-door Mirjam Adriaans, foto's Ronald Rietman-
Willem Vermandere mag dan al 83 zijn, en de term breekbaar dient zich al snel aan als hij begint te zingen, maar zijn bevlogenheid is er nog altijd. Zo bleek gistermiddag in Oisterwijk waar de Westvlaamse bard met zijn trio een fijne sfeer creëerde. Zijn karakteristieke 'vertellementen' vormen een warm muzikaal bad waar de bezoekers van het GUO-concert in Tiliander zich graag in lieten onderdompelen.
Het is al jaren geleden dat we Willem Vermandere live aan het werk zagen, en gezien zijn leeftijd willen we hem toch nog een keer zien. En ja, zijn stem is niet meer zo krachtig, er zijn heel wat haperingetjes en hij vergeet wel eens een couplet, maar dat vergeven we hem graag, want naarmate het optreden in Oisterwijk vordert (hij speelt een lange set van anderhalf uur) lijkt hij er steeds meer zin in te krijgen en weet hij het publiek toch mee te nemen in zijn zieleroerselen. En ach, als je wilt weten hoe het precies moet klinken, dan koop je toch een cd. Zo luidt ongeveer zijn commerciële praatje; en waar zijn vaste kompanen Pol De Poorter (gitaar) en Freddy Desmedt (fluit, sax, klarinet, mondharmonica) eerder nog vrij onzichtbaar bleven weten ze nu het muzikale gebeuren heel fijn in het gareel te houden. Vermandere zelf voegt naast zang en voordracht ook gitaar, basklarinet, fluitje en percussie toe en uiteraard de laconieke aankondigingen.
De bezoekers van dit GUO-concert hoeven enkel nog te luisteren. Vermandere is merkbaar op leeftijd, hij is breekbaar, maar toch, het blijft genieten van een paar nieuwe stukken van zijn album Confessies (2020), zoals Ons Kerkske en Den Tjoolder, de aankondigingen waarin zijn passie nog steeds doorklinkt, maar ook van die prachtige pareltjes als Bange Blankeman (dat na ruim dertig jaar nog steeds actueel blijkt), Ik Plantte Ne Keer Patatten, Voor Marie-Louise en uiteindelijk na een staande ovatie Blanche En Zijn Peird. Het voelt goed om erbij geweest te zijn.
Enkele beelden van onze fotograaf Ronald Rietman:
