Muziek van Leo Parleur nog steeds erg aanstekelijk
Tijdens het Folkfestival Zwolle op zaterdag 7 februari treedt de in Nederland nog nagenoeg onbekende Franse band Leo Parleur op. Organisator Assie Aukes verzekert dat het een swingende band is. Interessant is dat Leo Parleur afgelopen week een optreden verzorgde tijdens het festival 'Feeste met Accordeon' in het Vlaamse Avelgem. DJ.Jak erbij was. Eerder dit jaar schreef hij al eens enthousiast over deze Franse groep. Nu schrijft hij er opnieuw over op zijn site en met het oog op Zwolle lijkt het ons aardig daar even uit te citeren:
…Léo Parleur kreeg de ondankbare taak om in een ijskoude tent, voor een fel uitgedund publiek te mogen spelen. Maar wonder o wonder, dankzij hun podium-energie slaagden ze erin de temperatuur met minstens 10° te doen stijgen, en al gauw stond iedereen weer te dansen. De muziek van LP is dan ook erg aanstekelijk, en doet wat denken aan b.v. Les Négresses Vertes. Een amalgaamtje dus van verschillende stijlen: chanson, jazz, rock, flamenco, folk, ... In Frankrijk zijn er trouwens nog meer dergelijke groepen: MARCEL ET SON ORCHESTRE en DEBOUT SUR LE ZINC zijn ongetwijfeld de bekendste namen. En hier in België hebben we natuurlijk onze JAUNE TOUJOURS….
Waterboys' Mike Scott nog immer gedreven en geïnspireerd
The Waterboys - eind januari een van de grote namen op het festival Route 04 in Tilburg - gaven vorige week een eenmalig concert in een uitverkocht Utrechts Vredenburg. Peter Bruyn schreef er in het Utrechts Nieuwsblad een enthousiaste recensie over onder de kop Groots weerzien met The Waterboys. Hier enkele citaten:
...Een nummer of acht onderweg (...) stelde zanger Mike Scott voor om nog een liedje van het album Room To Roam uit 1990 te spelen. Maar bij iedere titel die hij noemde schudde pianist Richard Naiff het hoofd. Nee, die song kende hij ook nog niet. ,,Mmm, het wordt hoog tijd dat ik je die plaat toch eens kado doe'', reageerde Scott lakoniek. Waarna hij - mèt Naiff - het schitterende A Man Is In Love inzette...
...Naiff bleek in 1999 Scotts muziek feilloos aan te voelen en sinds 2000 is ook Steve Wickham, verantwoordelijk voor de karakteristieke vioolpartijen in de hoogtijdagen tussen 1985 en 1991, weer vast van de partij. Als trio speelden zij het eerste deel van het concert. (...) Na de pauze verschijnen ook drummer Carlos Hercules en bassist Steve Walters op het podium; de nieuwe, zwarte ritmesectie van de groep. Dan (...) is daar in Fisherman's Blues plots dat Big Music-geluid dat de groep in de jaren tachtig haar faam bezorgde. De majestueuze rockstijl waarbij Mike Scott in zijn teksten een Schotse Dylan wilde zijn en in zijn muziek een rock-'n-roll-Mahler. Maar al ontstijgt dat klassieke Waterboys-repertoire moeiteloos het recente werk van de groep, toch mogen Scott en de zijnen niet worden ingedeeld bij op het verleden terende generatiegenoten als de Simple Minds, Level 42 of UB40 die de kassa's wel erg gemakzuchtig doen rinkelen. Daarvoor is Scott nog immer veel te gedreven en zijn performance te geïnspireerd....