-door Mirjam Adriaans, foto's Ronald Rietman-
Elke eerste maandag van de maand presenteren The Lasses The Secret Siren Sessions in het Torpedo Theater in Amsterdam. Wie er te gast is wordt niet bekend gemaakt, maar na drie afleveringen blijkt dat het muzikanten zijn die gewoonlijk voor een veel groter publiek spelen. Na Stephanie Struijk in september en VanWyck in oktober viel het publiek gisteravond opnieuw met de neus in de boter met een fraai verrassingsoptreden van The Brother Brothers.
Buiten begint het alweer te regenen, gelukkig mogen we gelijk naar binnen in het piepkleine Torpedo Theater in Amsterdam. Er is plek voor maximaal 35 mensen en dan zit het zaaltje ook zo bomvol dat er in de pauze wat stoeltjes moeten worden ingeklapt om ruimte te creëren bij de bar of voor toiletbezoek. Er ligt een viool op een stoel en er staan drie muzikanten, twee jonge gasten die wel heel veel op elkaar lijken en Margot Merah van The Lasses. Zij moet de avond in haar eentje presenteren, want helaas blijkt Sophie Janna ziek thuis te zitten.
Margot begint alleen met een a capella traditional en na een paar liedjes van haar nodigt ze Adam en David Moss, die al vanaf hun jeugd in Illinois samen hebben gezongen, maar sinds een jaar of zes The Brother Brothers vormen, uit op het podium. Het is een naam waar ik al wel van gehoord heb, maar ik heb ze nog niet eerder live gezien, dus ik ben benieuwd. En gelijk bij Bowley’s Dance (een nummer van Margot dat zowel op Undone van The Lasses staat als op haar begin vorig jaar verschenen soloplaat Take Heart) ben ik verkocht.
De knappe harmonieuze samenzang in combinatie met de fijne akoestische begeleiding van viool en gitaar of cello levert een heerlijke folky sfeer op.
Natuurlijk is het podium voor het leeuwendeel van het optreden voor de gasten, die veel eigen werk spelen en hier en daar iets uitleggen over een nummer. En dan blijken The Brother Brothers heel bevlogen en maatschappelijk betrokken. Ze vertellen over de kolenmijnen in West Virginia, astrologie en hun sterrenbeeld of over achterstandswijken die door kleine bedrijfjes uit het slop getrokken worden, en dan zo hip worden dat de huren flink stijgen zodat een van die bedrijfjes, een bar, noodgedwongen moet stoppen omdat ze die huur niet meer kunnen betalen. Dat laatste vormt de inspiratie voor het nummer Frankie (van hun debuutplaat Some People I Know uit 2018).
Hun samenzang heeft iets van Simon & Garfunkel, en de vergelijking met The Everly Brothers ligt ook voor de hand, toch lijken hun stemmen bijna samen te smelten tot een geheel en ze voelen elkaar perfect aan als er een capo versteld moet worden of besloten moet worden wat het volgende nummer wordt. Ze hebben nauwelijks woorden nodig, ze hadden vooraf geen setlist gemaakt, maar die ontstaat gaandeweg. Tsja, een eeneiïge tweeling zijn heeft zo zijn voordelen.
Hun teksten (onder meer een wondermooie ode aan John Prine in een soort briefvorm en het nummer Notary Public met hilarische woordspelingen) zijn sterk in elkaar gestoken en ze lijken zich prima thuis te voelen in dit theatertje waar ze het laatste optreden van hun toertje doen. Ze zijn gewend om versterkt te spelen met microfoons en zo, maar al snel krijgen ze de smaak van volledig akoestisch te pakken en ontstaat een mooie interactie met het publiek, dat hier bijna letterlijk op schoot zit.
Als afsluiter doen ze, samen met Margot, Wild Mountain Thyme (ook wel bekend als Will Ye Go Lassie Go en geen traditional, zo vertellen ze, want we weten wie het heeft geschreven). Zij noemen het Iers, Margot vertelt dat het eigenlijk Schots is en dat klopt allebei, want het is oorspronkelijk door een Schot geschreven, maar de Ier Francis McPeake maakte er in de jaren ’50 van de vorige eeuw een variant op die het meest bekend is geworden.
Natuurlijk mogen ze daarna nog een toegift doen en dan wordt het tijd om te gaan. Gelukkig is het inmiddels droog geworden en nagenietend van een wel heel bijzonder mooi optreden in een intieme setting wandelen we richting station.
En er staat nog veel meer moois op het programma van The Siren Sessions. Winterliedjes, Ierse folk, bluegrass en allemaal gasten die de moeite waard zijn. Namen worden uiteraard niet genoemd, maar afgaand op de ervaring van deze avond, de namen van de eerdere gasten en de hints die we kregen staan The Lasses ook bij de komende edities garant voor kwaliteit en in elk geval heel veel prachtige samenzang.