gemaakt met enkele traptreden. Nu fungeert gezucht, gesteun en
een stijve motoriek als een soort running gag. Het publiek kan ermee
lachen. Maar pijn doet het echt, gezien het zure lachje waarmee hij
over ‘leedvermaak' mompelt. ‘Er is één voordeel', verzucht hij, ‘dat ik
niet via mijn achterste zing'. Nee, met zijn gevoel voor humor, krijgen
zelfs overgevoelige songs niet de kans te ontsporen in pathetiek.... En
anders trekt hij het tempo gewoon even wat op, zoals in ‘No matter where you go, there you are'. Een
pittig opgewekt lied over een gevluchte Algerijnse dienstweigeraar die
aanvankelijk de schamele kost verdient met de verkoop van zelf gemaakte
houten kistjes, maar uiteindelijk violen bouwt in Galway ‘where the
music never ends'.
Dat nummer verpakt hij dan weer in een
verhaal over Ierland. Over de mensen die naar Ierland komen op zoek
naar een beter leven. Over het immigratieprobleem waarmee zijn land nu
worstelt nadat het altijd bekend stond als land waar iedereen uit
wegtrok. En vanzelfsprekend past daar ook het prachtige ‘In The City Of Chicago'
bij, dat hij al begin jaren tachtig schreef en internationale
bekendheid kreeg door de uitvoering van zijn beroemde broer Christy Moore. Het handelt over de massale Ierse emigratie naar Amerika na de hongersnood in 1847.
Engagement
Engagement
komt boven drijven in vrijwel elk lied en elke aankondiging. Over de
booming economie in eigen land schampert hij ‘ooit waren wij het mooie
groen eiland waar de tijd stil stond, nu jaagt het leven maar door, we
stoppen alleen nog bij een verkeerslicht. Ik ken zelfs mensen die
overwegen voor hun rust naar Nederland te verhuizen...' En het
wonderschone ‘June' kondigt hij aan met: ‘stel je voor, een
zomerse dag in juni, geen oorlog meer in Irak, geen aardbevingen, Bush
heeft zich teruggetrokken, etc.... ‘Close your eyes' (listen to the river)
zingt hij naar aanleiding van de vergiftiging afgelopen week van een
complete Chinese rivier. De hele zaal neuriet zachtjes mee.
Luka Bloom
Dylan
Hij
mag dan begeesterd overkomen, het gaat steeds gepaard met die
onvermijdelijke knipoog. Een Zwitserse programmafolder kondigde hem een
paar weken terug aan als de Ierse Bob Dylan. ‘Tja',
zegt-ie ‘ik ben ook een zanger en heb ook een gitaar in mijn hand' om
vervolgens de lachers helemaal op zijn hand te krijgen met een imitatie
van dat typisch dylanesque nasale geluid, al duurt dat slechts een
fractie van 'n seconde. Vervolgens zingt hij de Dylan-cover ‘To make you feel my love' dat al eerder op Luka Blooms cover-album Keeper of the Flame verscheen.
Andermans roots
Als eigentijds folkmuzikant put Luka Bloom ook uit andermans roots en andere stijlen. In de intro van ‘Gypsy Music' imiteert hij op zijn gitaar knap het geluid van een ud, een arabische luit. In ‘Blackberry Time' klinkt zijn uptempo gitaarspel bijna funky en het aandoenlijke ‘Thank you for bringing me here'
(een 8-jarige dochter dankt haar papa voor een mooie wandeling langs de
Ierse kust) kent een reggae-touch. Een mix van stijlen passeert, maar
zijn Ierse afkomst blijft herkenbaar.
Huiver
Vrede, vergiffenis, verwantschap, verdraagzaamheid, dat soort thema's schuilen achter ogenschijnlijk eenvoudige songs. In ‘Miracle Cure' (aangekleed met kippevel-sax) ziet hij vergevingsgezindheid als dé oplossing voor wereldproblemen. Het gloednieuwe nummer, ‘Open up your arms' (let the healing begin)
lijkt een pleidooi voor de zonnige kant van het leven, maar is
eigenlijk een advies aan de IRA waar ze hun armen moeten laten, nu ze
die andere ‘arms' inleveren. Voor de verschrikking van de gijzeling van
de school in Beslam, september vorig jaar, schieten echter zelfs bij de
welbespraakte Luka Bloom woorden tekort. Hij houdt het op een gevoelig
instrumentaaltje waarin gitaar en sax in elkaar grijpen: ‘Peace on Earth'. Roerend. Maar huiver trekt pas helemaal door de zaal bij de vertolking van ‘Love is a place I dream of', geschreven voor een non die dakloze kinderen in Vietnam opvangt. Subtiel snikt de sax mee met de woorden ‘I hear you cry so far away'. Wat een sfeer...!
Voorprogramma
Enig minpuntje aan deze avond was het voorprogramma. Sabrina Dinan,
een twintiger uit County Clare zong een paar bluesy rocksongs en begeleidde
zichzelf op akoetische gitaar. Haar stem heeft wel iets. Een tikkie
hees. Maar dan heb je het wel gehad. Haar gitaar stond meteen al niet
goed gestemd. Dat werd alleen maar erger. De songs zaten té vol met
woorden. Samen met eentonigheid zorgde dat ervoor dat ik snel mijn
poging staakte die teksten te volgen. Om positief te eindigen zal ik
citeren wat het persbericht te lezen gaf over haar stem: ‘a weapon,
simultaneously powerful and fragile, dripping with soul'...