PHØNIX met o.a. de opvallende Anja Praest Mikkelsen op basklarinet
Labadoux: kil, lang wachten, maar gezellig
Het Labadoux-festival vorig weekeinde in het Belgische Ingelmunster was er alweer voor de veertiende keer.
Voor veel verstokte folkliefhebbers is het 't eerste grotere festival van het seizoen en dus een gezellig trefpunt. Met een grote dranktent speelt Labadoux daar uitstekend op in. Maar het weer hebben ze niet in de hand.
En dat wil begin mei nog wel eens tegenzitten. Zo constateert Assie Aukes, die alleen de concerten op zaterdag bezocht. Voor Folkforum.nl heeft zijn ervaringen van die dag beschreven. DJ.Jak was er het hele festival en
schrijft daarover op zijn site www.folk.tk. Voor hem is het geen probleem als we uit zijn verslag citeren.
Allereerst de ervaringen van Assie Aukes. Daarna DJ.Jak. Aukes is niet alleen een folkliefhebber van het eerste
uur - in een ver verleden was hij medewerker in Dranouter - maar ook organisator van het Folkfestival in Zwolle.
Assie Aukes:
Wanneer men over het Labadoux-festival spreekt, is het weer vaker het onderwerp van gesprek dan de aldaar optredende artiesten. Met mooi weer is Labadoux een van de gezelligste folkfestivals van België, maar bij slecht weer kan het er bar en boos zijn. Helaas kunnen we vaststellen dat weertechnisch in ieder geval gevoelsmatig de mindere festivals de boventoon voeren. De 14de editie gemerkte zich op vrijdag en zaterdag als kil en koud.
Ondanks het tegenvallende weer kon organisator Jean-Pierre Deven vrijdagavond al een recordaantal bezoekers verwelkomen voor het tweetal concerten in de dranktent. Het affiche voor de zaterdag was uitnodigend genoeg
om een groot aantal folkliefhebbers naar het festivalterrein te trekken.
Micha Marah mocht openen in een kille concerttent en deed dit zeer naar behoren. Deze Vlaamse zangeres
liet zich begeleiden door een aantal uitstekende folkmuzikanten als Philip Masure. Guido Piccard en Fons Vanhamel. Deze formatie opereert pas een aantal maanden samen en Labadoux was pas het derde concert
voor dit kwartet. Wellicht viel dit optreden op Labadoux iets te snel en was de groep nog niet helemaal op elkaar ingespeeld, maar in potentie kan dit voor de toekomst een uitstekende combinatie worden. De stem van Micha Marah is krachtig en warm en uitstekend geschikt voor de balladen waaruit het overgrote deel van het repertoire bestaat. Met als basis de contrabas van Vanhamel en het snarenwerk van Piccard en Masure gaat het geluid van tijd tot tijd richting Pentangle in haar hoogtijdagen.
De Ierse Hannah Sisters waren wel uitstekend op elkaar ingespeeld. Tevens weten deze vier zussen hoe
een optreden opgebouwd moet worden. Met name de bekende Ierse traditionals op het einde van het
concert vielen goed in de smaak bij het publiek. In vergelijking met het flauwe debuutalbum 'The Maiden
Voyage' was het geluid van de band door toevoeging van drums en bas stevig te noemen. Om deze groep
de nieuwe Corrs te noemen is vooralsnog voorbarig. Daarvoor is de zang nog te weinig dynamisch en
hebben de eigen composities nog te weinig diepgang.
Toen begon het lange wachten. De organisatie had vooraf al heel wat te stellen gehad met het voormalige gitaarwonder van Deep Purple en Rainbow. Ritchie Blackmore staat niet bekend als een gemakkelijk man en
deze reputatie deed hij op Labadoux weer alle eer aan. Bijna twee uur te laat begon hij aan het optreden dat het hoogtepunt van de zaterdag had moeten zijn. Helaas kwam dit maar ten dele uit. Blackmore is nog steeds een uitmuntend gitarist, maar zijn gitaarspel ging veelvuldig ten onder in een brij van keyboardklanken.
