Allan Taylor top, John Wright vervalt in over-acting
De Engelse singer-songwriter Allan Taylor en de eveneens Engelse zanger John Wright zijn samen op tournee. Ze hebben er al een achttal concerten op zitten. Aanstaande donderdag 27/11 staan ze in Theater Rondeel Wijk bij Duurstede (0343-597030), zaterdag 29/11 in De Lantaern Zevenaar en zondag 30/11 in De Koubrug, Stavoren (0514-681875). Asfgelopen weekeinde traden ze op bij GUO in Oisterwijk en bij de Fookhook in Sevenum. Bij het concert in Oisterwijk bevond zich zaterdagavond tussen de ruim honderd bezoekers onze eindredacteur Henk. Hij schreef er de volgende recensie over:
- door Henk -
Een groter contrast is nauwelijks denkbaar. Allan Taylor en John Wright als duo op één podium. Muzikaal tappen ze uit verschillende vaatjes: Allan Taylor schurkt aan tegen het idioom van de Amerikaanse singer-songwriters, terwijl John Wright graag put uit Ierse, Schotse en Engelse folksongs. Taylor vertelt in zijn songs complete verhalen over mensen, Wright brengt het liefst gevoelens als liefde, verdriet of melancholie over. Allan Taylor schrijft zijn eigen songs, Wright zingt enkel andermans werk. Taylor beschikt naast een warme donkere stem over een uitstekende gitaartechniek. Wrights stem gedeit 't best in de hogere regionen van de toonladder, hij bespeelt geen instrument (Taylor: "John heeft weinig muziek-technische kennis, maar een fantastisch muzikaal gehoor").
Taylor bekijkt mensen en laat zich daardoor inspireren tot prachtige songs. Hij is een watcher zoals ze dat zelf noemen. Wright is extroverter, charismatisch en tegelijkertijd een romanticus die jarenlang als schaapsherder de kost verdiende. Allan Taylor is in tegenstelling tot Wright niet de man van het uiterlijk vertoon. Taylor is de beschouwer, de songwriter, de muzikant, de man met de warme stem, met de erudiete uitstraling. John Wright is de levensgenieter, de charmeur, de acteur, de performer.
Het probleem dat ik heb met John Wright is dat bij hem alles er te dik bovenop ligt. Hij doet aan over-acting. Zet voor alles wat een goede zanger/performer doet het woordje TE en je komt uit bij John Wright. Hij hanteert te vaak een snik in zijn stem, legt er teveel emotie in, trekt zijn gezicht teveel in een te pijnlijke grimas, het leed druipt er in teveel liters vanaf, hij gesticuleert te overdreven met zijn handen, de zwarte driekwart jas die hij op het podium draagt is te chique. En ga zo nog maar even door.
Je vraagt je af waarom Allan Taylor samen met Wright als duo rondtrekt. Taylor gaf tijdens het concert een verklaring, maar dan niet zozeer waarom hij Wright als partner had uitgekozen, maar meer waarom hij ook wel eens niet als solist op het podium wil staan. "Normaal trek ik als solist rond. Mensen verwachten van mij als singer-songwriter dat ik dan mijn eigen songs breng. Terecht. Songs van anderen, die ik mooi vond, kan ik in die setting niet kwijt. Nu wel en dat bevalt me prima."
De sfeer van het concert is intiem, maar ook nu en dan hilarisch. De heren onderhouden zich met elkaar op zo'n typische onderkoelde humoristische Engelse manier. Taylor boeit in de enkele aankondigingen die hij voor zijn rekening neemt. Die hebben inhoud. Hij heeft veel gereisd en kan daar mooi van vertellen. Elk verhaal leidt tot een song. Hij vertelt over zijn dochter (Some Dreams), over cafégangers (Scène from a Corner Café), over de townships in Zuid-Afrika ("Boy" a Nation). We hoorden hem ooit tijdens het folkfestival in Zwolle solo. Daar kwamen nog veel meer onderwerpen aan de orde. Nu moest hij zich beperken, want John Wright is ook een onderhoudende causeur. Alleen… tja je voelt 'm al, hij doet dat toch meer als acteur. Door de geveinsde emotie prik je gemakkelijk heen.
