- door Henk -
Oude tijden herleefden met Wizz Jones en de Tannahill Weavers. Maar ook de schoonheid van Ambrozijns muzikaliteit kleurde de wintereditie van het Triskell-folkfestival gisteravond in het Limburgse Landgraaf. De 67-jarige Engelse singer-songwriter Wizz Jones toonde zich diep onder de indruk van de kwaliteit van het jeugdiger Vlaamse Ambrozijn. 'What a band, what a great musicians'. Dit had hij in zijn lange leven nog zelden meegemaakt, verzekerde hij ons nadat hij ademloos het concert van het Vlaamse trio had gevolgd.
Ja, folk beleeft al zo'n tien jaar nieuwe tijden. Ambrozijn is daar een duidelijke exponent van. Maar dat het vroeger minstens zo genietbaar was bewijst Wizz Jones. De man stamt uit een generatie van gitaristen die evenals de 'jonge' Ambrozijners kunnen bogen op een fantastische instrumentbeheersing. Jones past in het rijtje legendarische topgitaristen John Renbourn, Bert Jansch, Davy Graham.
Als Wizz Jones in zijn uppie op het podium plaats neemt, schuiven in het publiek de bewonderaars van zijn onstuimige fingerpicking gitaarspel naar voren. Onder hen de in België woonachtige Amerikaanse muzikant Tucker Zimmerman en Denny Adams, de vrouw van de enkele jaren geleden in Antwerpen overleden beroemde banjo-speler/zanger Derroll Adams. Voor hen is het genieten, zeker als Jones verhaalt over een van zijn grote voorbeelden, Ramblin' Jack Elliott. Van hem speelde hij het nummer San Fransisco Bay Blues, dat hij een kleine vijftig jaar geleden van hem had geleerd in een Londens kroeg.
Het intensieve gitaarspel is voor de Engelse singer-songwriter-op-leeftijd een hard labeur. Jones speelt met de felheid van een jonge god. Een nummer als If I were a Carpenter van Tim Hardin geeft hij een onverbiddelijke swing mee. En de drive waarmee hij bijvoorbeeld John Lee Hooker bezingt verwacht je niet van zo'n 'bejaarde' langharige witgrijze hippie. Toch maakt hij de meeste indruk met een ijzingwekkend verstilde uitvoering van de Father's Song van - naar ik meen - Ewan MacColl. Met een minimaal beroerde banjo en een warme stem raakt hij het publiek.
Kerk
Wat een schitterende locatie heeft het Triskell-winterfolkfestival trouwens gevonden in het zuid-Limburgse Landgraaf. Een oud kerkje in het kleine plaatsje Waubach, dat onderdeel uitmaakt van de grotere gemeente Landgraaf. Inderdaad, hetzelfde Landgraaf dat jaarlijks met Pinksteren uit zijn fundamenten trilt met zo'n 50.000 rockliefhebbers voor Pinkpop. Nu is het er in een aangenaam lente-zonnetje de rust zelve.
Met ruim tweehonderd folkliefhebbers is het kerkje - dat tegenwoordig Theater Landgraaf heet - tot in de biechtstoel gevuld. Wierrook, miswijn en Gregoriaans hebben plaats gemaakt voor een straffe stout, whiskey en gewijde folk. Waar de orgelpijpen ooit het Sanctus inzetten, klinken nu andere pijpen, die van de gigantische Highland bagpipes van Colin Melville, de jongste Tannahill Weaver.
De Schotten breien een swingend slot aan een sfeervolle folkavond, die alles in zich had: Ierse traditionals enthousiast vertolkt door Caulfield, bluesy songs en dito knap gitaarspel van Wizz Jones, dynamische topfolk van het Vlaamse Ambrozijn en melancholische songs maar vooral ook pittige swing van de Weavers.
De manier waarop Tannahill Weavers-voorman Roy Gullane zijn slaggitaar bewerkt is nog net zo stuwend als een kleine dertig jaar geleden. De Tannahill Weavers zetten toen menig folkclub en jongerencentrum in beweging. Die jongeren van toen waren er nu weer, maar dan al bijna net zo grijs als Wizz Jones. En opnieuw kreeg de Schotse swing hen volledig in de greep.
Eerder op de avond hadden de Schotten, net als Wizz Jones, hun ogen uitgekeken bij Ambrozijn. Een paar jaar geleden stond Ambrozijn ook al eens op het podium van het Triskell-zomerfestival. Toen nog met z'n vieren. Nu zanger Ludo Vandeau er niet meer bij is, oogt de groep nóg hechter. Het accent verschuift naar het intenser samen laten klinken van viool, accordeon en gitaar. Het gevoel, de dynamiek en de timing die Wouter Vandenabeele, Wim Claeys en Tom Theuns tentoon spreiden imponeert.
We zagen dit trio afgelopen dinsdag al schitteren in een concert van zo'n twee uur. Nu moesten ze het op dit festival in een dik uur waarmaken. Minder komische klets tussendoor (hoewel...) en met een compacter programma was het opnieuw top. Violist Vandenabeele gaat in al zijn enthousiasme steeds gevaarlijker te keer met zijn strijkstok. Het wachten is op het moment dat hij bij een van zijn wilde uithalen met de punt van zijn strijkstok een van de ogen van de naast hem zittende accordeonist doorklieft...
Na het concert van dinsdag jl bespraken we hier al de vijf nieuwe nummers uit het Ambrozijn-repertoire. Dat zullen we niet opnieuw doen. Wat na twee keer luisteren wel opvalt is de hitgevoeligheid van het nieuwe Nederlandstalige nummer Karabiezen. Ook het instrumentaaltje Blufaminol (oftewel 'Blijf van m'n hol') beklijft.
Niet alles verloopt op rolletjes. Het is natuurlijk ook de goden verzoeken om in een katholiek kerkje het nummer Jésus qui joue l'accordeon te willen spelen. Het mechaniek dat moet zorgdragen voor de weergave van voorgeprogrammeerde percussieve geluiden, laat het afweten...
Stoel
Voor accordeonist/violist Ron Janssen is het met zijn trio Caulfield een soort thuiswedstrijd. Hij woont bij wijze van spreken om de hoek. Zijn maten Kevin (een rasechte Ier) en Prosper zingen en hanteren gitaar, banjo, mandoline en tin-whistle. Van hun Ierse songs, reels & jigs krijgen ze nooit genoeg. Traditionals als Star of the County Down worden afgewisseld met eigen materiaal als Farewell to Paddy's Heroes.
Ron Janssen, die in zijn levensonderhoud voorziet met een superdrukke praktijk 'accordeon-reparatie' verzorgt door het jaar heen de programmering in Theater Landgraaf. Nu, tijdens dit festival, verleent hij hand en spandiensten aan de Triskell-organisatie. Het enige minpuntje - het aanvankelijk ontbreken van stoelen - verklaart hij door de drukte. Er waren 230 toegangskaarten verkocht. Dan wordt het té druk om nog stoelen erbij te plaatsen. Maar die drukte zorgde wel voor een ouderwets gezellig kleinschalig festival.