Bij intiem Calexico is iedere noot niet
alleen hoorbaar maar ook voelbaar
Calexico geeft een aantal concerten in Nederland en België. Zondagavond stonden ze 013 in Tilburg. Paul Geerts was erbij en schreef een recensie voor het Brabants Dagblad. Hier enkele citaten:
...Calexico leunt nu en dan sterk tegen Mexicaanse muziek, maar put net zo gemakkelijk uit folk, country en soms zelfs jazz. Het repertoire vertoont ondanks die afwisseling een fraaie samenhang. Dat ligt vooral aan de intimiteit die de nummers kenmerkt. Ook al pakken de zes leden halverwege een nummer soms stevig uit, intiem blijft het...
...Een voor driekwart gevulde zaal absorbeerde de songs, waarvan vooral de instrumentale als soundtrack van een film zouden kunnen dienen...
...De kracht van Calexico schuilt in een perfecte instrumentbeheersing. Die stelt de bandleden in staat iedere keer schijnbaar moeiteloos van stijl te wisselen. Het gemak waarmee Convertino in 013 over zijn trommels wandelde is ongeëvenaard. Evenals het huilende geluid van de pedal steel, bespeeld door Paul Niehaus. Ook mooi om te zien: de snelheid waarmee Jacob Valenzuela en Martin Wenk van instrumenten wisselden. Fungeerden ze de ene keer als percussionisten, dan weer vormden ze de blazerssectie. Het melancholische geluid dat ze uit hun trompetten haalden, zorgde voor een Mexicaans sausje. Een hoofdrol was echter weggelegd voor Jelle Kuiper, de uit Amsterdam afkomstige vaste geluidsman van de band. Hij mixte de vele, vaak akoestische instrumenten op een opvallend heldere manier. Daardoor was iedere noot niet alleen hoorbaar maar ook voelbaar...
Blue Highways 2003, een kwestie van keuzes maken
Jan Janssen, de bezielende kracht achter het Real Roots Café was afgelopen zaterdag natuurlijk te vinden bij het festival Blue Highways in het Utrechtse Vredenburg. Op zijn site www.realtoots.com doet hij uitgebreid verslag van de vierde editie van dit americana-festival. Janssen heeft dit keer niet door het festival heen gezapt om van zoveel mogelijk muzikanten iets te horen, maar koos ervoor om een zestal concerten helemaal te volgen. Dat is hem goed bevallen. We citeren uit zijn verslag/recensie, zoals we dat ook doen uit het sfeerverhaal dat Bart Jungman voor de Volkskrant schreef over Blue Highways.
Real Roots Café:
…Het vierde Ultieme Americana Festival Blue Highways 2003 ging vooraf gebukt onder veel problemen in de programmering. Al in een vroeg stadium bleek Dave Alvin & The Blasters dubbel geboekt te zijn, even later haakte Caroline Herring af en The Domino Kinks vonden de situatie in de wereld te onveilig om van Texas naar Nederland te vliegen. Zelfs tot één week voor aanvang van het festival kampte de organisatie nog met de nodige problemen. Zo liet Billy Joe Shaver, voor de tweede keer in successie, op het aller laatste moment verstek gaan in verband met een acute longontsteking. Shit can happen, zullen we maar zeggen, terwijl tegelijkertijd hopen dat het met hem goed gaat.
Desalniettemin is de organisatie toch instaat geweest volwaardig vervangers op te trommelen. Plotseling stonden daar Johnny Irion & Sarah Lee Guthrie, de voltallige band van Florence Dore en maakte Chip Taylor & Carrie Rodriguez opnieuw zijn opwachting. Dat gegeven en wetende dat ook nog Porter Hall, TN, Gurf Morlix, Beaver Nelson, Mary Gauthier, Gerg Trooper, Buddy Miller, Rod Picott, Laura Cantrell, The Handsome Family, Bobby Bare Jr., Thad Cockrell, Kathleen Edwards, Two Tons Of Steel, The Weary Boys en Slobberbone hun opwachting maakten hebben ons doen besluiten, een keuze te maken wat we graag wilden zien….
Florence Dore: …Kickoff 16:00 uur met Florence Dore, Chris Erikson (gitaar), Bryan Owings (drums) en Scott Yoder (bas). Dore's hoekige country-rock was prima te verhapstukken aan het begin van een dag die maarliefst tot 2:30 zou gaan duren. Ga er maar aanstaan als eerste de spits afbijten. Ze bespeelde het publiek op subtiele wijze en kroop in de huid van haar liedjes die strak en warempel hier en daar nog beter klonken dan op haar recente CD Perfect City...
Johnny Irion & Sarah Lee Guthrie: … Dit echtpaar overtrof alle stoutste verwachtingen, de close harmony vocals en de rust de dit tweetal daarmee uitstraalt ondervond ik als hypnotiserend. (…) Irion hanteert de Dobro als een volleerd leerling van Al Perkins en kan het niet laten zijn roots-rock achtergrond stiekem te kietelen. (…) De rillingen liepen pas echt over mijn natbezwete lijf, in de overigens veel te warme kleine zaal, bij Sarah Lee Guthrie's liedje "River". Nadat de laatste noot, van dit poëtisch meesterwerkje, geklonken had was het heel even doodstil in de zaal, even die brok in de keel wegwerken en dan die staande ovatie...