De ene keer zingt Taylor een lied - gelukkig toch vaak van hemzelf - waarbij hij zich op gitaar begeleidt met meestal ontspannen maar dwingend fingerpicking werk. De andere keer zingt Wright onder begeleiding van Taylor, songs van anderen, maar ook enkele Taylor-songs zoals Close to the Edge uit de zeventiger jaren, of de recentere nummers Middle Time en Standing at the door. Maar toch hoor ik ze liever van Taylor zelf.
John Wright bevalt me eigenlijk alleen dan als hij de tweede stem voor zijn rekening neemt zoals in Some Dreams (van de jongste Taylor-cd Hotels & Dreamers). De manier waarop Wright de meeste songs interpreteert, vervormt ze onterecht tot smartlappen. Zoals Richard Shindells The Ballad of Marry Magdalen (van diens jongste cd Courier), of een nummer van Cat Stevens (…how can I tell you that I love - snik…).
Beide heren lopen tegen de zestig. In hun jeugd, zo vertelt John Wright, zijn ze beïnvloed door de muziek van toen. Muziek van eind vijftiger jaren en de jaren zestig. Wright zegt nog steeds enthousiast te kunnen worden over een album als Blue van Joni Mitchel, dat overigens pas in '71 het levenslicht zag.
De inspiratiebronnen uit hun jeugd brachten het duo aan het slot van hun concert tot Carole Kings Will you love me tomorrow en Save the last dance for me van Paul Anka (bij ons meer bekend via The Blue Diamonds). Er zaten nogal wat generatiegenoten in de goed gevulde zaal, die de nummers luid meezongen. Iets wat al eerder op de avond meerdere keren was gebeurd, met name als Taylor songs bracht van zijn album Out of Time zoals Roll on the Day (ook al in '80 op gelijknamige elpee) en het hoogtepunt van de avond "Boy" a Nation waarin hij de apartheid aanpakt. De strofe How Long Mi Yi Bi in Africa heeft zich voor altijd vastgezet in mijn hoofd.
Verrassend mooie sound chapmanstick tijdens GUO-benefiet
- door Henk -
Het gratis benefiet-festival van podiumorganisatie 'Groeten Uit Oisterwijk' is afgelopen zaterdagmiddag matig bezocht. Onbegrijpelijk dat bij zo'n gratis toegankelijk festival niet meer dan zo'n vijftig mensen binnenlopen. De zaal de Kunstkring - waarin het festival zich afspeelt - ligt in het centrum van het druk winkelende dorp. Het regionale dagblad en de huis- aan huisbladen hadden over het festival bericht. Ook de achtergrond mocht bekend worden verondersteld. Te weinig ondersteuning van het gemeentebestuur en financiële problemen. Het festival bood tussen 13.30 uur en 17.45 uur optredens van zanger/dichter Henk Govaers, klassiek geschoold duo Cantesk, Chapmanstick-speler/zanger Rob Rieter, worldfolk-formatie Inner Strength en maatschappijkritisch smartlapduo Tilia. Ook waren er enkele sprekers uit de politieke hoek.
Inner Strength
Tilia had de teksten aardig aangepast aan de actualiteit rondom GUO maar het kostte de grootste moeite om van tussen de schuifdeuren vandaan te komen. Inner Strength zette een goed afgewogen korte set neer, met een fraai rustig middenstuk. Daarin hoorden we na elkaar het mystieke Spirits Bay (je ziet de geesten uit het moeras opstijgen) en de ingetogen song The Sorce (mooi harmoniërend zang en dwarsfluit).
Onlangs schreven we nog over deze Eindhovense worldfolkrockers toen zij in het voorprogramma van Fairport optraden. We signaleerden positieve ontwikkelingen. Die blijken zich verder door te zetten. De presentatie wordt met de dag beter. Zangeres/violiste Noortje zingt met meer expressie. Nu nog een iets meer stille momenten met een pregnantere rol voor de didge en het is helemaal top.
In de zaal zaten twee violistes die de fiddle-rol van Noortje willen overnemen. Benieuwd wie het wordt. Woensdagavond is er een chatsessie met de groep tussen 20 en 21 uur, dan kan iedereen het vragen.
