-door Mirjam Adriaans, foto's Ronald Rietman-
Gisteravond, donderdag 15 september was de première van Desert Roads & Woeste Gronden, het theaterprogramma van JW Roy, in een vrijwel volle Rabobankzaal van het Muziekcentrum in Eindhoven. Het was een concert zonder poespas, precies zoals JW Roy dat zelf wilde. Toch was het bijzonder, omdat het de eerste keer was dat hij solo zowel in het Engels als in het Brabants zijn eigen werk bracht.
De aankondiging kregen we via een voice over van Ad 'The Watchman' van Meurs. Hij vertelde het verhaal van JW, die een platenzaak binnenging en daar zijn eerste platen kocht: een van André Hazes en een van John Denver. Van die laatste kwam het eerste nummer, Leaving on a Jetplane. Vervolgens werd het optreden een best of in twee sets. Nummers van zijn Engelstalige repertoire afgewisseld met het nieuwe werk in het Brabants. De begeleiding bestond uit Gabriël Peeters (drums, percussie, piano, gitaar, zang), Ruud van den Boogaard (gitaar, zang), en Harmen de Bresser (bas).
Hoewel hij zei het er benauwd van gehad te hebben dat vandaag de première was, stond JW Roy er ontspannen bij. Hij nodigde het publiek zelfs uit om commentaar te geven: "D'r mag wel gepraat worden, al is het geen café, ook door jullie." Dat leverde een paar opmerkingen op over de bas en zijn kapsel, maar de toeschouwers beseften dat deze muziek vooral bedoeld is om naar te luisteren. Dat werd dan ook gedaan, in stilte. Een paar keer zei iemand "Dè's mooi", en dat was het.
Het begin was in het Engels, met liedjes als No Time Is On, Fool to Rush Home en Deeper Shades. Dit laatste met Ruud van den Boogaard op mondharmonica. Klonk allemaal lekker, maar het was de cover van Nothin', een nummer van Townes Van Zandt, een van de grote voorbeelden van Jan-Willem, die mij even kippenvel bezorgde. Daarop volgde nog een deel van het verhaal van Ad van Meurs, over de andere idolen van Roy, Guy Clark en Hank Williams en over het hart van JW, dat bij de Desert Roads ligt, maar misschien nog wel dichter bij het zandpad over de heide en daar begon het eerste Brabantse nummer, Marionneke Sanders, in een stevig sausje met drums en gitaar opgediend door de band. Het laatste liedje voor de pauze was Dood, met de toevoeging om te drinken op het leven, want hoewel de titel nogal zwaar is, is de inhoud van dit stuk eigenlijk behoorlijk positief en kan dan ook gerust een ode aan het leven genoemd worden. Dit was meteen het meest ingetogen stuk van de avond, met JW Roy alleen op gitaar.
De tweede set begint met Jan-Willem aan de piano en Kitchen Table Blues en vervolgens met band het zusterlied daarvan, Nie Meer Goed. Allebei met hetzelfde thema, alleen gaat het eerste nummer over hemzelf en het tweede over een vriendin bij wie de relatie stuk loopt. Het tweede deel is voornamelijk van de Woeste Gronden, nog een paar liedjes in het Engels - Leave On a Light van Kitchen Table Blues blijft een heerlijk nummer - maar de meeste in het Brabants, met een fijne rockversie van Cis Verdonk en een vanavond extra toepasselijk Rabobankblues, met middenin uitleg, dat JW wil zingen zoals Van Gogh schilderde. Wat mij betreft lukt hem dat behoorlijk goed. Die gruizige stem past prima bij de impressionistische uitingen van de beroemde provinciegenoot. We krijgen uiteraard ook de single, Kortsten Dag, te horen en met Niemend In De Stad eindigt het concert.
In de toegift wordt door Jan-Willem met Ruud van den Boogaard As Ge Ooit gespeeld. Met dit nummer is het een paar jaar geleden begonnen. Gerard van Maasakkers schreef de Brabantse tekst op Broken Wings van Roy. Van Maasakkers zat in de zaal en zou het liedje ook wel meegezongen hebben, maar was helaas niet bij stem. "Doe-de gullie 't mer mooi", waren zijn woorden aan het tweetal, dat zijn raad graag opvolgde. Als allerlaatste van de avond krijgen we dan nog een bijzondere versie van Op Fietse van Skik. Mi De Fiets heet het in het Brabants en het volgt een tocht langs de Acht Zaligheden. Een fijne afsluiter van een lekkere muziekavond.