De groep, met z'n zessen op ongeveer de helft van het podium, de rest was voor Blackmore, begeleidde routinematig en zonder al te veel enthousiasme. Stralend middelpunt was wel zangeres Candice Night, een
kruising tussen een jonge Stevie Nicks en Loreena McKennitt. Door technische snufjes klonk haar stem
echter na verloop van tijd vlak en gekunsteld. Hoogtepunten waren 'Under a violet moon' en het breed uitgesponnen 'Fires at Midnight', maar met deze nummers kon Blackmore's Night de hoge verwachtingen
nauwelijks inlossen en de kou in de concerttent al helemaal niet doen vergeten.
In de dranktent was het wel behaaglijk warm en daar vielen ook de meest klinkende optredens te beluisteren. Opgewarmd door het orgeltje van geLuc kon het publiek daar genieten van een zeer stevig concert van
Snakes in Exile. Deze groep had vrijdag net haar derde cd gepresenteerd en was duidelijk in de 'winning moot'.
Vele fans waren dan ook naar Labadoux gekomen om daar getuige van te zijn. De groep is onlangs uitgebreid met drummer/percussionist Gette de Deken en werd voor deze gelegenheid aangevuld met de Engelse violist Guy Fletcher van Little Johnnie England. Een prima combinatie met prachtig vocaal werk en spetterende
instrumentalen.
Door de toestanden rond Blackmore's Night kon het Russische Apparatschik pas rond halfdrie het podium
betreden. Gelukkig prefereerden vele kampeerders de warme dranktent boven hun eigen tent en was de tent nog behoorlijk gevuld. De mix van polka, ska, punk en Russische volksmuziek ging er goed in bij het enthousiast dansende publiek. Tot twee maal toe werden deze wat wereldvreemde maar sympathieke Russen op het podium teruggeroepen. Een waardige afsluiter voor een mooie dag met prima muziek.
DJ.Jak meent dat we ons deze editie van Labadoux misschien niet zullen herinneren als één met de meeste
muzikale openbaringen, maar wel als één met ongelofelijk veel sfeer en plezier. Het weer was te slecht om
buiten te jammen, dus bleef iedereen tussen de optredens door in de biertent plakken. Daar ontstond
verschillende malen spontaan een fuif (met dank aan de logistieke steun van Den Appel !).
Hier een aantal citaten uit het uitvoerige verslag dat DJ.Jak publiceert op zijn site www.folk.tk. We kozen op
een enkele doublure na voor de alinea's waarin groepen aan de orde komen die Assie Aukes in zijn
reportage niet beschrijft.
DJ.Jak:
…De Schotse COINNEACH openden en zetten meteen de biertent in vuur en vlam. Ze stelden ons natuurlijk
hun nieuwe cd "PROTECTED" voor die net als hun vorig werk behoorlijk rockt. Zelf noemen ze het een mengeling van Keltische Rock en Pictische Pop (De Schotten stammen af van de Picten, een getatoeëerd en strijdlustig volk). Ze worden wel eens "The Clash met Fiddle" genoemd - ze coveren trouwens "I Fought the law". Dit was het
derde optreden in twee jaar tijd van deze kilt-dragers in België. Ze grapten dat ze dus eigenlijk bekender
zijn dan de in Schotland erg populaire Runrig….
…Na het slaapverwekkende optreden van BLACKMORE'S NIGHT (waarvoor dank, zo'n festival is namelijk fysisch erg zwaar en een middagdutje is dan erg welkom) werden we gewekt door MORY KANTE. Zijn recente cd
"TAMALA - LE VOYAGEUR" kon ons indertijd niet echt bekoren wegens te afro-pop, maar op vraag van de organisatie van Labadoux had hij zijn set 'akoestischer' gemaakt. We stonden met open mond te kijken naar
de vele percussionisten, de Afrikaanse danseressen, en vooral naar Mory zelf op kora, en zelfs op
flamencogitaar. Het talrijk opgekomen publiek vond het geweldig….
