-door Mirjam Adriaans, foto's Ronald Rietman-
Het optreden in 't Rozenknopje in Eindhoven woensdagavond dreigde geannuleerd te worden, maar met hulp van social media en mensen die vrienden en kennissen aanspoorden om te gaan trok de kaartverkoop voldoende aan. Gelukkig maar, want folkzangeres Sophie Janna speelde met haar trio en dat doet ze niet zo vaak. Bovendien had ze de Brabantse singer-songwriter Martijn Kuijten gevraagd als voorprogramma en dat leverde voor een kleine veertig bezoekers zelfs twee mooie sets op vol openhartige en persoonlijke liedjes over hartzeer en andere perikelen.
Als je op verschillende plekken in de provincie hebt gewoond dan ontwikkel je je eigen accent uit verschillende dialecten. Martijn Kuijten noemt dat samenraapsel Algemeen Beschaafd Brabants en dat zit hem als gegoten. Zichzelf begeleidend op akoestische gitaar opent hij de avond met liedjes van zijn album Onze Martinus (2023), waarin hij openhartig verhaalt over een moeilijke periode die hij achter de rug heeft. En die herbergen vaak een wereld aan gevoel, van een onvervulde kinderwens (Die Koude Koude Winter) tot aan de onbezorgde tijd die hij als jongere op een skateboard doorbracht (Woar Is De Tijd Gebleven).
En als het niet over hem zelf gaat, gaat het over de perikelen van anderen, zoals in de fraaie folky Ballade van Toontje d'n Dwerg (uit het programma Vergane Glorie) of Witte Gij Wel Wie Ik Ben, over een oude man in het ziekenhuis waar niemand hem echt kent. Er wordt goed geluisterd en dat geeft de gelegenheid om nog even iets uit te proberen. Want hij maakt ook deel uit van de Mannen met Baarden, die bezig zijn met een nieuw album, en daarvoor heeft hij een heuse murder ballad geschreven, What Have I Become. In het Engels dus, het is alvast een fijn voorproefje van wat ons waarschijnlijk ergens in het najaar te wachten staat.
En Sophie Janna, wier wondermooie heldere vocalen, akoestische gitaar en bodhrán we natuurlijk al kennen van The Lasses, is gelijk blij met dat bruggetje naar haar set, Engelstalig en met al die ellende. "Daar komt nog veel meer van op jullie af," zo laat ze weten als ze haar eerste nummer inzet. Want ze had zich zo voorgenomen om geen liedjes meer over liefdesverdriet te maken, maar het leven besliste anders. Dus ja, ook het kersverse werk gaat vaak toch weer over verbroken relaties. Maar, zo vertelt ze ook, ze gaat niet bij de pakken neerzitten: "ik blijf het proberen."
En het is die openhartigheid in combinatie met de fijne, soms dromerige folkliedjes, de sterke begeleiding van Janos Koolen (elektrische en akoestische gitaar, klarinet) en Jarno van Es (piano) en natuurlijk die heerlijke stem, die ervoor zorgen dat het publiek haar deze avond met open armen ontvangt.
Blackwaterside is de enige traditional deze avond, er komen ook een paar fijne covers voorbij, waaronder Place To Be van Nick Drake, met een sprankelende piano-intro door Van Es, geraffineerd op elektrische gitaar begeleid door Koolen. Maar verder is het allemaal eigen werk. Zoals Wide World, het titelnummer van haar ep die ze al in 2021 digitaal uitbracht. En dat klinkt toch wel heel fijn, met een paar subtiele effecten en de ingetogen ondersteuning van die twee mannen, dus ik snap gelijk dat ze haar komende album met hen wil opnemen en liefst ook vaker met ze wil spelen.
Een ander fraai stuk is Hold On, de inspiratie daarvoor haalde ze uit de boeken van fantasy-schrijfster Juliet Marillier, met name Wolfskin. Het is een luguber verhaal, iets met een opgegraven lijk en een borstbeen waar een harp van gemaakt moet worden, maar een fijn lieflijk liedje dat uiteindelijk toch ook weer een beetje over Sophie zelf en haar liefdesverdriet gaat. En Thistle is nog zo'n fijn klein liedje waarin ze zich zorgen maakt over vertrouwde bloemen en of die er later nog zullen zijn.
Als Janos Koolen op klarinet inzet voor The Tide (een stuk van Jack Durtnall uit het repertoire van The Lasses) wordt de zaal helemaal muisstil, om daarna enthousiast te applaudisseren voor een toegift. Waarin we tenslotte nog een gloednieuw liedje horen waarvan ze de tekst nog voor zich heeft liggen. Natuurlijk gaat ook dat over liefdesverdriet, maar Sophie Janna verstaat de kunst om haar zieleroerselen om te zetten in fijne sprookjesachtige luisterliedjes. Soms lijkt het wel of ze samen met haar begeleiders een soort droomlandschap creëert. Dus melden heel wat bezoekers zich na afloop aan voor haar nieuwsbrief, want natuurlijk willen we allemaal weten wanneer dat album met die fraaie liedjes en die prachtige muzikale ondersteuning gaat verschijnen.