Matige media-aandacht voor
Singer & Song tijdens Koninginnenach
De befaamde Haagse KoninginneNach trok dit jaar zo'n 200.000 bezoekers. Voor het eerst was er ook een betaald binnenprogramma in het Theater aan het Spui. Onder de noemer BinneNach, met als subtitel Singers & Songs, traden daar een aantal uitstekende vertegenwoordigers op uit de rootsmuziek. Op het affiche de volgende namen: Venice, Hans Theessink, Michael de Jong, Mary Gauthier, James Harries, Ad Vanderveen, Philip Kronnenberg, The Watchman en Remmelt, Muus & Femke. Je zou verwachten dat daar nogal wat kranten recensenten op af zouden sturen. Maar de oogst is mager. Hoewel www.realrootscafe.com er veel werk van heeft gemaakt met een uitgebeide recensie door Johanna. Op de site van de Haagsche Courant vonden we twee artikelen waarin summier teruggeblikt werd op Singers&Songs. Hier enkele citaten:
REAL ROOTS. COM
Johanna op www.realrootscafe.com:
Remmelt, Muus & Femke: …Tot mijn plezier doen Remmelt, Muus & Femke een optreden van zo'n zeven liedjes. (…) Er worden drie Neil Young-covers gespeeld, waaronder het altijd weer mooie "Old Man", een blues en een paar folkballads. De samenzang is ronduit prachtig, ze hebben er wel plezier in en vragen zich af wie iedereen is, bobo's, pers of gewoon mensen die naar binnen geslopen zijn via de achterdeur...
Venice (twee sets): …Ze doen een semi-akoestisch optreden van een half uurtje en zijn prettig verrast door de hoeveelheid mensen voor hun neus. Dit is typische seventies-muziek, anno nu heel erg professioneel uitgevoerd... Het wordt iedereen snel duidelijk gemaakt hoe het precies in elkaar zit met die twee sets van twee broers, uit gezinnen met respectievelijk elf en dertien kinderen (!). Kipp en Mark wisselen de leadvocals af, Pat en Michael bespelen de gitaren en zingen loepzuiver mee. Uitgebreide line-up: bij de meeste songs worden ze ook nog bijgestaan op bas, drums en keyboards, er loopt zelfs een "guitar-tech" rond, naar Californische standaarden hebben ze het gemaakt! De heren nemen voorlopig afscheid: "This was a good soundcheck for us! Tonight you'll get the full rock & roll-show." Blonde Mark roept spontaan: "The full monty!" en neemt de bijbehorende pose aan….
… Ja, deze show rockt inderdaad veel meer, er worden nu steeds twee elektrische gitaren bespeeld, een van de songs begint met een solo van de bassist en heeft verderop flitsend werk van Michael op een rode Gibson. (Ik heb wat met Gibsons!) Ook de akoestische ode aan hun familie "Family Tree" komt weer voorbij. Muziek uit zuidelijk California, Kipp met de tambourine, Mark met zijn gebaren, je hoeft niet eens je ogen dicht te doen om je bij een concert van zo'n dertig jaar terug te wanen, zoiets als Crosby, Stills & Nash of de Eagles, maak ik dat toch nog mee!…
Ad VanderVeen: …Hij begeleidt zichzelf eerst op akoestische gitaar voor een aantal van zijn knapgemaakte liedjes, zoals "Lottery Of Love": "Je moet er mazzel voor hebben, dat het geluk in de liefde jou vindt!" Zelf heeft hij daarover niet te klagen, want bij "Emigrant Family" stapt zijn vrouw Henriette op het podium voor een fraaie tweede stem. "The Moment That Matters" wordt op piano en mondharmonica begeleidt, in "Blues So Bad" en "Lasting Kind Of Peace" speelt Ad op een Gibson, dan gaat hij weer verder met de akoestische gitaar. Hij gebruikt de klankkast daarvan zelfs als een soort percussie-instrument om de "Train On A Dead End Track" op tijd tot stoppen te brengen en iedereen luistert ademloos. "Zal ik teruggaan naar de kleedkamer en wachten tot jullie uitzinnig worden of gelijk de toegift doen?" Dat wordt "First Feeling". Waarom is die man nog niet wereldberoemd??…
Michael de Jong: ... Het is muisstil als hij ons meeneemt in zijn diep persoonlijke songs naar de schaduwkant van het leven. Hij is wat schor en moet regelmatig hoesten maar dat beinvloedt zijn intense voordracht van de lang uitgesponnen, soms bijna gesproken blues nauwelijks. (…) Hij vertelt dat hij nu aan de Ierse kust woont en voor deze show overgevlogen is...
The Watchman: …Natuurlijk zingt Ankie weer mee, bescheiden achter het mengpaneel. Ad neemt, net als Michael de Jong, beurtelings twee akoestische gitaren ter hand en brengt veel songs van het nieuwste album. Het optreden van een royaal uur is gelardeerd met droogkomische opmerkingen: "I Stood By The River en in mijn geval is dat de Dommel." "Graceland" gaat over een herkenbare ervaring: "I'm just a member of another band..." Er wordt uit verschillende stijlen geput, folk, blues, dan volgt er weer een wat jazzy nummer en zelfs een rocksong: "Als jullie net doen of het hier Pinkpop is, doen wij net of we sterren zijn!"…
HAAGSCHE COURANT
Voor de de Haagsche Courant schreef Sandra Put een totaal overzicht over de dinsdagavond voor Koninginnedag. In dat artikel gingen twee alinea's over de concerten in het Theater aan het Spui::
…De BinneNach daarentegen was een oase van rust met als hoogtepunt het optreden van Venice; een Amerikaanse groep bestaande uit twee broers en twee neven die voornamelijk vierstemmig van zich laten horen. Ze worden vergeleken met Crosby, Stills & Nash en dat bleek een waarheid als een koe. Venice bracht keurige liedjes met een duidelijke kop en staart…. …James Harries die in de foyer zong alsof zijn leven er vanaf hing, was één van de verwachte verrassingen van de Nach. De wat slonzige jongen bracht prachtige teksten die hij zelf begeleidde met de akoestische gitaar. Eigenlijk jammer dat deze toppers niet gewoon buiten te zien waren, want dat had het festival in zijn geheel wat aantrekkelijker gemaakt….
En in diezelfde krant deed Victor Schildkamp het net zo dunnetjes over:
...Hoe anders was het op de BinneNach in Theater aan het Spui. Terwijl het buiten, wat later dan anders, toch weer stampvol werd - naar schatting toch weer tegen de 200.000 mensen - was de BinneNach geen daverend succes. Wat was het rustig rond tienen bij James Harries. En wat kon je er nog makkelijk bij, tijdens het optreden van de Californische band Venice. Volgens de organisatie waren er nog maar enkele kaarten verkrijgbaar van de duizend beschikbare, maar wie er ging kijken kon niet anders dan tot de conclusie komen dat het binnen in het theater zeker drukker had gekund. Nergens in de Nach kon je zo snel een biertje krijgen als daar...