Chapmanstick
Het meest onder de indruk raakten wij van chapmanstick-speler/zanger Rob Rieter. In zijn eentje tovert hij een waanzinnig compleet geluid uit zijn tover-stick. Het ene moment produceert hij filmmuziek het andere moment songwriter-achtig werk. Hij boeit met zowel gevoelige als overdonderende sfeerbeelden. Dan weer rockend, dan weer symphonisch. Rieter is een ervaren muzikant die 25 jaar geleden de pianotoetsen inruilde voor de chapman-stick. De instrument-beheersing die hij aan de dag legt is adembenemend.
In dit zeldzaam voorkomend instrument komen lead- en basgitaar samen. Rieter bespeelt een 12-snarige Chapman-stick. Hij slaat de snaren niet aan, maar tapt er met alle vingers van beide handen overheen. Deze speelwijze noemen ze tappen, omdat de vingers als de voeten van een tapdanser over de snaren gaan. De snaren worden daarbij aangetikt tegen de frets, waarmee de tonen worden geproduceerd. De stick heeft een bereik van 5 1/4 octaaf! Bestaat er een ander snaarinstrument met zo'n groot bereik?
Rieter heeft zijn stick aangesloten op een installatie waaruit hij tal van effecten peurt. Echo, distortion, wa-wa, loops, je kunt het zo gek niet bedenken. Maar al deze mogelijkheden past hij smaakvol toe. Sommige effecten treden pas op bij een bepaalde frequentie. Zo klinken in één nummer de lage snaren naturel, terwijl aan de hogere tonen extra echo hangt. Afijn, de meest verfijnde moderne technieken die rockgitaristen kennen, komen voorbij.
Compositorisch heeft Rieter ook nogal wat in zijn mars. Bij de introductie van een nummer vertelt hij: "Paul Simon maakte eens tien songs op één dag. Hoe doe je dat werd hem gevraagd. Nou ik schrijf een song, bij de volgende verhoog ik het refrein iets en verlaag de coupletten en ik heb weer een song etc…" In navolging van die aanpak husselt Rieter een 34-tal Pink Floyd stukjes door elkaar ("je weet wel - knipoog - die punkband uit Engeland") en komt tot een oorstrelende compositie waarin alle mogelijke technieken en effecten elkaar naadloos opvolgen. Het ontaardt niet in gefreak of moeilijk gedoe. Nee, Rieter speelt net zo goed een vrolijk welhaast traditioneeel dansje of hij zingt een aandoenlijk slaapliedje met een vriendelijke stem.
Lekker gedanst tijdens Celtic Night in Enschede
Het stikt dezer dagen van de celtic nights in Nederland. Aan de grootste, die in Leeuwarden besteden we een special. Maar van een ander - ook mooi - keltisch festival in Enschede kregen we een op mail gestelde belevenis toegestuurd van Arnoud van Folkclub Twente. Lees mee:
….Gister naar de Celtic Night geweest, De folkclub had daar een standje waar de gratis New Folksounds en Heavens gretig aftrek vonden en we zijn heel wat flyers kwijtgeraakt…
…En er is gedanst... Tijdens het flyeren had ik al heel wat potentiele danspartners voorbereid op de dansbare muziek van Skolvan. Kende helaas nog lang niet alle dansen die ze speelden, maar de beloofde scottisch (toch niet Bretons) en an-dro zaten er ook tussen en vooral met de an-dro hebben we toch heel wat volk aan het dansen gekregen. De scottisch was ook een groot succes dankzij de medewerking van een Poolse die er erg veel zin in had. Later bleek dat ze die avond met haar vriend alleen voor de Celtic Night was overgekomen en die avond ook weer terug moesten. Meer dan 1000 Km rijden! Heb vanwege de folkclub verplichtingen niet alles gezien, maar Lunasa was weer geweldig, Andy Irvine ook maar die stoorde zich wel aan de onrustige zaal, John O'Dreams gaven weer alles (en dat in totaal 4 uur!). Alleen Beggers Row hoefde van mij niet, maar die waren wel erg populair (veel cds verkocht ook). Jammer dat m'n persoonlijke favoriet: Mugar alleen in Leeuwarden speelt…
…Tot op het Eindhovense folkbal?…
Arnoud
ps: Het was een Poolse violiste trouwens (very fine player volgens Kevin van Lunasa).
