Boudewijn de Groot
is nu een monument
In de Capitole in Gent stelde Boudewijn de Groot afgelopen weekeinde zijn nieuwe cd ,,Het eiland in de verte'' voor in een jubileumprogramma dat heel wat onverwachte oude liedjes bevatte. Peter Vantyghem was erbij en brengt in zijn recensie in de Standaard hulde aan "dit monument. Zijn songs zijn erfgoed geworden. Ze slaan bruggen tussen generaties". Hier nog meer citaten:
… Maar al ga ik hier vandaan, toch blijf ik zingen/ heb altijd nog een lied en gitaar/ ik blijf dromen van precies dezelfde dingen.'' Het was een van zijn vroegste liedjes, maar toen Boudewijn De Groot het weer opviste in een volle Capitole, klonk het haast als een triomf. Want hoeveel zangers kunnen hun jeugdwerk op hun oude dag zingen zonder ridicuul over te komen?…
…De Groot had heel wat van dat jeugdwerk meegebracht. Omdat hij een paar verjaardagen te vieren heeft, liet hij de fans op zijn website stemmen over wat ze graag willen horen. Daaraan voegde hij wat minder bekende, eigen favorietjes toe. Met de goeie helft van zijn nieuwe cd erbij, was dat ruim genoeg om een avond te boeien (…) Zo'n ,,Testament'' blijft na al die jaren gewoon klasse…
...Het concert viel uiteen in twee delen. Voor de pauze bleef De Groot op afstand. De band speelde bekwaam, maar teveel als een machine. (…) De zevenkoppige band speelde in een halve kring rond De Groot, en achter hen stonden vier grote, witte vazen met witte pluimenbossen, die vaak paars verlicht werden. Het gaf dat eerste deel iets plechtigs, dat in het tweede deel helemaal verdween. Plots liet de band zich wél gaan, werd er gesoleerd en gefantaseerd dat het een lieve lust was, en genoot het publiek met volle teugen…
…Het was mooi hoe traag en nadrukkelijk hij ,,Verdronken vlinder'' en ,,Noordzee'' zong, alsof hij de betekenis van elk woord pas nu vat. En hoeveel songs hij uit zijn album Voor de overlevenden zong, zoals ,,Beneden alle peil'', een van de vele mijmeringen over de achterkant van de liefde. Maar ook mooi hoe hij zijn band liet uitfreaken in ,,De engel is gekomen''…. En dan haalde hij nog ,,Moeder'' uit de lade, op zich natuurlijk al een eerbetoon. En op vraag van het publiek ,,Eva'', ook alweer uit 1969. (…) Nog even ,,Jimmy'' en ,,Land van Maas en Waal'', natuurlijk, om allemaal als een harmonieorkest de avond in te stappen en te praten en te lachen en te zingen…
Roots of Heaven
prettig kleinschalige
Op zaterdagavond 3 april vond in het Patronaat te Haarlem voor de tweede maal het Roots Of Heaven-festival plaats. Verdeeld over twee zalen traden die avond The Watchman, Friends Of Dean Martnez, Sarah Harmer, Johnny Dowd, Ben Weaver, JW Roy en Jennie Stearns op. Hugo Vogel en Peer Bataille waren er bij voor altcountry.nl en waren gisteren razendsnel met hun recensie. Hier enkele citaten:
…in het tijdelijke Patronaat had men de beschikking over een tweede, kleine zaal (die overigens niet veel kleiner was dan de grote zaal). Het Patronaat gaf met enkele honderden bezoekers een goed gevulde indruk. De acts speelden afwisselend in een van de beide zalen, waardoor niemand iets van het festival hoefde te missen. Bovendien traden de artiesten hierdoor steeds voor vrijwel volle zalen op. Nadeel was toch wel de lange tijdsduur; alleen de grootste diehards hielden stand tot het laatste optreden, dat pas na enen begon…
…Opener van de avond was The Watchman uit Eindhoven. Eigenlijk is het jammer dat er op zulke avonden voor gekozen wordt een Nederlandse act te laten beginnen. The Watchman verdient voor volle zalen te spelen...
...Friends Of Dean Martinez bleek het stoute broertje van Calexico te zijn. Beide zijn loten aan de vruchtbare Giant Sand-stam. Zo verzorgd als het clubje rond Burns en Convertino doorgaans klinkt, zo ongepolijst klinken de Friends. Woorden komen er bij hen niet aan te pas, maar de instrumentals roepen wel sterke, bijna filmische beelden op. Je ziet als het ware de woestijn van Arizona voor je, met ergens daar middenin een verdwaalde reiziger, zonder voedsel of water. De Telecaster van Mike Semple en de pedal steel van Bill Elm gedragen zich als een koppel aasgieren (…) Om te kunnen genieten van Friends Of Dean Martinez moet je je fantasie gebruiken. Voor veel bezoekers was dat zo vroeg op de avond te veel gevraagd...
