Brugges Festival tevreden met 70% publieke opkomst
Het Brugges Festival sloot zondagavond af in de intieme schouwburg met een ontroerend concert van de Italiaanse chansonnier Gianmaria Testa en een hommage aan de overleden Zuid-Afrikaanse singer-songwriter Johannes Kerkorrel. Over deze slotavond van de zestiende uitgave van Brugges Festival schreef Peter Vantyghem in de Standaard. Over de twee voorafgaande festivaldagen liet in diezelfde krant Inge Schelstraete haar licht schijnen. Afgelopen maandag citeerden wij reeds uit een recensie die DJ.Jak schreef op zijn site over het indrukwekkende concert dat Regis Gizavo tijdens het festival gaf. DJ.Jak toonde zich verbaasd over de matige publieke belangstelling. Uit de Standaard-bijdrage van Schelstraete blijkt dat ook bij andere concerten de zaal niet altijd goed gevuld was:
…Overigens ziet het publiek er niet merkbaar jonger uit dan de vorige edities, en dat is waarschijnlijk een tegenvaller voor de organisatoren en hun vernieuwing. De ticketverkoop loopt wel goed, zegt onthaalcoördinator Guy Fosté: ,,We zitten aan een zeventig procent bezetting, wat voor onze niet-commerciële aanpak goed is.'' Alleen voor de laatavondconcerten valt de opkomst tegen…, aldus Schelstraete.
Uit de recensies haalden we de volgende citaten:
…Om halfzes zit de zaal van de Biekorf barstensvol met fans van Ghalia Benali. De rijzige Tunesische is er met haar kleinste groep, Kafichanta. Het is een café waar arabica wordt geschonken: songs komen uit Egypte, uit Irak of uit Tunesië. Benali is met zachte stem didactisch, maar niet saai. Ze vertelt dat een lied ook door de grote Oum Kalthoum werd gezongen (,,Ik zing maar een stukje, anders zit u hier twee uur'') en door de Pers Omar Khayyam werd geschreven. Een meisje van een jaar of tien danst met schokkende schoudertjes mee, tot groot jolijt van Benali's luitspeler en twee percussionisten...
…Het Hongaarse zigeunerensemble Szaszcsavas haalt uit vijf violen en een contrabas een ongelooflijke tristesse, die evenzogoed omslaat in woeste dansmuziek…
… Soledad: Vijf klassiek getrainde en fris gewassen Brusselaars, die van de partituur tango's vol valse stops en verraderlijke dissonanten spelen. Het is van een onbegrensde muzikaliteit, maar het grijpt het meeste aan in de wilde toegift, ,,Libertango'' van Piazzolla…
…De innemendste, maar ook vreemdste verschijning op het festival is zaterdag de Tuvaanse Sainkho. Haar gitarist, die hoorbaar iets heeft met Braziliaanse muziek, kan indrukwekkend lage keelzangen debiteren, maar het minivrouwtje in de rode suède laarsjes kan lager gaan dan hij. Een vrouw kan geen uren boventoonzingen, haar stem zou breken. En als Sainkho zingt, doet ze dat met het hijgerige piepstemmetje dat we kennen van Chinese popmuziek. Het is bij wijlen hoogst kitscherig, maar wel intrigerend, en de Mongoolse steppen waaien er losjes door…
…Begeleid door de contrabassist Enzo Pietropaoli en de klarinettist Piero Ponzo zong Gianmaria Testa kleine, weemoedige liedjes over poëtische onderwerpen. Zoals ,,Citta longa'', over hoe een stad langer lijkt te worden als er mist hangt. Dit was muziek over de ongrijpbare dingen die het leven kleur geven. Laconiek ingeleid, zoals een nostalgisch liedje over mijnwerkers: ,,Als je nostalgisch bent over iets, betekent dat dat je het gehad hebt. Dat is toch al iets.'' (…) Hij doet denken aan Paolo Conte, vanwege zijn korrelige bariton en zijn ,,sprekende zang'', maar is even goed, en wellicht poëtischer. Een romanticus die de voorbije jaren in Europa een gekoesterd figuur werd, maar te lang niet in Vlaanderen te zien was. De man stelde in Brugge een nieuwe plaat voor, Altre Latitudini , waaruit hij prachtige songs als ,,Sei la conchiglia'' en vooral ,,Na Stella'' zong….
