-door Mirjam Adriaans, foto's Ronald Rietman-
Zelf blijft hij er nuchter onder als hij opsomt wat hij inmiddels al aan prijzen in de wacht heeft gesleept. Tom Eylenbosch is nog maar 25, maar kan piano spelen en hoe! Ik schrijf niet vaak over blues, maar ja, muziek doet soms meer dan je kan denken, zoals deze jonge Belgische muzikant dat zei gistermiddag. En dat gevoel overkwam nog een twintigtal bezoekers in 't Rozenknopje in Eindhoven.
In zijn jeugd was zijn gezondheid kwetsbaar. Hij brak flink wat botten vertelt hij, "niet allemaal tegelijk hoor!", en vond troost in de muziek. Twee dagen geleden stelde hij zijn album My Kind Of Blues voor in België en deze middag is zijn eerste albumpresentatie in ons land. In 't Rozenknopje vertelt hij zijn verhaal, hoe hij al van muziek hield voor hij doorhad dat dat met instrumenten gespeeld werd en over zijn kennismaking met de blues in de Missy Sippy in Gent. Toen was hij een jaar of 16 en nu zijn we negen jaar verder en speelt hij in de knusse Ad van Meurszaal een wel heel lekker potje blues. New Orleans stijl, want hij wilde geen plaat maken waar je na twee nummers al weet wat voor muziek het is en daar zitten veel verschillende muziekgenres in. En met voorbeelden als Dr. John en Professor Longhair kun je wel raden welke kant dat opgaat. En die is niet zomaar voorspelbaar.
Eerder zag ik Eylenbosch al een paar keer spelen met Guy Verlinde en ik was al onder de indruk van zijn kwaliteiten als begeleider (niet alleen op toetsen, maar ook banjo en wasbord). Een van die keren was begin dit jaar in ditzelfde fijne zaaltje. Dat beviel hem zo goed dat hij graag terugkomt met zijn solowerk. En dat merk je, hij vertelt rustig over zijn gezondheidsperikelen (waarover hij liedjes heeft geschreven als Broken Inside of de Brittle Bone Boogie) en zijn muzikale helden (waaronder Tiny Legs Tim, de helaas veel te jong overleden Belgische bluesmuzikant die hij eert door een van diens nummers te zingen), om daartussendoor vol overgave de toetsen van de vleugel op het podium te beroeren. Zo'n beetje alle nummers van My Kind Of Blues komen voorbij, vol heerlijke ritmes, vrolijke noten en vleugjes boogie woogie. Mardi Gras lijkt even naar Eindhoven te komen op zomaar een zondagmiddag in november. Maar hij heeft ook een fraai nummer in, zoals hij dat zelf noemt, singer-songwriter stijl. Satisfy My Soul weet mij als liefhebber daarvan zonder meer te raken. Al luisterend naar zijn tekst vraag ik me af hoe iemand zo jong al zoveel diepgang in zich heeft:
When you rise again from dust
Dissatisfied and without trust
You think you'll drink your pain away
But I'm here to tell you that it's bound to stay
Tom Eylenbosch is van alle markten thuis. Nou ja behalve eentje dan, hij vond het moeilijk om iets te schrijven in de stijl van James Booker, dus heeft hij een jazz traditional opgenomen in diens versie en wauw, wat dansen die vingers vliegensvlug over de pianotoetsen in Tico Tico! Na afloop verzucht een bezoekster dat ze zou willen dat ze ook zo muziek kon maken.
En de liefde voor muziek en voor zijn publiek, tsja, dat is een Special Kind Of Love, een lied waarmee Tom de middag wil afsluiten, maar hij mag niet weg zonder toegift. Een dik applaus heeft hij dubbel en dwars verdiend voor alle heerlijke smaken New Orleans blues die hij ons deze middag heeft voorgeschoteld.