-door Assie Aukes, foto's Ronald Rietman-
De weergoden werkten niet helemaal mee deze vierde editie, maar tot rond vijf uur hadden de organisatoren niet te klagen over het weer. Het was droog en zo nu en dan kon men ook nog genieten van een bleek zonnetje. Uitgerekend uitsmijter De Stroatklinkers was kind van de rekening, want die ene regenbui van de hele middag vaagde in een klap het grootste deel van de bezoekers van het erg gezellig ingerichte festivalterrein.
Tot die tijd viel er veel te genieten in Zwolle voor het publiek dat wederom in grote getale naar het Zwolse Broerenkerkplein was gekomen. Volgens voorzichtige schattingen was er weer meer publiek dan vorig jaar. Dat het Blue Dew Folkvillage-festival zich inmiddels een stevige plaats op de landelijke agenda heeft verworven, blijkt wel door het steeds groeiende aantal bezoekers uit de rest van het land die de weg naar Zwolle weten te vinden.. De organiserende Blue Dew-leden hadden voor deze vierde editie dan ook een zeer aantrekkelijk programma weten samen te stellen, met traditiegetrouw veel aandacht voor de bluegrass en de traditionele Ierse muziek.
Beansprouts opende het festival met een flinke portie old-time muziek, terwijl het trio Gilles Rullmann, Philip Masure en Gerry Murray al vroeg in de middag het publiek trakteerde op een stevig aantal Ierse jigs en reels. Voor de afwisseling is het goed dat er ook gezongen werd en dat doet violist Gilles Rullmann steeds beter
Gilles Rullmann
Fling moest het stellen zonder de zieke violist Peter Zijlstra, maar invaller Siard de Jong kweet zich uitstekend van zijn taak. Fling zette in Zwolle een korte, maar strakke set neer, waaruit bleek dat de groep met nieuwelingen gitarist Peter Rechsteiner en zangeres Annemarie de Bie inmiddels volledig op elkaar is ingespeeld en misschien wel de beste samenstelling ooit herbergt. De groep is gestart met cd-opnamen, dus dat kan wat moois beloven in de loop van dit jaar.
Cochon Bleu maakte vorig jaar op Folkwoods de nodige indruk met haar eigengereide cajun en zydeco, maar kon in Zwolle helaas de vonk niet helemaal op het publiek doen overspringen. De groep werkte er hard genoeg voor, maar het vroege uur en de vrijblijvende opstelling van het publiek speelde de groep enigszins parten.
Veel mensen waren voor de Ierse groep Shantalla gekomen, die alweer voor de vierde maal in Zwolle optrad. Het was de eerste optreden met de nieuwe violist Gerry O'Connor en dat was dan ook de reden dat de groep voornamelijk oud materiaal van de twee cd's speelde, aangevuld met instrumentaal werk van het juist verschenen soloalbum van Gerry O ‘Connor, Journeyman. Dat Gerry een topviolist is, bleek wel uit het feit dat hij zich zonder veel problemen binnen de groep kon manifesteren.
Gerry O'Connor
Aan enthousiasme geen gebrek in deze groep, dus is het jammer dat blikvanger Helen Flaherty de band op het einde van het jaar gaat verlaten. Toch lijkt de rest van de groep zo'n hechte band te hebben, dat de toekomst van Shantalla waarschijnlijk niet in gevaar zal komen. En dat is goed nieuws voor de band die de Ierse muziek de afgelopen jaren als geen ander in Nederland heeft vertegenwoordigd.
Nieuw op Blue Dew Folkvillage was het podium in de binnentuin, waar men zich bijna op een andere planeet waande. Akoestische optredens deden de bezoekers op de tenen lopen en enkel een overvliegend vliegtuig wist inbreuk te maken op de daar aanwezige intieme sfeer. In dat kader wist de Zwolse formatie Cinnamon met haar bijna kamermuziekachtige benadering van de Keltische muziek een aantrekkelijk optreden te verzorgen, o.a. bijgestaan door oud-Flinggitarist Toon van de Boogaart. Ook het duo Doninga wist daar te imponeren met welluidende liederen en prachtige vocalen. Wanneer dit duo haar presentatie nog bij weet te schaven is de Nederlandse folkscène weer een uitstekende act rijker.
Vals Plat hoorde ik enkele weken geleden tijdens een thuisconcert van Blue Dew-organisator Marius Klein. Een band kan niet beter gedijen dan in zo'n intieme setting. Het optreden van Vals Plat op Blue Dew Folkvillage was niet minder, maar in ieder geval anders. De groep begon met de nodige geluidsproblemen, maar gaandeweg kwam het trio op gang en wist het publiek op een portie inventieve en eigengereide blue-grass te trakteren, ondanks het feit dat de smeuïge aankondigingen node gemist werden en ook de knappe teksten deels de mist ingingen. Voor het Nederlandse clubcircuit is Vals Plat echter een regelrechte aanrader.
Jammer dat het echt hard ging regenen na het optreden van Shantalla. De Stroatklinkers kregen ten gevolge van de hoosbui niet de aandacht die deze groep eigenlijk verdiend had op Blue Dew Folkvillage. Toch wist deze band dit teleurstellende gegeven op professionele wijze tot een goed einde te brengen.
De organisatie van Blue Dew Folkvillage kan terugkijken op een uitstekend verlopen festival met weer meer publiek, maar ook, belangrijker, een steeds overtuigender programmering. En daarmee bewijst het festival zichzelf en het publiek een grote dienst.
Ronald heeft een uitgebreide fotoreportage van het festival gemaakt. Die staat op zijn eigen site online. Ook op de site van Martijn Lieffers, www.folkfoto.nl, staat een reportage.