De Sheryl Crows van deze wereld kunnen
nog veel van Lucinda Williams leren…
Gisteravond trad de americana-star Lucinda Williams op in Paradiso in Amsterdam. Vaak wordt er gezocht naar een opvolgster van Emmylou Harris. De naam van Williams valt dan nogal eens. Een rare gewoonte van pers en publiek. Elke artiest heeft zijn of haar eigen bijzondere kwaliteiten. Enkelen stijgen boven de rest uit. Williams is in die zin vergelijkbaar met Harris. Het zijn beide kanjers, die zich ook allebei begeven op het snijpunt van country en amerikaanse folk. Waar Harris een lieve uitstraling heeft kan Williams bozig overkomen. Voor ons van Folkforum.nl zou het een stunt zijn om nu al een verhaal over dat concert in Paradiso te brengen. Dat lukt niet, want is te kort dag. Wat we wel kunnen doen is een indruk verschaffen van hetzelfde soort concert dat Lucinda Williams afgelopen zaterdagavond gaf in de het prachtige theater de Handelsbeurs aan de Kouter in Gent. Het concert werd door nogal wat Nederlanders bezocht. Williams was in haar nopjes en gaf een toegift van meer dan een uur. Het Vlaamse dagblad De Standaard plaatste gisteren een recensie van de hand van Peter Mestach. Hij was enthousiast. We citeren graag uit het zijn artikel:
…Het eerste dat opviel aan de frêle Williams, waren haar Texas Statson hoed en de tatoeages op haar arm. Maar enkele nummers ver in het concert was al overduidelijk dat ze vooral iets te vertellen heeft en een visie heeft...
…Zelden slaagde een artiest er met zoveel bravoure in om zoveel emoties onder worden te brengen. Een voorbeeld is het kwade, op een shuffle geschoeide 'Righteously'. Met de boos uitgespuwde oneliners bracht Williams het publiek in alle staten…
…Ze beperkte zich niet tot haar jongste songs, maar pikte geregeld een passage uit een oudere plaat op. Zo zat al vroeg in de set bijvoorbeeld een magistraal 'Car wheels on a gravel road'…
…Het eerste uur concentreerde Williams zich hoofdzakelijk op haar teksten - zij had haar songboek keurig voor zich staan - en liet ze de gitaarpartijen over aan de zeer getalenteerde Doug Pattibone…
…Voor het laatste deel van het concert schakelde ze over naar een hogere versnelling. Ze bracht ronduit potige rauwe rock, zoals het dreigende 'Change the locks'. Het vuur sloeg dan ook al gauw over tot achterin de zaal. Als afsluiter volgde het snijdende 'Real live bleedings and broken guitar strings', dat aan Keith Richards deed denken….
...Williams verhaalt over haar leven alsof ze vanuit de hel bericht, maar als geen ander relativeert ze zichzelf ook meteen. De Sheryl Crows van deze wereld kunnen nog veel van haar leren…