…Johannes Kerkorrel overleed vorig jaar op 12 november. ,,Jij wou de dagen niet meer dragen'', zong Stef Bos van achter zijn piano in de ode ,,Pelgrimsrust''. Bos was een van de veertien muzikanten die naar Brugge waren afgezakt om een vriend te herdenken. Want Johannes Kerkorrel, blanke activist tegen de apartheid in de dagen dat je daar veel last kon mee krijgen, wordt veel te gauw vergeten. Amanda Strijdom herinnerde ons eraan dat Kerkorrel de enige blanke muzikant was op de inauguratie van Nelson Mandela, en zong ,,Halala Afrika'', het lied dat hij toen schreef (…) Er waren ook gasten. Raymond Van het Groenewoud zong twee treurige liederen, maar het waren vooral de Zuid-Afrikaanse zangeressen Faith Kekana en Stella Khumalo die een mooi evenwicht tussen verdriet en lichtheid vonden. Zoals toen ze met Stef Bos in de schoot van het publiek gingen zitten, om samen ,,Didi Mala'' te zingen: ,,Zing voor mij/ Tot ik in slaap val/ Want ik heb een droom verloren''…
Nieuwe groep Vesta mooi en rustgevend maar nog net iets te vlak
In Muziekcentrum 't Folk in Dranouter trad afgelopen zaterdag de jonge akoestische groep Vesta uit Antwerpen op. DJ.Jak was benieuwd en ging luisteren. Op zijn site www.folkroddels.be beschrijft hij zijn ervaring. Hij hoorde enkel door Vesta geschreven muziek waaronder ballades. De muziek klonk mooi en rustgevend maar graag zou DJ.Jak iets meer passie zien. Hier enkele citaten uit zijn recensie:
…Oorspronkelijk was Vesta een driekoppige formatie, met liedjesschrijver Erwin Cayenberghs (gitaar en zang), Swati Van Hoof (zang, piano, fluit) en Dim Van Sande (gitaar, mondharmonica, fluit). In 't Folk trad voor het eerst ook Inge Smedts mee op. Deze dwarsfluitiste volgde conservatorium, en is ook professioneel met muziek bezig…
…Ik ben zeer te spreken over de teksten (al is het wat mij betreft niet nodig die in het Engels te schrijven). Die gaan over de verwondering van een kind van twee dat de wereld ontdekt, of over hoe we allemaal rollen spelen in de maatschappij, en dus eigenlijk nooit onszelf zijn. Swati is een goede pianiste, en heeft een mooie stem. Dat die stem soms wat onvast is hoeft geen nadeel te zijn: het kan net bijdragen aan de breekbaarheid van de muziek. Maar wat wel nog een beetje ontbreekt is passie en gedrevenheid in zowel zang als muziek. Alles klinkt wel mooi en rustgevend, maar net iets te vlak…
…In het tweede deel van het optreden (hoofdzakelijk zonder Inge Smedts) was de groep al in betere doen. Er werd al eens een snaar overtuigd aangeslagen. Wat mij betreft het bewijs dat zenuwen de groep parten speelden. Op termijn kan het niet anders of de muziek van Vesta zal aan diepte winnen. De dwarsfluit van Inge is een verrijking van de klankkleur van de groep. En zet er nog een basinstrument (bass, contrabas of cello) bij, dan zijn ze helemaal vertrokken….
Zie ook www.vesta.be.tf
Prachtig slot Crossing Border met Galliano