Er zijn genoeg redenen om een bezoek te brengen aan Dublin, de Ierse hoofdstad. Muziek is er slechts eentje, maar was wel wat mij naar die plaats bracht. Het ging in dit geval niet om de traditionele Ierse melodieën, hoewel die er in overvloed waren, maar om de Amerikaanse bluegrass en country van Alison Krauss & Union Station. Zij speelden in het Olympia Theatre en bezorgden het publiek daar een prachtige avond.
Gisteravond, 5 september, mocht ik genieten van de zachte, heldere stem van Alison Krauss in levenden lijve.
Alison Krauss
Ze was al eens eerder in Ierland geweest, een jaar of acht, negen geleden, dus voor de grote doorbraak in Europa via de film Oh Brother Where Art Thou?. Ze haalde herinneringen op aan dat concert, vertelde over de leuke ervaringen in Dublin voor het eerste optreden van zondagavond, maar bovenal werd er muziek gemaakt. Het Olympia Theatre is een oud theater, ergens uit de negentiende eeuw of zo, en dat maakte de sfeer perfect voor dit optreden. Union Station was er in zijn geheel, Jerry Douglas op dobro, Barry Bales op bas (ook op zo'n moderne nieuwe staande bas, zonder kast),
Barry Bales
Dan Tyminski op gitaar, mandoline en banjo en Ron Block op diezelfde instrumenten. Percussie en drums werden verzorgd door Larry Atamanuik, die ook meespeelt op diverse cd's.
Union Station
Om 20.40 uur kwam de band op, en vanaf dat moment had Alison Krauss het publiek volledig in haar ban. De zaal was behoorlijk groot, er kunnen zo'n 1500 mensen in, maar ik kreeg het gevoel bij een intiem huiskamerconcert te zijn. Mooi waren de bekende nummers, zoals Forget About It, The Lucky One en I Am A Man Of Constant Sorrow. Betoverend waren nummers als Bright Sunny South en Pastures Of Plenty, een nummer dat best wel chauvinistisch is qua tekst, maar het klonk prachtig uit de mond van Dan Tyminski met begeleiding van Ron Block op banjo. Er werd zonder pauze opgetreden. Ergens middenin mocht Jerry Douglas even solo, een nummer van The Best Kept Secret, de nieuwe cd van deze bijzondere dobrospeler, en een paar tunes.
Jerry Douglas
Dat gaf de rest de gelegenheid om zich even terug te trekken om vervolgens weer lekker door te gaan. Het slotnummer, Oh Atlanta, klonk heerlijk ontspannen en er volgde dan ook een enorm applaus. Een blik op mijn horloge leerde dat er al twee uur waren verstreken.
De microfoons werden weggehaald van het podium, even dacht ik dat het echt afgelopen was, maar toen kwam er een indrukwekkende toegift. Alison Krauss kwam met Dan Tyminski terug, er werd een nieuwe microfoon neergezet en er volgde een a capella You Will Be My Ain True Love waar ik kippenvel van kreeg.
Alison Krauss en Dan Tyminski
De rest van de band kwam er ook bij, voor nog meer moois met Down To The River To Pray en A Living Prayer, een nummer van Ron Block, geïnspireerd door het vorige bezoek aan Dublin, dat ook nog beschikt over een paar mooie kerken. Een staande ovatie was dan ook niet meer dan terecht. Dit was pure klasse.