…Sarah Harmer, begeleid door Michael O'Neill op elektrische gitaar, bracht met name songs van haar nieuwe album All Of Our Names. (…) Sarah Harmer beschikt over een prachtige, licht omfloerste stem, die erg deed denken aan Suzanne Vega. Nu nog een hit en het kostje van Sarah is gekocht. Dat zou terecht zijn. Zij is klaar voor het grote publiek…
…Alsof de duivel hem op de hielen zat, zo ging Johnny Dowd tekeer. Zijn openingsnummer Worried Mind (met fragmenten van Hank Williams' Jambalaya) klonk nog enigszins conventioneel, maar daarna sloeg de gekte definitief toe. Huiveringwekkend schaamteloos was Papa, Oh, Papa: niets meer of minder dan een afrekening met een (zijn?) vader ('Gonna beat you up / Gonna kill you with the words to my song'). Na enkele nummers kregen Dowd en zijn begeleiders (Brian Wilson op drums en baspedalen en Michael Stark op keyboards) gezelschap van stadgenoot Jennie Stearns. Zij mocht meteen de lead zingen in Garden Of Delight, dat in niets leek op de serene versie op haar eigen cd Sing Desire. A Picture Of Life's Other Side kreeg een uitgesponnen versie, met helse gitaarsolo's van Dowd. Mocht Hank zijn nummer herkend hebben, zal hij zich verkneukeld hebben in zijn graf. (…) Dowd coverde in zijn eentje Last Night I Had The Strangest Dream van Johnny Cash. Een 'ass kickin' type of guy' noemde Dowd zichzelf, en daar waren wij vanavond goed mee…
…Ben Weaver liet al meteen weten dat hij tussen zijn nummers niet praat. (…) Dit betekent niet dat Ben Weaver een man van weinig woorden is; in zijn liedjes is hij alles behalve spaarzaam met tekst. En dat was meteen zijn makke vanavond. Slechts begeleid door slidegitarist Mark Zijlmans werden het te lange litanieën met wel erg weinig afwisseling (…) zijn liedjes hebben baat bij meer instrumentale begeleiding dan ze vanavond kregen, waardoor de aandacht al snel verslapte…
… Voor een inmiddels halflege zaal (het was al na twaalven) speelden JW Roy en band een geïnspireerde set. Vooral in Leave On A Light maakte Jan Willem indruk…
…Hierna zou Jennie Stearns nog optreden in de kleine zaal. Haar optreden hebben wij - zoals vele anderen - door het late tijdstip niet meer afgewacht. Gelukkig zijn er de komende weken nog genoeg mogelijkheden haar live aan het werk te zien. Zij treedt tot en met 25 april op verschillende plaatsen in Nederland op…. …Roots Of Heaven was wat ons betreft een geslaagd festival. Waar ieder wel iets van zijn gading kon vinden, ondanks de kleinschalige opzet. En zonder de massaliteit van Blue Highways of Take Root, hetgeen zeker zijn voordelen heeft. Veel minder rijen bijvoorbeeld (…)Gewoon kunnen betalen met euro's is ook wel eens prettig. Volgend jaar komen we zeker weer…
Martin Hayes & Dennis Cahill
sereen én krachtig
Afgelopen dagen speelde zich in Brussel in Paleis voor Schone Kunsten het festival Irish Legends af met een aantal prachtige concerten. Op folkroddels.be zagen we foto's en een verslagje van Tom Vanacker over de eerste avond (donderdag) met Martin Hayes & Dennis Cahill en Shantalla. Hier enkele citaten:
…Martin Hayes & Dennis Cahill (…) ik heb rillingen over mijn rug gehad en verschillende keren de neiging gehad om het uit te schreeuwen, maar ik moest me inhouden. Het was oorverdovend sereen en enorm krachtig tegelijk. Hoe dit duo een spanning kan opbouwen om sleepend van de ene climax naar de andere te glijden. Over de viool kan ik weinig zinnigs zeggen, sprakeloos was ik. Het gitaarspel is zó subtiel. De twee glijden in elkaar over en als de emotie bovenkomt kan de gitarist zich zo mooi inhouden... wat een karakter!…
…Eigenlijk was ik een beetje verbaasd dat Martin Hayes het voorprogramma deed van Shantalla. Maar Shantalla, hier door iedereen gekend, speelde dus thuis in Brussel. 't zal wel een kwestie van goede PR zijn om Hayes&Cahill als voorprogramma te krijgen. Maar ik was aangenaam verrast. (…) Wat die groep ook zo mooi maakt is hun enthousiasme. De fun die ze aan hun muziek beleven is aanstekelijk en slaat heel snel over….