Doedelzakspeler
Marcel Grotens
Dubius, een talentvolle band om te koesteren
- door Henk -
De Nijmeegse folkband Dubius gaf maandagavond in De Buut in Eindhoven haar visitekaartje af met een gaaf concert. Muzikaal was het een genot met prachtig spel op met name doedelzak en viool, zoals we dat lang niet meer hoorden van een Nederlandse folkband.
Dubius brengt een origineel eigen geluid, dat niet eenvoudig valt te duiden. Door het gedreven gitaarspel van zanger/gitarist Dick Dijkman en de inventieve stuwende baspartijen van Niels Keijzer krijgt de folky sound iets van folkrock. Bepalender voor de eigen sound is echter het fraaie samenspel van de Vlaamse doedelzak (Marcel Grotens) en viool (Peter van den Bos), die enerzijds doet denken aan het betere werk in de jonge Vlaamse folkboom en anderzijds herinneringen oproept aan groepen als Blowzabella. Je hoort mazurka's, walsjes, deuntjes uit de Auvergne, Bretagne, Scandinavië, Blakan, maar ook invloeden uit klassiek, rock, jazz, of cajun. Dubius past in de eigentijdse folkaanpak van jonge groepen voor wie nauwelijks nog stijlgrenzen bestaan.
Ongewoon eigenzinnig zijn de Nederlandstalige teksten. Zanger Dick schrijft de meeste en toont aan weinig woorden nodig te hebben voor zijn soms avantgardistische en dan weer humoristische schetsjes.
Peter van de Bos
Zowel doedelzakspeler Grotens als violist Van den Bos zijn kanjers op hun instrument. De doedelzak-partijen zijn altijd smaakvol en verrassend ingekleurd. Ondanks problemen met het riet klonk Grotens spel maandag zuiver. Hij heeft zichzelf ontwikkeld door solo-optredens, maar meer nog in sessies en workshops. Peter van den Bos blijkt een ervaren violist, die met de nodige dynamamiek te werk gaat. De ene keer klinkt hij als de Fairport/AlbionBand-fiddler Rick Sanders (in De Slager) en andere keer als een balkan-virtuoos in een Bretons geöriënteerd swingend instrumentaaltje. Maar hij ontlokt evengoed Scandinavische, Ierse od country-klanken aan zijn uitgeklede fiddle.
Het folk-aandeel in de groep wordt nog versterkt door de inbreng van Roel Seidell op tin whistle, bodhran en trekharmonica.
Enig minpuntje van het concert in Eindhoven was eigenlijk de zang. Zanger Dick Dijkman stond met de nodige flair op het podium maar zijn teksten waren vaak onverstaanbaar door matige microfoontechniek en het slordig inslikken van halve woorden een beetje á la Thé Lau. Bovendien vergat hij nu en dan zijn tekst en dat terwijl het repertoire niet overdreven uitgebreid is. Repeteren kan helpen, lijkt me. Roel Seidell nam in een tweetal nummers de zang voor zijn rekening. Hij was wel te verstaan, maar gaf hij na afloop toe: Ik vergat ook een deel van de tekst...
Dubius moet gekoesterd worden. De groep heeft met haar eigen geluid én talent de nodige potentie. Dubius is als groep nog jong, maar vier van de vijf zijn midden-dertigers met de nodige ervaring. Alleen bassist Niels zou je met zijn 24 jaar, jong kunnen noemen. Eind september gaat hij voor een studiereis 5 maanden naar Uganda. Dit geeft de band de tijd om meer materiaal te schrijven en uit te werken voor de eerste volledige cd. Tot nu toe moeten we het doen met een mooi mini-cd-tje met daarop vier nummers. Zie www.dubius.nl
Peter Beeker, de Limburgse Bruce
Springsteen - Foto: Ronald Rietman
Eerbetoon aan Ad van Meurs op
Singer-songwriter Festival in Panningen
- door Henk -
De Pien dé zit van binnen, Nao boete kiek de laach...
Americana op z'n Limburgs. Zanger/gitarist Peter Beeker stond daar in z'n uppie op het podium van het Singer-songwriter Festival in Panningen. Nu en dan rockend als de Limburgse Bruce Springsteen, maar meestal zichzelf ingetogen op gitaar begeleidend, zong hij de prachtigste teksten zonder schroom in zijn moaderstaol. Zo van:
De leechten ginge aon, de muziek dé ging oet...
of:
ich bied mich aan, du kieks mich aan (...) zu is 't spel...