…Het Duits-Russische APPARATSCHIK, hoe klinken die mannen? Welnu, de beschrijving die we eerder gaven (Polka-Punk-Ska-Pulp-Fiction-Volxmusik) klopt volledig. Ze zijn zelfs nog iets meer 'ska' geworden dan op hun debuutalbum. De reden hiervan is niet ver te zoeken: sinds een half jaar hebben ze een nieuwe ritmesectie
(drums en elektrische bas) die ze weggeplukt hebben uit een skagroep. Ze bespeelden moeiteloos het
begeesterde publiek. Op de folkfuif-klassieker "Katja" en op het 'trein-nummer' "Pojest is Tambova" werd
natuurlijk duchtig gedanst, maar we hoorden ook nieuw werk als "Kumuschka", en vooral "Polusjka" (of toch
iets dat er op lijkt). Dit laatste nummer is ook in het Westen erg bekend, maar is geen echte traditional.
Het is een nummer van de Russische Marine. Prachtig hoe de groep kepies opzette, een trage sobere drum
inzette, en zachtjes begon te neuriën. Het tempo werd langzaam opgedreven tot pure ska. Het intussen dol geworden publiek bleef het refrein nog minuten lang zingen. Apparatschik beloonde hen met nog twee series bisnummers….
….Na hun Nekka- Debuutrock- en kleinkunstfestival-successen hoopt Sois Belle binnen niet al te lange tijd een eerste officiële cd te kunnen uitbrengen. En dat wordt echt wel tijd. Want wat die jongens brengen is toch
echt wel uitstekend. Ze verweven folkrock met de meest onmogelijke muziekstijlen zoals salsa, jazz, disco,
reggae… en gezongen in al evenveel talen. En dat is iets dat we nog niet vaak gehoord hebben. En vooral,
het klinkt allemaal 'af' (wat vorig jaar misschien nog niet kon gezegd worden) en is ritmisch erg sterk. Voor de zoveelste maal op dit Labadoux-weekend werd de planken vloer bijna kapot gedanst, vooral tijdens
"De nachten van weleer". Dit nummer dat op hun demo-cd staat is intussen een ware folkfuif-klassieker
geworden is. Als je het ons vraagt zou Sois Belle wel eens erg groot kunnen worden… !
…In de concerttent konden we uitblazen op de zalige jazzy grootstadsfolk van de Deense PHØNIX.
Vooral de basklarinet van Anja Praest Mikkelsen viel op… Een grappige anekdote is dat de groep na lang
aandringen van het publiek terugkwam voor bisnummers NADAT de roadies de drum begonnen af te breken.
Helaas duurden de optredens en podium-wissels van de Nederlandse groepen FOCUS, LIESBETH LIST (met
Frank Boeijens begeleidingsgroep) en FRANK BOEIJEN nogal lang, waardoor heel wat mensen de Duitse
PERFECT gemist hebben. En dat is vooral voor wie van folkrock houdt wel jammer. Ze brachten vooral
covers van The Pogues (de groep is opgebouwd rond Jamie Clarke, die zelf jarenlang gitarist was bij
The Pogues). De helse versies van "Turkish Song of the Damned" en "Streams of Whisky" konden ons echt wel bekoren. Niettegenstaande de tent meer dan halfleeg was, was er terug sfeer zat. Ongelofelijk wat een sound Perfect kan neerpoten met enkel een chromatische accordeon (niet enkel voor de melodie, maar ook voor de baslijn), electrische gitaar en drums (rechtopstaand bespeeld). Eén van de laatste nummers was
Christy Moore's "Ride On" (met als intro de tekst van "here comes the rain again"). De groep bewees
hiermee meer in zijn mars te hebben dan enkel folkrock. Wie hen gemist heeft kan hen nog op heel wat andere plaatsen in België aan het werk zien : Diksmuide, Lokeren, St. Gillis, Izegem, Jette, …
…Het festival werd in schoonheid (letterlijk) afgesloten door het Cubaanse Maria Ena Combo. Naast Maria Ena
zelf was ook de muziek erg knap. Latino van de bovenste beste plank, en zonder de suggestieve kapsones
die we vaak bij dergelijke groepen zien. Folkies zijn nog altijd beter in volksdansen dan in Zuid-Amerikaanse
dansen, maar geen kat die zich daar aan stoorde. Salsa, Son, Cha-cha-cha (gelukkig geen Merengue),
alles werd even enthousiast onthaald….