Afgelopen zondag speelden The Lasses en The Helen Flaherty Band een dubbelconcert in de reeks GUO-concerten in Oisterwijk. Assie Aukes was erbij namens Folkforum en werd geraakt door de prachtige zang die hij hoorde.
-door Assie Aukes, foto's Ronald Rietman-
Het is dat Oisterwijk niet naast de deur ligt, anders kwamen we er veel vaker. Al ruim 45 jaar organiseert concert-organisator Jos Creusen namens GUO (Groeten Uit Oisterwijk) folk- en andere akoestisch gewortelde muziekconcerten die zo’n bezoek meer dan waard zijn. Momenteel wordt gebruik gemaakt van twee locaties in het centrum van Oisterwijk. Het net gerestaureerde, monumentale Lodewijkskerkje biedt een prachtig podium voor kleine, intieme concerten. Voor de grotere concerten maakt men gebruik van cultuurcentrum Tiliander.
Het dubbelconcert van The Lasses en The Helen Flaherty Band vond plaats in het laatstgenoemde Tiliander. De redelijk gevulde zaal begroette om stipt 15:00 uur The Lasses, een duo bestaande uit Sophie Janna en Margot Merah. Ze kwamen elkaar tegen in Amsterdam, in de bekende Ierse pub Mulligans Irish Music Bar waar regelmatig sessies worden gehouden. Het klikte dusdanig dat de dames nu al 11 jaar een duo vormen dat zich met steeds meer succes op de Nederlandse podia begeeft.
Het a capella gezongen openingsnummer Grey funnel line maakte meteen duidelijk waar dat succes vandaan komt. Sinds het verscheiden van het legendarische Ygdrassil ken ik geen duo in Nederland dat harmonisch zo sterk samen zingt. Individueel hebben beide zangeressen al aangename stemmen, maar de sterke samenzang geeft onmiskenbaar een extra dimensie aan de uitvoering van de liederen. The Lasses gaf van begin tot einde een boeiend concert, sterke liederen, deels traditioneel, deels zelf geschreven of ‘geleend’ van andere singer-songwriters.
In de humorvolle aankondigingen neemt het duo zichzelf niet al te serieus. Ze erkennen dat ze niet de allerbeste instrumentalisten zijn. Daarvoor wijzen Sophie en Margot naar de mannen die na de pauze gaan komen. Ze geven echter ook aan dat de Schotse zangeres en liedjesschrijfster Karine Polwart een belangrijke inspiratiebron is. Uit haar omvangrijke repertoire werd dit maal Rivers run opgediept. Jack Durtnall schreef het verstilde The Tide waarin die stemmen zo moeiteloos vloeiend om de melodie gevlochten zijn. In de bekende traditional Craigie Hill wordt gebruik gemaakt van de zogenaamde shrutibox, die het lied een mooie bourdonklank gaf. Geïnspireerd door o.a. Karine Polwart schreef Margot Merah zelf Bowley’s dance (te vinden op haar soloalbum Take heart), een liedje waarin het gevoel voor het nu centraal staat. Een gevoelige interpretatie van Natalie Merchants Motherland besloot dit veel te korte concert op de wijze waarop het begon, met indrukwekkende vocalen.
Helen Flaherty is een Schotse die al vele jaren in België (Antwerpen) woont. Aan het eind van de vorige eeuw was ze de frontvrouw van de succesvolle Ierse formatie Shantalla. Tevens was ze actief in bands als Comas en Andar. Met enkele muzikanten uit de laatstgenoemde band vormt deze goedlachse zangeres sinds lange tijd haar eigen Helen Flaherty Band. Violist Siard de Jong en gitarist Philip Masure hoeven in het folkwereldje van de lage landen nauwelijks introductie. Dat we te maken hebben met uitmuntende muzikanten blijkt al uit de instrumentale openingsset. De band put veelvuldig uit het laatste album Gazing at the moon. Maurice McGrath schreef het anti-oorlogslied Winsome ways en daarmee wordt de toon gezet. Kleurrijke melodieën, mooie melancholieke zang en fijn snarenwerk, zeker wanneer Siard de Jong de cittern ter hand neemt.
Zoals in het traditionele The outlandish knight, een nummer dat Helen leerde kennen in de versie van de Ierse groep Danú. Scotland the brave is een overbekende Schotse mars, maar Helen maakt er een zeer melancholieke ballad van. Ook Helen Flaherty is een liefhebber van het werk van Karine Polwart. Karine schreef in de tijd dat ze in Malinky zong, The dreadful end of Marianna for sorcery, een huiveringwekkend lied over de laatste Schotse vrouw die als heks op de brandstapel belandde. Met Shantalla nam ze dit lied op voor het tweede album, maar de versie die in Tiliander werd gespeeld ging wel een stuk sneller. Het in de Ierse en Schotse traditie populaire Billy Taylor was de afsluiter en daarin werd een appèl gedaan op de zangkunsten van het publiek.
Het publiek reageerde enthousiast en wilde tevreden de zaal verlaten, ware het niet dat The Lasses nogmaals het podium betraden en samen met The Helen Flaherty Band nog twee nummers zongen. Karine Polwarts Follow the heron en het welbekende, wederom meegezongen Wild mountain thyme. De prachtige zang voerde deze middag in Oisterwijk de boventoon. Wanneer deze ook nog verpakt is in mooie liedjes en ondersteund wordt met fijn snarenwerk, kan men rustig spreken van een zeer geslaagd folkconcert.