Troissoeur: samples organisch geweven
in imposant en dreigend klanktapijt
Afgelopen vrijdag publiceerden we een artikel over het korte tourneetje dat DAAU en Toissoeur samen maken door België. We citeerden uit de recensie die Peter Vantyghem van de Standaard schreef over de uitvoering die de twee groepen gaven in de Gentse Handelsbeurs. Bij dat concert afgelopen woensdag was ook DJ.Jåk. Hij publiceerde zaterdag op zijn site fraaie foto's en een verslag. Omdat het zo'n bijzonder initiatief is van twee uitstekende groepen, citeren we daar nog graag even uit:
….Het was er die avond erg donker in de Handelsbeurs. Niet alleen qua belichting maar ook qua muziek. TROISSOEUR mocht openen. Op een achtergrond van vier projectieschermen brachten ze hun gotische folk. Of mag je dit nog folk noemen? Qua instrumentarium misschien wel, qua composities veel minder. Die vraag doet trouwens weinig of niet ter zake: hun muziek vind ik persoonlijk behoren tot de allerbeste muziek die ik ken, en het kan mij eigenlijk niet schelen welk genre ze is. Zoals gebruikelijk kregen we overdonderende composities te horen, in complexe ritmesamenstellingen, vol dissonanten, en met erg veel passie gespeeld. Een term die veel mensen in de mond nemen als ze het over deze muziek hebben is 'psychedelisch' (denk hierbij maar aan muziek van b.v. THE DOORS). De stemmen voerden het hoogste woord, en zoals gebruikelijk waren de teksten stuk voor stuk geschreven in een imaginaire taal. Neen, ze hebben dit niet afgekeken van URBAN TRAD, ze doen dit al tien jaar. Ook hun instrumenten bleven dezelfde. Naast accordeon, viool, contrabas ook weer de vreemdsoortige negentiensnarige dubbelnekgitaar die soms klinkt als een luit. Ik heb ze echter geen vioolgitaar zien gebruiken (al was het wel erg donker, ik ben dus helemaal niet zeker dat ik niet af en toe iets gemist heb)…
…De meeste nummers die we te horen kregen waren gloednieuw. We herkenden slechts twee oudere nummers, en zelfs die waren bijna onherkenbaar omgetoverd. Een evolutie die de groep zeker doormaakt is dat ze nu meer en meer met samples beginnen te werken. Maar dan wel zeer 'organisch' klinkende samples die perfect passen in hun imposante en dreigende klanktapijten. Ook de nieuwe single 'Levina' werd geserveerd. Het begin van het nummer klinkt me veel te toegankelijk. Nu ja, singles moeten nu eenmaal toegankelijker zijn dan de rest. Een nieuwe single, dat doet vermoeden dat er ook een album op komst is. Dat is ook zo. Maar ze willen eerst de nummers nog wat live doen 'groeien'. Dus eerst een tournee, en op het einde ervan een album opnemen. De meeste groepen werken omgekeerd, starten met een album, en gaan met de nieuwe nummers op tournee. Troissoeurs manier van werken is artistiek gezien zonder enige twijfel de beste manier, maar is commercieel een ramp. Commercie is echter nooit een item geweest voor onze vier jongens. Aan de vorige cd 'Trah njim' hebben ze zeven jaar gewerkt…
…DAAU brengt ook wel donkere muziek, maar is toch stukken minder dreigend en complex dan TROISSOEUR (…) Hun muziek gaat nu sterk richting kamermuziek, al blijven er ook duidelijke invloeden uit folk, jazz en klezmer hoorbaar. En de composities zijn natuurlijk zelfgeschreven. Het indrukwekkende van DAAU zet hem vooral in subtiliteiten. (…) Hun muziek omschrijven ze zelf als 'avant-trance' of 'arty-folky'. Ik had wel de indruk dat er niet zo erg veel nieuw materiaal tussen zat. Maar ook zij werken aan een nieuw album (zou in April in de rekken moeten liggen)...
...Als kers op de taart kregen we als bisnummer ook nog eens vier langgerekte nummers van de beide groepen samen. Twee 'traditionals', en één nummer van elk van de groepen. Ze hadden wijselijk gekozen voor ietwat toegankelijker muziek ('t had wel wat mee van Olla Vogala vond ik) en konden rekenen op heel veel bijval bij het opvallend jonge publiek…
Zie ook de vernieuwde site www.troissoeur.be en www.daau.com