Griebo in Eindhoven, het spelplezier straalt ervan af bij
Wouter Vandenabeele en Tom Theuns - foto Ronald Rietman
Griebo móet je gezien en gehoord hebben
- door Henk -
In het Eindhovense café-restaurant Berlage aan de Kleine Berg in Eindhoven startte afgelopen weekeinde een serie zondagavond-concerten onder auspiciën van Folksurvival. Dit is een initiatief van Ad van Meurs, The Watchman.
Van Meurs had maar meteen goed uitgepakt met Griebo, een van de nevenprojecten van Ambrozijn. Violist Wouter Vandenabeele en gitarist/zanger Tom Theuns gaven een fantastisch concert. Van Meurs betitelde het na afloop enthousiast als: "Dit was meteen de max. Ik haal ze een keer naar het Muziekcentrum. Dit moeten méér mensen zien". Het is te hopen dat er in het Muziekcentrum - waar Van Meurs ook een serie concerten gaat neerzetten - t.z.t. meer mensen komen dan de kleine veertig nu in Berlage.
Griebo is een smaakvol project waarin door de twee Vlamingen gretig gegraasd wordt van de groene weiden van over de hele wereld. Van Venezuela tot Zweden, van Bretagne tot Senegal. Griebo is eigenlijk meer een speeltje dan een project van het duo. Ze doen er de dingen die ze in hun andere projecten niet kwijt kunnen en dat gaat met het nodige spelplezier gepaard. De setlist komt á l 'improvice tot stand. "Ken jij dat .....nummer. Ik hoorde het laatst op dieën cd". "Ja, ik geloof dat ik 't ken, het is inderdaad mooi. Laten we het spelen".
Theuns kan zijn vocale kwaliteiten volop kwijt, hoewel hij daartoe tegenwoordig in Ambrozijn ook steeds meer de gelegenheid krijgt. Vandenabeele toont zich een 'alleskunner'. Theuns hoort een mooie Americana-song en Vandenabeele speelt er zonder al teveel repetitie een fraaie begeleiding bij.
Tom Theuns speelt op zijn gitaar achteloos tegelijkertijd bas- en melodiepartijen en past zijn speelstijl naadloos aan: in de Bretonse 'crêpes' hoor je Soig Sebéril in de Afrikaanse reel Habib Koité. Het vioolspel van Wouter Vandenabeele is uitermate levend en verre van steriel. Hij laat de snaren piepen en knarsen, strooit nu en dan met dissonantjes. Hij beheerst ook meerdere speelstijlen. In Zweedse polska's - lekkere groove trouwens - ligt de viool niet meer onder zijn kin, maar rust nagenoeg op zijn borst. Hij strijkt met venijnige korte streken, zoals in een 'Amerikaanse reel' van de voor het grote geld naar de VS geëmigreerde Ierse violist Kevin Burke. Maar in romantischer stukken gebruikt hij de complete lengte van de strijkstok, wat van pas komt in een nummer als We'll Meet Again. Ja heus, Griebo speelde deze tranentrekker. Nostalgisch? Ja. Oubollig? Wel nee, Theuns zette zijn diepste Johnny Cash-stem op en het klonk prachtig.
Om eens een understatement te gebruiken: het concert was afwisselend. We noemden al We'll meet again, de Afrikaanse en Amerikaanse reels, Bretonse dansjes en Zweedse polska's. Maar we hoorden ook een sirtaki, de musette van Rum 2, de Dinky Reel, een stukje stomme-film muziek, Amerikaanse songs als het geinige slaapliedje de Babyoo en een lekkere laidback uitvoering van the Cuckoo, Ierse polka's van Donal Lunny, een walsje van Tom Theuns en Stemvlucht een door Theuns geschreven stukje vocale acrobatiek voor Ambrozijn, dat door Griebo met een aangenaam gevoel voor humor werd aangekondigd met: "We spelen nu een cover"...
Dagblad v/h Noorden:
Dwingeloo moet nog wennen aan muziekfestival
In 2000 flopte het groot opgezette festival Sterren in Drenthe bij gebrek aan voorpubliciteit. Afgelopen weekeinde werd in Dwingeloo op bescheidener schaal een nieuwe poging gedaan om een festival met volks- en wereldmuziek op te zetten. Ook nu liet de voorpubliciteit te wensen over, maar volgens het Dagblad van het Noorden waren er toch zeker een paar honderd mensen op af gekomen. Arnold Lubbers doet verslag in die regionale krant. Hier enkele citaten:
…De spanning bij de leden van de stichting vooraf was groot: ''Afgelopen donderdag waren wij er al klaar voor, maar zou Dwingeloo het ook zijn?'', verwoordde Levien Drost, een van de organisatoren van het festival, zaterdag de twijfel.Een eenduidig antwoord op die vraag viel er de eerste keer nog niet te geven. Er waren enkele honderden bezoekers, maar Dwingeloo leek nog te moeten wennen...
