-door Mirjam Adriaans, foto's Ronald Rietman-
De bijzondere combinatie van de autodidacte singer-songwriter Tom Mank en klassiek geschoold celliste Sera Smolen blijft boeien. Zo ook gisteravond in Gemert, waar ze bijgestaan werden door Rich DePaolo (elektrische gitaar, zang) en Kristel Snellen (zang), die fraaie muzikale bijdragen leverden aan de prachtige verhalen van Tom en de virtuoze begeleiding van Sera.
Enkele tientallen bezoekers luisteren deze Tuney Thursday in De Bunker grotendeels aandachtig naar een fijn uurtje muziek. Singer-songwriter Tom Mank is gewend om ook tussen de nummers door verhalen te vertellen over de inspiratie voor een bepaald lied of de invloed die zijn gezondheid heeft op zijn carrière (hij heeft een paar openhartoperaties achter de rug), maar omdat de tijd hier beperkt is doet hij dat niet.
De reacties uit de zaal zijn alvast bemoedigend, want het bevalt de bezoekers prima, die muzikale vertellingen in een veelal bluesy en soms folky jasje. Een paar mooie oudere stukken als het vrolijke ontspannen Harpers Ferry en wat steviger Baltimore The Blues, enkele nummers geschreven in coronatijd (Surrounded By Strangers, Conspiracy Of Kindness en Soft Landing stammen van Like Raindrops On A Feather uit 2021), en het nieuwe Skinny Boy, titelnummer van de jongste cd van het duo die deze zomer verscheen.
Het prachtige gelaagde spel van Sera Smolen op de cello is een lust voor het oor en Rich DePaolo weet subtiliteiten toe te voegen met elektrische gitaar terwijl Kristel Snellen met warme heldere stem aanvult en in enkele duetten een heel fijn contrast vormt met de ietwat gruizige stem van Mank. Onder meer in het indrukwekkende nieuwe lied Antietam (Blood In the Water), een anti-oorlogsnummer zoals Mank er al verschillende geschreven heeft, over gewone mensen, dit keer bewoners van een boerderij.
Het is mijn favoriete nummer van de nieuwe plaat die ik voor dit optreden al diverse keren heb beluisterd. En nu had ik al het gevoel dat de twee meest recente schijven met elkaar verbonden zijn, maar als ik heel wat nummers daarvan hoor deze avond wordt dat alleen maar sterker. Na afloop wordt mijn vermoeden dat het een soort tweeluik is bevestigd door Tom. Hij ziet ze als een kant A en een kant B van hetzelfde album, de stukken van Like A Raindrop On A Feather werden in coronatijd geschreven, die van Skinny Boy zijn nieuw (met uitzondering trouwens van Almost Time, dat eerder op het gelijknamige album uit 2000 verscheen) en geschreven als een soort reactie op wat er is gebeurd. En dat is dus precies wat ik voel, het drie jaar oude schijfje ademde bevreemding over een niet te bevatten situatie, waar de nieuwe plaat een zekere opluchting herbergt in de wetenschap dat een nare periode voorbij is.
Als ik hem vraag hoe hij de inspiratie kreeg voor Antietam vertelt hij dat het gaat over een veldslag in de Amerikaanse Burgeroorlog waarbij de meeste Amerikaanse slachtoffers ooit zijn gevallen. Natuurlijk waren de strijdende partijen allebei Amerikaans, maar ook in Vietnam of de Tweede Wereldoorlog vielen er nooit zoveel Amerikaanse doden op een dag te betreuren. Het trieste van die dag is ook nog dat er niemand won. Hij denkt na over dat soort dingen, stelt zich voor hoe het zou zijn om op een boerderij te wonen bij zo'n slag. En dan niet alleen in het land waar hij zelf vandaan komt, maar ook bijvoorbeeld in de Eerste Wereldoorlog in België of nu in Oekraïne.
Snellen is zelf ook singer-songwriter en haar eigen nummer Breathe (titelnummer van haar eerder dit jaar uitgekomen ep) krijgt deze avond een bijzondere uitvoering met de begeleiding van de Amerikaanse muzikanten, met name de cello weet, zowel tokkelend als strijkend, een heel eigen sfeer te creëren, zoals we even later ook horen in de instrumentaal Thresholds (nog een nieuw stuk van Skinny Boy), een eigen compositie van Sera Smolen die ze solo uitvoert.
En voor je het weet is dat uurtje alweer voorbij. Een bijzonder uurtje met een stel fraaie liedjes over gewone mensen en de omstandigheden waarin ze terechtkomen. Eenvoudige verhalen die meer vertellen dan je op het eerste gehoor denkt, net zoals de muziek die die verhalen ondersteunt en extra inhoud geeft. Dat is de kracht van Tom Mank & Sera Smolen en dat blijft me boeien.