Zingen in je eigen taal is al lang niet meer ongewoon. Maar bij alternatieve rootsy muziek hoor je het niet vaak. Qua taal is het streektaalmuziek, maar bij die term denk je onwillekeurig aan gezapigheid of hoempa. Gé Reinders heeft het Limburgs als 'eige taol' al jaren terug herontdekt en muzikaal aangekleed met een minder provinciaals jasje. En het werkt. Dat vindt Arno Adams uit Venlo ook. Hij trad voorafgaand aan Beeker op. Begeleid door BJ Baartmans - initiatiefnemer van dit sympathieke festival - bracht hij een nog afwisselender en poëtischer set, in het Venloos dialect.
Foto: Ronald Rietman
Wat een leuke zaak trouwens The Gaz Station, daar aan het Raadhuisplein in het Limburgse Panningen. Uitbater Geert geeft er al jaren de ruimte aan Amerikaanse rootsmuziek. Aan de inrichting van zijn eetcafé heeft hij een yankee-touch gegeven door middel van in de bar verwerkte benzinepompen. De 37-jarige Boxmeerse zanger/gitarist/tekstschrijver/
producer Bart Jan Baartmans vond het terecht de juiste plek voor zijn eerstse singer-songwriter festival.
De voor-publiciteit liet te wensen over, toch was de zaak redelijk gevuld met een man of zeventig. Alle mensen die de 17,50 euro entreegeld betaalden, krijgen later een live cd van het festival toegestuurd. Van 's middags half twee tot ver na middernacht kregen zij een programma voorgeschoteld met Louis van Empel, JW Roy, Roel Spanjers, Eric van Dijsseldonk en Smalltown Romeo, Arno Adams, Peter Beeker, Ad van Meurs, Eric de Vries, BJ Baartmans, Eugene Ruffolo en BJ's Pawnshop. Meestal zang met gitaar, maar Spanjers deed het met de piano. Hij gaat trouwens het komende seizoen Normaal assisteren tijdens de theatertour.
Bart Jan Baartmans - Foto: Ronald Rietman
De Nederlandse singer-songwriterswereld is niet zo groot. De muzikanten kennen elkaar allemaal. Het festival heeft dan ook een amicale bijna familiaire sfeer. Met het grootste gemak begeleiden ze elkaar á l'improvice. Dat leidt tot leuke combinaties. Ze hebben er geen probleem mee als het niet allemaal klopt, maar over het algemeen klinkt het als een klok. Zo stond BJ Baartmans met zijn elektrische gitaar zijn maat Eric de Vries ter zijde bij zijn Walk Back in the Rain. En zo begeleidde Eric van Dijsseldonk met zijn elektrische gitaar Ad van Meurs in de instrumental Theme from the blue zone. Van Meurs liet enkel nummers horen die op zijn nieuwe (Blues!)-cd komen.
Eurgene Ruffolo
Foto: Ronald Rietman
Baartmans had het festival goed gepland. De twee weken eraan voorafgaand tourde hij als begeleider met de Amerikaanse singer-songwriter Eugene Ruffolo door Duitsland, dus kon hij Ruffolo zonder enig probleem overhalen om op zijn festival te spelen. Dat leidde tot een fraaie set, waarin Ruffolo bekend werk speelde, maar ook ruimte vond voor de nieuwe song The Hardest Easy. Ruffolo versiert het publiek snel. Maar hij moet uitkijken niet té zoetsappig te gaan zingen. Hij heeft die neiging. In die zin was hij een buitenbeentje op het festival. Pas in Oh poor lonesome me, met een gedreven BJ op elektrische gitaar kwam er een weldadige pit in zijn muziek.
Baartmans trad trouwens ook solo op. Zijn stem had het bijna begeven. In al zijn heesheid klonk BJ als Bram Vermeulen. Geen gekke associatie gezien de poëtische Nederlandstalige teksten van Baartmans zoals: Morgen heeft gisteren nooit echt bestaan. Zijn optreden was ingetogen en breekbaar. Zijn Only Lovers Know - net twee dagen ervoor op een Duitse hotelkamer geschreven - kroop in al z'n emotie direkt onder de huid, kippevel!
Ad van Meurs en Ankie Keultjes - Foto: Ronald Rietman
Alle muzikanten brachten in hun set één nummer van Ad van Meurs, The Watchman.
BJ had dat geregeld, omdat hij vond dat die eer aan Van Meurs en trouwens ook diens levensgezellin Ankie Keultjes meer dan toekwam. 'De meester zelf' liet het ogenschijnlijk onberoerd, maar zal zich toch afgevraagd hebben: Heb ik al die mooie liedjes geschreven...? Zelf pleegt hij het ontstaan van zijn repertoire te ontdoen van elke romantiek. "Stel je er niks bijzonder bij voor", zegt hij over dat creatieve proces. "Ik zit tijdens het kijken naar het voetbal op tv een beetje te pielen op de gitaar en opeens roept Ankie vanuit de keuken: Ja, dát is mooi, daar moet je wat mee doen"...