-door Mirjam Adriaans, foto’s Ronald Rietman-
De terrasjes zaten vol, want het was warm buiten, toch wisten zo’n honderd bezoekers hun weg te vinden naar Het Klooster in Nuenen voor de Celtic Night. En ondanks diverse tegenslagen in de voorafgaande week, maakten zowel Odevare als Sonja’s Kitchen en de sessiemuzikanten van Bailiwick Band er een geslaagde avond van. Eentje vol plezier in Ierse, maar ook in Nederlandse, Amerikaanse of Engelse folk.
Het Iers Sessie Festival Nuenen heeft al diverse initiatieven op poten gezet om de interesse van jongeren te wekken voor Ierse folk. Zaterdagavond bij de Celtic Night zag de organisatie dat hun inspanningen langzaamaan vrucht beginnen af te werpen. Er mogen weliswaar nog wat meer bezoekers komen (of donaties, dat kan nog altijd via de website van het festival), maar, mede dankzij een flinke korting op de entree voor jongeren, heeft het publiek een lager grijsgehalte en daar zijn ze blij mee.
Ook de bands zijn een mix van jeugd en oudere jongeren. In het geval van opener Odevare (een oud woord voor ooievaar) is dat een noodoplossing, want de bassist van het trio heeft eerder deze week een sleutelbeen gebroken na een val met zijn fiets. Ide Cornelissen (viool, mandoline, gitaar, zang) en kompaan Pieter Wattel (gitaar, zang) beginnen dus als duo fijn tokkelend met een Nederlandstalig stuk, Zomer Mee, en vervolgens wat lekkere deunen. Hun instrumenten vlechten zich als vanzelf door elkaar heen zodat er uiteindelijk een weldadig dynamisch geluid ontstaat.
Mooi om te zien en horen hoe deze jonge mannen hun eigen weg zoeken in de folk met een meer dan prima instrumentbeheersing. En ze hebben ook de hem welbekende Job bereid gevonden om mee te spelen, vertelt Ide grinnikend en Job (die niet toevallig dezelfde achternaam heeft) knikt zijn zoon even vriendelijk toe om vervolgens over te gaan tot waar hij goed in is, ritmische ondersteuning op o.a. bodhrán, cajón en rammeltjes. Een deel herken ik van het optreden met bassist Michiel afgelopen najaar op het TalentPodium van het Iers Sessie Festival, al deden ze toen volgens mij wat meer nieuw eigen werk, nu hoor ik vaker klassiekers, waaronder The Lowlands Of Holland of Over The Hills (John Martyn) en A Pound A Week Rise (van Liz Carroll & John Doyle, een van de voorbeelden voor Odevare). Daar neemt Pieter de leadvocalen voor zijn rekening, zijn stem is wat robuuster dan het fijn lichte geluid van Ide en past dus prima bij dit nummer. Als afsluiter kiezen ze voor een cover van een eigentijdse singer-songwriter, de mooie ballade Wide World van Sophie Janna, die vol liefde voor het origineel wordt gebracht.
Een andere tegenslag voor de Celtic Night was dat The Landrats (een akoestische versie van Pyrates) een week eerder moesten afzeggen vanwege ziekte (we wensen frontman David Gallows bij deze een goed herstel toe). Maar accordeonist Vincent Pompe van Meerdervoort zorgde voor een prima vervanging met de gloednieuwe formatie Sonja’s Kitchen, waarin hij ook bas speelt. Genoemd naar de keuken van violiste Sonja O'Brien in Ierland, waar een deel van de muzikanten elkaar vorig jaar heeft ontmoet. Gitarist Peter Oudendijk kon er niet bij zijn, in zijn plaats zien we Michel Mulder op bouzouki, die vaker speelde met Vincent, maar de andere bandleden pas deze middag heeft ontmoet.
En dan mag dit pas het derde optreden zijn van de groep, Sonja's Kitchen vliegt er gelijk vol in met een stel fijne uptempo deunen waarmee ze de handen van het publiek vlot op elkaar krijgen. Daarmee zetten ze gelijk de toon, want er volgen nog veel meer zinderende tunes naast een stel smakelijke meezingers als Ride On van Christy Moore. Als Vincent zich afvraagt of die dat ook geschreven heeft, missen we de ceremoniemeester van de afgelopen edities. Stef Van Den Bogerd is helaas niet meer onder ons, maar had ongetwijfeld kunnen vertellen dat dat Jimmy MacCarthy is. De eerlijkheid gebiedt me om te zeggen dat ik die naam ook even op moest zoeken.
Zangeres Jolanda Traarbach heeft een fijn in het gehoor liggende stem, niet alleen in dit lied, maar ook in bekende stukken als Caledonia of The Town I Loved So Well. Maar de liedjes zijn tussenstations voor een trein die graag doorstoomt in zinderende jigs, reels en tunes, onder meer van Charlie Piggott (De Dannan). Maar de groep is niet helemaal eenkennig, dus naast de Ierse en Schotse stukken en een enkel eigen deuntje, zoals The Key of English (waarvan de titel verwijst naar een misverstand tijdens een sessie) komt er zelfs een stuk van Willie Nelson voorbij, al doen ze Valentine wel in een folky versie, zoals Tola Custy hem doet.
Muzikanten zijn ook maar mensen en het is bovendien live gespeeld, dus gaat er af en toe wel wat mis, ook technisch met de letterlijke kink in de kabel van de bouzouki, maar dat wordt allemaal snel opgelost. Als het dan eenmaal klopt, is het ook gelijk heel sterk wat deze mannen en vrouwen laten horen. Hun ervaring met samen spelen in sessies helpt ze om er ook op het podium een mooi feestje van te maken. Het spelplezier spat er in elk geval vanaf en slaat over op de bezoekers, die van harte meeklappen en -zingen.
Wat al deze muzikanten gemeen hebben is het plezier in folk. Dus schuiven ze direct na afloop graag aan bij de sessietrekkers van de Bailiwick Band. En of je Fields of Athenry nou hoort zingen door een vol Gaelic Footballstadion of rond een tafel met enkele tientallen deelnemers, het blijft een van de mooiste nummers uit de Ierse folk. Na nog wat lekkere deunen gaan we met de klanken van Galway Girl op huis aan. Grappig dat dit lied van de Amerikaan Steve Earle zo ingeburgerd lijkt in dit repertoire vol Ierse muziek. Nou ja, hij nam het natuurlijk wel op met Sharon Shannon. En deze avond wordt het niet alleen vol overtuiging gespeeld, maar ook door vele kelen meegezongen.
Meer weten over het Iers Sessie Festival Nuenen? Kijk dan even op hun website: https://ierssessiefestivalnuenen.nl.