-door Mirjam Adriaans, foto's Ronald Rietman-
Het orkest is 27 jaar oud, maar de meeste leden zijn jonger dan dat. Joe Broughton's Conservatoire Folk Ensemble uit Birmingham is Engelands grootste folkband en die speelde dit weekeinde in Zaandam en Oisterwijk, waar ze heel wat harten veroverd hebben van muziekliefhebbers. Wie er niet bij was heeft niet alleen een regelrechte folksensatie gemist maar ook een magnifiek kleur- en klankrijk spektakel met maar liefst 44 muzikanten op het podium.
Voor zowel Roots aan de Zaan als Groeten uit Oisterwijk was Joe Broughton's Conservatoire Ensemble letterlijk de spetterende seizoensafsluiter. Een seizoen met pieken en dalen voor beide concertorganisaties, het blijkt nog wel eens lastig om voldoende bezoekers te trekken voor optredens die zonder meer de moeite waard zijn. Ook dit fantastische Engelse jeugdorkest (dat overigens met 44 muzikanten nog in een kleine bezetting optrad, soms halen ze wel tachtig deelnemers) trok geen uitverkochte zaal, al waren er gelukkig wel ruim meer bezoekers dan muzikanten.
Vanmiddag in Oisterwijk kwam deze recensent ogen en oren tekort om alle fraais tot zich te nemen. Want hoewel er een strakke structuur nodig is om alles in goede banen te leiden bij zo'n groot orkest, weten de muzikanten al heel snel mijn muzikale hart te veroveren. Dat doen ze met uitmuntend spel, maar ook een ontwapenende uitstraling (onder meer van de jongen die met een charmant accent een woordje in het Nederlands doet omdat dat zijn moeders taal is en de kleurrijke uitdossingen van sommige muzikanten) en zinderende dynamiek in swingende stukken waarmee ze het dak van Tiliander eraf spelen. Ze hebben een eigen geluidstechnicus meegenomen en Ben Broughton (broer van de orkestleider) zorgt ervoor dat alles prima te horen is, tot aan de zacht tinkelende triangel en fijne udu aan toe.
En dan zijn er nog de bloedstollend mooie pareltjes, zoals het a capella lied van Robin's Wood Bluegrass Singers, een trio binnen het Folk Ensemble. Of een ronduit ontroerende versie van de traditionele instrumentaal Arthur McBride, waar ik even een traantje bij wegpink. Na een prachtige slepende intro op viool valt de rest van het orkest in ondersteund door een hartstochtelijk hypnotiserend ritme van de percussiesectie. Maar ook een eigen deun van Alice en Oli, die nog geen naam heeft maar in diverse lagen door het orkest heen wervelt, bepaald geen gemakkelijk stuk om te spelen, maar het plezier spat ervanaf als de muzikanten met hun instrumenten springen, zingen en sprankelen op het podium.
Moeiteloos schakelen ze over, van volle bezetting naar solo, trio of kleine formatie en zelfs de rol van gospelkoor is ze op het lijf geschreven. Isaac, een Amerikaans lid van het orkest, gaat ze voor in een paar Afro-Amerikaanse spirituals, Moses Don't Get Lost en Go Down Moses, en dat raakt tot op het bot, eerst a capella, daarna met roffelende percussie, gedreven snarenwerk en sterke blazerspartijen.
Daar ben ik nog maar amper van bekomen of er volgt alweer een ijzingwekkend mooie intro op een sopraansax met invallende strijkers en percussie, waaronder triangel, waarna er een lekker blazers- en strijkersfeest losbarst. Ondertussen, bedenk ik me nu, heb ik het nog niet eens gehad over het fijne nummer van Tom met gitaar, het mooie duet van Zoe en Millie, of het aanstekelijke poppy stuk van Julie en enkele kompanen (met een heerlijke trompet!). Tussendoor is er ruimte voor wat grappen over Brexit of de abominabele kloof tussen de rijkdom van de oprichter van Spotify en de inkomsten daaruit voor muzikanten (koop cd's of andere merch, dat levert ze tenminste nog iets op), maar wat bijblijft is het plezier en het kundige spel.
Enfin, na het laatste nummer met een geweldige saxofonist in de hoofdrol volgt direct een staande ovatie. Ze moeten nog een ferry halen voor de reis naar huis, dus er is nog net tijd voor een salsa-achtig nummer in de toegift. Bezoekers geven direct gehoor aan de uitnodiging om te dansen op Fiddle Castro's Return To Galway en leden van het orkest meanderen daar al spelend tussendoor, een heerlijk spetterende afsluiting van een magnifiek optreden!