Rod Picott: …De Picott & Nice combinatie borduurde gedurende het hele optreden voort op pure klasse concept. Andy Nice plukte en doseerde zorgvuldig zijn ferme strijken op de cello, daar waar mooi erg mooi moet zijn. Picott bleek een prima storyteller met een vrolijke en ondeugende uitstraling. (…) Kostelijk en sfeervol passeerden de liedjes, van zijn recent verschenen CD "Stray Dogs en zijn voorganger Tiger Tom Dixon's Blues, de revue…
Greg Trooper: … Greg Trooper, Rick Poss (gitaar), Jack Saunders (bas), Rick Richards (drums) en Chip Dolan (Hammond B3). Trooper zette een top performance neer die zijn weerga niet kende. Het deed mij denken aan één memorabel optreden dat Jimmy LaFave & the Night Tribe gaf tijdens de Valkhof Affair in Nijmegen. En daarvoor moet ik helemaal terug naar 1995, en anno 2003 overkomt me dit weer? De pakkende melodieën treffen en het siert de, veel te bescheiden, opgestelde band dat in feite het artiestenwerk overgelaten word aan Greg Trooper zelf. Ik kan u verzekeren dat hij dat als geen ander kon, lees en huiver. "today it is legalized to blow people up, so what wrong to get a blowjob?". Ziet u Greg Trooper is een en al Rock 'n' Roll die ruim één uur waar voor zijn geld bood…
Buddy Miller: … De voortreffelijke country ballades als "That's How Strong My Love Is" komen van een op routine draaiende persoonlijkheid. Daarentegen vliegen de vonken ervan af als hij zijn roots-rock tandjes zet in het bijtende "Water When The Well Is Dry". Tijdens het concert roept Miller ook Gurf Morlix het podium op. Nu weten kenners inmiddels dat de grillige gitaarsolo's van Miller altijd even spannend zijn. Sterker nog je weet in feite nooit waar het allemaal eindigt bij hem. Maar waar eindigt het als de tandem Miller en Morlix van leer trekt en een gitaarduel aangaan? Ook hier weer bleek dat beide heren van een uitzonderlijke buitencategorie zijn en weten waarmee ze bezig zijn…
Kathleen Edwards: …Edwards was duidelijk "this might be a Americana festival but I am Canadian, so lets rock on a Canadian way", hopla die zit. Kort daarna stiefelden drummer Joel Anderson, bassist Kevin McCarragher en, naar we nu weten, gitaar virtuoos Colin Justin Cripps op het podium. Kathleen liet er ook geen gras over groeien en speelde met recht door zee liedjes de aangetrokken menigte volledig plat. Enigszins zichtbaar vermoeid rolde de een naar de ander nieuwe song van het podium. "Ik heb slechts tien liedjes om mijn album staan maar er is nog veel meer en dat ga ik vanavond voor u spelen", laat Edwards het publiek weten. Het enige minpunt was het feit dat Edwards weliswaar een goede show opvoerde maar, naar mijn gevoel, veel te veel met de rug naar het publiek ging staan. Kijk, Akkerman had daar zijn reden voor, maar Edwards moet beter weten. Moet gezegd worden Kathleen Edwards ging op de knieën en overtrof mijn geheimste fantasieën die ik inmiddels al geprojecteerd had….
Binnenkort komt het Real Roots Café terug op Blue Highways met interviews en muziek van Johnny Irion & Sarah Lee Guthrie, Rod Picott en Florence Dore.
Volkskrant
De Volkskrant houdt het evenals vorig jaar bij een sfeertekening. Ondanks een licht badinerend toontje levert het verhaal van Bart Jungman enkele fraaie citaten op:
...Mannen van middelbare leeftijd slenteren en hangen er rond, mijmerend over wat is geweest en of het zo wel moet doorgaan (...) In de zalen musiceren mannen van middelbare leeftijd over wat is geweest en zingen twintigjarige meisjes dat het zal goedkomen, min of meer. Misschien is dat wel americana: weemoed en verlangen, vertolkt door troostmeisjes en lotgenoten. Misschien is americana het laatste hoofdstuk van de rockers van het eerste uur...
...Americana mag een nauwelijks te definiëren mengeling van stijlen zijn, het heeft één gemeenschappelijke noemer en dat is storytelling, het is een getoonzet verhaaltje van drie minuten. Daarmee is Americana in feite zo oud als Amerika zelf en als de muzikale verhaaltjes die de immigranten uit Europa meenamen...
...Bijna iedereen in Vredenburg is minstens één keer naar Amerika geweest en als het goed is , stond daarbij ook Lubbock, de geboorteplaats van Buddy Holy, op het programma. Dan snap je opeens veel meer van americana. In Lubbock is zo weinig te doen dat je wel muziek moet maken. Dat zal ook de reden zijn waarom de muziek in Nederland zo aanslaat op het platteland. De echte americana-talenten vind je in Hellendoorn, Terneuzen en Heijthuizen. Vergeleken daarmee is Vredenmburg niks gedaan. Veel te netjes...