Kleine zangeres Jenny Wilhelms
maakt Gjallarhorn echt groot
De Finse groep Gjallarhorn, die onlangs de uitstekende cd Grimborg uitbracht, maakt een drukke toernee door België. Vanavond staat de groep in De Spil Roeselare, vrijdag in het cultureel centrum in Hasselt en zaterdag op een mini-festival in De Warande Turnhout.
Daarna nog: zo 08/12 De Meent, Beersel, di 10/12 CC Leuven, wo 11/12 CC Deurne Antywerpen en do 12/12 Achter Olmen Maaseik.
Gisteravond staken ze even de grens over naar Heerlen en vorige week deden ze dat ook voor een concert in Doornroosje in Nijmegen. Ton Maas schreef toen een recensie voor de Volkskrant, maar die haalde de kunstpagina niet. Zijn artikel is wel te lezen op nl.muziek op het usenet (newsgroup). Hier enkele citaten:
…De basis voor de sound van Gjallarhorn wordt gelegd door grommende grooves uit de didgeridoo van Tommy Mansikka-Aho. De traditionele ruispijp van de Aboriginals uit het noorden van Australië wordt door hem behendig en met de nodige variatie bespeeld. Om het instrument een dragende rol te kunnen geven, koos hij voor de slide-didg, een uitschuifbare variant waarvan de grondtoon kan worden veranderd. De uitgekiende interactie tussen de didgeridoo en de altviool of mandola van Adrian Jones vormt de muzikale kern van Gjallarhorn…
… Maar wat Gjallarhorn echt groot maakt, is de kleine Jenny Wilhelms. Als violiste wordt ze enigszins overschaduwd door Jones, die in het samenspel steevast de avontuurlijker partijen voor zijn rekening neemt, maar ze is een geweldige zangeres die zonder enig vibrato steeds perfect intoneert. Ze beheerst allerlei bijzondere technieken, zoals de open-keelzang uit het Finse Karelië en zingt bovendien in diverse oude dialecten uit Noorwegen, Zweden en IJsland. Jammer alleen dat de groep op het podium nog altijd wat statisch oogt. Vooral Wilhelms staat er stijfjes bij, zelfs als Mansikka-Aho en percussioniste Sara Puljula elkaar uitdagen in een opzwepend duet….