-door Mirjam Adriaans, foto's Ronald Rietman-
Singer-songwriters Anna Tivel en Jeffrey Martin zijn een koppel, maar geen duo, al lenen ze wel hun vocalen bij elkaars sets. Zij is fijn poëtisch ingesteld, hij is van de mooie verhalen, maar voor allebei geldt dat ze ijzersterke literaire liedjes brengen in een pure eenvoud waar muisstil naar geluisterd wordt bij Meneer Frits in Eindhoven.
Ze waren al eens te gast bij De Maandag van Van Meurs, maar nu openen ze het eerste seizoen van de Americana Mondays in Meneer Frits in Eindhoven. Een nieuwe reeks, maar met het vertrouwde gezicht van Ankie Keultjes-Van Meurs als gastvrouw en geluidstechnicus, die ervoor zorgt dat alles prima klinkt.
Net als drie jaar terug begint Anna Tivel en zingt Jeffrey Martin een paar van haar liedjes mee, in de tweede set zijn de rollen omgekeerd. Tivel heeft haar viool thuisgelaten, die paste niet meer in de bagage, en die mis ik wel een beetje, maar ook met enkel gitaar en stem zijn de prachtige liedjes een lust voor het oor.
Anna Tivel heeft een poëtische inslag en dat hoor je in haar mooie teksten. The Question (van het gelijknamige album uit 2019) is een lied dat zelfs in eerste instantie bedoeld was als een gedicht en dat zie je gelijk als je de tekst terug gaat zoeken:
In my dream you were beautiful, backlit, noble
In the lowlight of the window, you were leaning on the edge
The high rises and billboards, for perfume and call girls
The steam above the dark road, the smoke around your head
Maar ze vertelt ook verhalen, zoals in Riverside Hotel (vorig jaar uitgebracht op de Blue World) dat ze schreef over Bill, een Vietnamveteraan die op een bankje aan de overkant van de straat zit uit te kijken naar een bouwplaats van een hotel. En ze vertelt over haar vader, die een keer naar het ziekenhuis werd gebracht toen hij zijn armen en benen niet meer voelde. Daar bleek dat hij high was, hij had lekker gesmuld van een stuk 'pot chocolate' (chocola met wiet), niks aan de hand dus, maar het zet je aan het denken. Het resultaat is een mooie gevoelige ode: The Lines And The Tide (Heroes Waking Up, 2016). En ook haar spiksplinternieuwe album Outsiders (zo nieuw dat ze het niet bij zich heeft op deze tour) herbergt weer fraai werk, zoals Heroes, over helden in de wereld van de kunst. Haar fijne zachte stem en subtiel snarenwerk vormen een warm klankbad rond al die knappe teksten die ze heeft neergepend. En als ze Jeffrey Martin uitnodigt om een paar stukken mee te zingen geeft hij de liedjes een mooi aantrekkelijk rafelrandje mee.
En na de pauze is het aan Jeffrey Martin om het publiek te overtuigen van zijn kunnen. Dat doet hij met verve, hij heeft vanaf de eerste noot een zekere intensiteit in zijn zang en gitaarspel. Hij vertelt over zijn verleden, zijn eerste baan als leraar Engels in Alaska, over de toestand in Amerika, of fietsen, dat hij de afgelopen twee jaar thuis kon doen. De jongste plaat van zijn hand is One Go Around uit 2017 (waarvan het prachtige Golden Thread voorbijkomt), maar hij is wel bezig met nieuw werk, zo is er I Know What I Know, geschreven over de vreemde tijden waarin we nu leven en de bekrompen maanier waarop sommige mensen denken:
I read the news
I watch the speeches on tv
The only thing true
Is nobody is who they’re claiming to be
Live voegt hij er zijn eigen versie van Woody Guthrie's This Land Is Your Land aan toe. Sommige stukken herinner ik me nog van zijn vorige optreden op dit podium, zoals Just Like Me (Joseph Stalin Song), een stuk dat aan de ene kant mensen aan het lachten maakt, maar ondertussen een intens trieste onderlaag heeft. Het kenmerkt Martin, die heel wat te zeggen heeft in zijn liedjes, maar het allemaal niet te zwaar wil maken voor de luisteraar. En in zijn set voegt Anna Tivel ook nog een verzachtende balsem toe met haar vocalen in de laatste liedjes van de avond, waaronder Coal Fire (van Dogs In The Daylight, 2014), over een plaats in Pennsylvania waar de bevolking jaren geleden geëvacueerd moest worden toen er een brand ontstond in een ondergrondse mijnschacht, het vuur schijnt nog steeds te woeden...
In beide sets wordt een cover gedaan, Tivel kiest Suzanne van Leonard Cohen, Martin gaat voor Out On The Weekend van Neil Young. Goede singer-songwriters allebei, maar heel anders van toon, net als het koppel dat we vanavond hebben gezien. Waar de liedjes van Anna Tivel een fijnzinnig breekbaar gevoel hebben zijn die van Jeffrey Martin juist gepassioneerd rauw, maar beiden weten moeiteloos de aandacht vast te houden. En de combinatie is ronduit prachtig.