…De Kopstubbers, een bluesband uit Noord-Drenthe en Groningen, mocht met haar Drentse teksten zaterdagochtend als eerste het podium betreden. ''We wilden voor elk wat wils, maar wilden vooral ook een band met het dorp houden'', aldus Karin Bellaart, een van de programmeurs. ''Maar als er mensen speciaal uit Enkhuizen komen om één optreden te zien, ben ik tevreden'', zei Bellaart later…
... Over het algemeen leken de inwoners van Dwingeloo zich te vermaken. Vooral toen zaterdagmiddag Barleycord het publiek aan het dansen wist te krijgen…
.…De opzwepende muziek buiten op de Brink werd afgewisseld met meer ingetogen muziek binnen. Zaterdagavond waren er twee dinerconcerten. In Hotel De Brink zong de singer/songwriter Helmut Debus, die in Duitsland al diverse prijzen won, een aantal liedjes in het 'Platdeutsch'. Ondanks zijn faam in ons buurland, moest hij hier weer van onder af aan beginnen. Een dinerconcert is duidelijk niet zijn stijl. ''Ik maak liedjes om naar te luisteren, het is een soort poëzie. Dan heb ik ook stilte nodig en niet het lawaai van telefoons en mensen die praten tijdens het eten'', klaagde Debus achteraf…
.…Na de energieke combinatie van folk, jazz, funk, reggae en af en toe wat metal van de Belgische band Follia, verscheen op de Brink de Wageningse band Parne Gadje op het podium. Helaas joeg een stortbui de meeste toehoorders van de Oosteuropese Roma-muziek weg. Jammer, want even tevoren waren juist een vijftal reusachtige lichtgevende kegels opgezet om iets van een festivalsfeer te creëren….
Kaizers Orchestra:
Olivaten, pomporgels en meezingers in wervelende show
Het Noorse Kaizers Orchestra verovert de rest van Europa met volledig Noorstalige sonteksten en een mix van Angelsaksische rock en (Oost-)Europese volksmuziek. Na een succesvol optreden op Lowlands waren ze afgelopen zondag te gast in het Tilburgse 013. Helmut Boeijen schreef er een recensie over in het Brabants Dagblad. Hier enkele citaten:
…Iedereen met enig gevoel voor muziek, humor en theater heeft in 013 binnen tien minuten door waarom Kaizers Orchestra het pleit alsnog in zijn voordeel wist te beslechten. Als een soort kermisklanten van de rock husselen zanger Jan Ove Ottesen en zijn koddige begeleiders flarden hoempa, zigeunermuziek en polka door hun pretsongs, die bovendien met enorme flair en humor aan de man wordt gebracht. Deze volleerde showmannen spelen met hun publiek, dat zich dan ook moeiteloos laat verleiden tot het enthousiast meeklappen én -brullen met de volledig Noorstalige songteksten…
.…Een bijzondere troef is het zogenaamd stijlvol met een schemerlampje en antieke foto aangeklede pomporgel van Helgé Risa - zelf regelmatig verborgen achter een gasmasker - dat Kaizers Orchestra's alternatieve feestliederen en de bijbehorende vreugde letterlijk tot grootse hoogten oppompt. Ook het gebeuk op lege olievaten gaat erin als koek. Het oogt bovendien spectaculair. En van enig theatraal kabaal zijn de Noorse binken bepaald niet vies...
Tindersticks: Melancholie en gelukzaligheid
De Britse band Tindersticks gaf afgelopen weekeinde een concert in de Tilburgse poptempel 013. Hun luistermuziek houdt het midden tussen The Walkabouts en Nick Cave, of zoals Caroline Göttgens het in haar recensie voor het Brabants Dagblad omschrijft: muziek die je vervult van melancholie en gelukzaligheid tegelijkertijd. Hier enkele citaten uit haar recensie:
…bij de duidelijke publieksfavoriet Another Night In heerste doodse stilte terwijl er -naderhand luid gejuich losbarst. Een gevoel waarbij een luie bank hoort, terwijl buiten de regen tegen de ramen tikt, en je blij bent dat je binnen zit...
…Zanger Stuart Staples staat er houterig bij. Af en toe trekt hij een gezicht alsof hij zelf in tranen uit gaat barsten. Het is een perfecte imitatie van een vaste caféganger met een slok op die in een lege straat in zichzelf staat te murmelen, en je leeft nog met hem mee ook. Wellicht komt dat door zijn warme rasperige stem die aangenaam aan je trommelvlies kriebelt, begeleidt door de slepende viool. Op de platen horen we vooral strijkersarrangementen, hier zien we de band dus in -hun puurste vorm aan het werk. Al worden de nummers wel gedragen door die ene viool….
…Af en toe neemt violist Dickon Hinchcliffe de zang voor zijn rekening, die zuiver en ijl tegelijk klinkt. De verlegen schooljongenshouding die hij erbij aanneemt maakt het nog aandoenlijker. De band voorkomt dat iedereen loom onderuit gaat zitten door te zorgen voor hier en daar een heftiger nummer, maar bovenal is dit muziek die troostend en mooi klinkt, en hetzelfde effect heeft als een knapperend haardvuurtje…