Dervish: slecht geluid en ongeïnspireerd
De Ierse band Dervish trok afgelopen week voor een vijftal concerten door ons land. Gisteravond was het afsluitende optreden in het Zaantheater in Zaandam. Woensdag stond Dervish op het podium in Utrecht, donderdag in Breda, vrijdag in Groningen. Het concert zaterdagavond in 't Muziekcentrum in Eindhoven werd voor Folkforum.nl bezocht door Paul. Na afloop was hij niet erg enthousiast. Hier zijn recensie:
- door Paul -
Ik denk dat het nu zo'n jaar of drie geleden is dat ik Dervish voor het laatst zag op het Folkfestival in Tilburg. Wat is er sindsdien veranderd. Allereerst dat de band nog intensiever aan het toeren is. En niet alleen in Europa. Tot in het Verre-Oosten of op het grootste popfestival ter wereld (Rock in Rio), Dervish is groot geworden.
De groep houdt ook alles in eigen hand: eigen label, eigen productie en natuurlijk eigen pub. (Sligo) Die beslommeringen maken van Dervish een weinig "studio-productieve" band. Sinds 1992 (Harmony Hill ) drie studio-CD's. Beetje magere oogst. Voor een grote band als Dervish moet de overgang van goed gevulde Stadions/Concert Halls/grote festivals, naar een half gevuld Muziekcentrum in Eindhoven groot zijn. Ik weet niet of dat de oorzaak is, maar ik vond het optreden van Dervish niet erg geïnspireerd.
Bij aanvang van het concert zaten we recht voor het podium op het balkon, normaal geen slechte plek in het Muziekcentrum. Nu dus wel. Een bouzouki (Micheal Holmes) en mandola (Brian McDonagh) die in de begeleiding van verschillende reels/jigs de fluit van Liam Kelly en de viool van Tom Morrow zwaar overstemde. Van het hechte, strakke geluid, één van de kenmerken van Dervish, bleef niet veel over. Geen enkele nuance te bespeuren in nummers als "Drag her down the road" of "I buried my wife and danced on top of her." Hard, vlak en weinig subtiel, in de geest van de titels zou je haast denken.
Nog erger, een vreselijke galm in de versterking van de stem van Cathy Jordan. "Oudjes" als The Banks of Sweet Vildee (Midsummer's Night) of het van oorsprong prachtige Ar Éirin ní neoslainn cé hí (At the end of the day) verdronken hier in een onacceptabele geluidsbrij. Maar ook de Bob Dylan klassieker "Boots of Spanish Leather" kreeg helaas niet het geluid dat dit nummer verdient. Voor de fans: op de nieuwe Dervish CD "Spirit" staat een mooie uitvoering van dit nummer.
Na de eerste set toch maar een plaatsje beneden gezocht. Daar bleek het geluid accepatabel. Maar niet meer dan dat. Een nauwelijks hoorbare 2e stem van Liam Kelly in "Bold Doherty". Een van de schaarse hoogtepunten was de (nieuwe) song "The cocks are growing". Slot van het concert: John Blessings (een aantal nieuwe reels) en als toegift nog een oudje: Apples in Winter ( Harmony Hill).
Ik kijk met gemengde gevoelens terug op dit concert. Een groep die zo intensief toert met eigen geluidstechnici moet een beter zaalgeluid kunnen produceren. En wat is er overgebleven van het contact tussen groep, in casu Cathy Jordan, en publiek? Dat was toch één van de sterke punten van Dervish. Niks van te merken in het Muziekcentrum. Korte, soms onverstaanbaar, afgeraffelde aankondigingen en van enig plezier op het podium was eigenlijk ook geen sprake. Overigens ook geen woord over afwezig band-lid, wel aangekondigd, Seamus O'Dowd. Helaas, die had ik graag gehoord in zijn versie van Ewan McColl's The Lag's" song (ook op "Spirit"). Plichtmatig, ongeïnspireerd, tóch hier en daar wat lichtpuntjes. Onvoldoende echter voor een band als Dervish.
Mooi gloednieuw repertoire bij Neil Young
Neil Young bracht tijdens zijn akoustisch solo-concert afgelopen donderdag in de Heineken Music Hall in Amsterdam natuurlijk veel bekend werk zoals After the Goldrush, Expecting to fly (op vleugel), Pocahontas, Like a hurricane (op harmonium) en Old Man. Hij had een vleugel, kroegpiano, pijporgel en gitaren tot zijn beschikking. Maar interessanter was dat zijn eerste set van anderhalf uur splinternieuw repertoire bevatte. Bij het citeren uit recensies zullen wij ons hiertoe beperken hoewel we ook een artikel vol zouden kunnen krijgen met passages over de gigantisch hoge toegangsprijzen (73 tot 90 euro) of over het geldende alcoholverbod. We citeren uit twee recensies. Eén van Peter Bruyn die erbij was voor een aantal Wegener Dagbladen (citaten komen uit de Gelderlander) en een van Menno Pot uit de Volkskrant.
Peter Bruyn:
…de veteraan geeft z'n publiek waar voor hun geld. Zowel kwantitatief hij speelt bijna drie uur als kwalitatief. Hoeveel artiesten van zijn status durven het aan om een concert te openen met honderd minuten tien lange songs nieuw repertoire? Young flikte dat kunstje al eens eerder, zo rond 1975, toen hij zijn fans verbijsterde door een optreden lang alleen maar repertoire van het op dat moment nog niet verschenen album Tonight's the night te spelen…
…Ditmaal betreft het de integrale plaat Greendale, die ergens in het najaar samen met een dvd in de winkels moet liggen. Een songcyclus over een familie in en klein stadje aan de westkust van de Verenigde Staten. Zoals Lou Reed zijn 'Great American Novel' schreef met de grootsteedse kroniek New York uit 1988, zo belicht Young op Greendale alle excentrieke uitwassen op het Amerikaanse platteland. Drugs, geweld, mediagekte, nostalgie naar een andere, rustiger tijd, paranoia, een Vietnamveteraan, een milieubewust hippiemeisje, de duivel, kortom alle decors voor een hedendaags verhaal. Muzikaal bewandelt de 57-jarige Young geen nieuwe wegen; het gaat hier vooral om de teksten die in zijn bekende jankende stijl, begeleid door gitaar en mondharmonica verteld worden. Teksten die in de uitverkochte Music Hall woord voor woord goed verstaanbaar zijn. En minstens de helft van de nieuwe liedjes is goed…
Menno Pot:
…De muziek (van eenvoudige blues tot archetypische Young-melodieën) klonk vertrouwd. Het is lang geleden dat we Young zo verguld zagen met zijn nieuwste materiaal. Hij heeft zijn hippie-idealisme prompt hervonden: de verhalen bevatten passages over gewelddadig FBI-optreden, riepen op tot 'love and affection' en mondden uit in een gerepeteerd 'save Mother Earth'…
…Uitermate prettig was de kennismaking met Neil Yoong de verhalenverteller, tussen de liedjes door: rustig, warm en opvallend geestig….
….Het valt te hopen dat Young dit concept eindelijk weer eens uitwerkt tot een goed album, en niet weer zo'n halfbakken prul of haastige live-cd. Hij heeft zich al lang genoeg dor zijn gemakzucht laten leiden…