-door Mirjam Adriaans, foto's Ronald Rietman-
Het Naked Song Festival gisteravond in het Frits Philips Muziekcentrum in Eindhoven was niet zo heel drukbezocht, maar er werd wel kwaliteit geboden. Freddie White was goed, Mike West en Katie Euliss zorgden voor de vrolijke noot, Melanie Horsnell maakte mooie verstilde liedjes en Patricia Vonne sloot spetterend af. Tucker Zimmerman vond ik een beetje saai, hoewel hij mooie teksten liet horen.
Ad van Meurs presenteert...
Omdat dit festivalletje in de reeks Ad van Meurs presenteert... valt, begon Van Meurs met zijn gebruikelijke instrumentaaltje. Daarna mocht Freddie White voor een zaal die iets meer dan halfvol was zijn set spelen. White had last van een lichte verkoudheid, maar leverde een uitstekend optreden af.
Freddie White
Uiteraard speelde hij Martha van Tom Waits, naar eigen zeggen omdat "otherwise I'll be hanged or shot." Gelukkig vergat hij ook zijn eigen werk niet, met het mooie When Jesus Comes To Town, dat hij schreef voor de kinderen van de gangsters in Dublin, waarvan al jong duidelijk is dat ze hun halve leven in de gevangenis zullen doorbrengen. Aan het einde is het publiek zo enthousiast, dat hij nog een toegift doet, The Parting Glass. Deze welbekende traditional staat op zijn nieuwe album, Four Days In May, en heeft White geleerd van The Voice Squad.
Na de pauze was het aan Melanie Horsnell om op haar beurt het publiek te overtuigen. Ook zij schrijft van die naakte liedjes, die perfect op deze avond passen. Horsnell verschijnt in een opvallende rode jurk op het podium, alsof ze de aandacht af wil leiden van wat ze doet.
Melanie Horsnell
Haar houding komt een beetje verlegen over. Als ze begint te zingen is dat al snel vergeten. Het was genieten van een mooie stem, vooral als ze soms bijna fluisterend haar liedjes bracht. Vooral het nummer Sometimes was behoorlijk raak. Dit is niet van haar eigen hand, maar van Simon Cox, "a big man, with big hands," die toch zulke roerende liedjes kan schrijven. Horsnell speelt vrijwel alle nummers van haar debuut-cd The Adventures Of..., met alleen haar gitaar als begeleiding. Haar laatste nummer is van haar "favourite band in the world" The Beegees, waarin ze begeleid wordt door Mike West op banjo, die meteen aansluitend zijn aandeel van de avond levert.
Mike West is een van mijn favoriete artiesten. Zijn muziek kan vrolijk zijn, maar soms ook triest. Zijn teksten geven weer hoe hij tegen de wereld aankijkt, maar ook hoe hij zijn buren ziet in New Orleans. Deze keer was de boventoon opgewekt. Katie Euliss begeleidt op wastobbe, bas en neemt ook een keer de banjo ter hand.
Truckstop Honeymoon
De meeste nummers komen van Christmas in Ocala en Truckstop Honeymoon, maar ze spelen ook drie nieuwe. Magnolia Tree, 2022 en Johnny & June. Dit laatste nummer gaat over Johnny Cash en June Carter. Het is een eerbetoon aan deze twee muzikanten, die helaas overleden zijn. Met gebruikmaking van songtitels vertelt Truckstop Honeymoon in een country-achtige stijl over de relatie van dit echtpaar en dat hun muziek echt beter is dan die van Tammy Wynette en George Jones. Typerend vond ik de zin "Johnny tells it like it is even if he's telling lies." Ik kan ze alleen maar gelijk geven...
Het programma is inmiddels al uitgelopen, als iets na tienen Tucker Zimmerman zijn opwachting maakt. Hij speelt met bassist Jef van Gool uit Antwerpen en zoon Quanah Zimmerman op akoestische en electrische gitaar.
Tucker Zimmerman trio
Met een wat rafelige stem zingt hij iets wat op folkblues lijkt. Hij heeft mooie poëtische teksten, maar hij is dan ook dichter, naast zijn muzikale activiteiten. Alleen... Ik weet niet goed wat ik ermee aan moet. Het klinkt een beetje saai, bedaagd. Ik denk dat het de bedoeling was om de avond op te bouwen naar een stevig eind, alleen stokt die opbouw hier. Ad van Meurs geeft later ook toe dat hij dit misschien beter eerder op de avond had kunnen programmeren. Het mooiste nummer (muzikaal gezien) van Zimmerman vond ik Oregon, de ode aan Derroll Adams, de legendarische banjospeler die ook alweer een hele tijd niet meer onder de levenden is. Hij deed ook nog een "tribute" aan Bob Dylan, waar hij heel mooi met titels speelde onder de naam He's Gone, naar het Dylanstuk I'm Gone van de Basement Tapes.
Om elf uur begint het spektakel Patricia Vonne in de foyer. Ja, zij doet haar bijnaam Texas Tornado alle eer aan. Dit is het eerste optreden in de tour, en er moet nog wat gewerkt worden met bassist Nico Heilijgers en drummer Marty Frank, die voor de gelegenheid meespelen met Patricia Vonne en haar echtgenoot Robert LaRoche.
Patricia Vonne
Dat neemt niet weg dat het stevig rockt. Voor een aantal mensen aanleiding om de avond voor gezien te houden, maar er bleef nog genoeg publiek staan om het leuk te maken. Er worden nummers gespeeld van de twee albums die Patricia Vonne tot nu toe gemaakt heeft, vooral van het pas uitgebrachte Guitars & Castanets. Ook geeft ze een gratis les hoe je castagnetten speelt, je houdt ze vast, kleppert ermee en dat oefen je dan een miljoen keer of zo. Simpel toch? Mijn favoriete nummers blijven de Spaanstalige die ze doet, zoals Traeme Paz en La Gitana De Triana. Die zijn net wat rustiger en daar zitten wat meer Mexicaanse invloeden in. Bovendien hoor je daarin het beste dat deze dame ook nog heel goed zingt.
Naked Song sluit af om twaalf uur, het programma is een half uur uitgelopen. Vijf uur is een behoorlijk lange tijd, waarin je heel wat te verwerken krijgt, maar ik heb er een goed gevoel aan overgehouden. Het is heerlijk om met een muisstil publiek te kunnen luisteren naar mooie muziek, met een goed geluid dat uitstekend verzorgd werd door Ankie Keultjes.
Ook volgend jaar staat dit festival weer op de kalender, dan op 28 mei. De namen die nu al bekend zijn: Denice Franke, David Rodriguez, Carrie Rodriguez en Javier Vercher. Verder zijn er plannen om iets met Songwriters United te doen. De publiciteit zou dan wel wat beter gedaan kunnen worden, zodat er wat meer bezoekers komen. Het is tenslotte heel wat kwaliteit, die geleverd wordt voor de kleine entreeprijs van 9 euro.