-door Mirjam Adriaans, foto's Ronald Rietman-
Bij de eerste tonen van de melodica krijg ik kippevel. Een instrumentale intro bij Gerard van Maasakkers? Dat is anders dan anders, maar dan volgt een vertrouwd nummer, De Lucht Zit Nog Vol Dagen. ZALD'MHEBBE! zit vol van dit soort prachtige kleine details en sterke oude en nieuwe liedjes, die verhalen over het stadsleven en andere dingen die Gerard bezighouden. En hoewel hij inmiddels boven de zeventig is lijkt zijn stem zeker niet minder te worden, die is en blijft warm met een lichthees randje, zo bleek dit weekeinde bij de première van zijn nieuwe programma in het Parktheater in Eindhoven.
Bij zijn vorige programma Ik Loop (2019) borrelden alweer allerlei ideeën op in zijn hoofd. Hij had weer zin om liedjes te schrijven en dus heeft Gerard van Maasakkers in zijn kersverse programma ZALD'MHEBBE! opnieuw een mix van oud en nieuw werk, waarbij hij soms ontroert door een treffend verhaal om even later een brede glimlach op de gezichten te toveren met een rake tekst.
Hoewel het allemaal zeker vertrouwd klinkt is het niet helemaal hetzelfde als voorheen. Volgens mij zit hem dat vooral in de details en dat begint dus met die fraaie intro op melodica door Frank Cools (ook op ukulele, gitaar, cajón en zang). Bart de Win (keyboard, vleugel, harmonium, accordeon en gitaar) is ook een heel fijne nieuwe aanwinst in de begeleiding, al kennen de fans hem natuurlijk al, hij maakte eerder jarenlang deel uit van de Vaste Mannen. Nu weet hij indruk te maken met onder meer een gevoelige geïmproviseerde intro op de vleugel bij Kan De Deur Nie Dicht (waar Gerard tweede stem zingt naast Frank), dat net als alle oudere liedjes in een iets ander arrangement is gestoken. Prachtig zijn ook de intro op 'trompet' (het blijft me boeien hoe Frank dat gewoon met zijn lijf doet) en de begeleiding van Bart op harmonium (of psalmenpomp zoals een andere muzikant dit instrument ooit noemde) bij Hedde Efkes Lieven Heer.
Geen woord over de afgelopen twee jaar, die ook Van Maasakkers grotendeels zonder optredens moest doorbrengen. Nee, hij houdt het zoals gewoonlijk dicht bij huis in de vier nieuwe liedjes die hij zelf schreef. Zoals Park bijvoorbeeld, over het groen waar hij op uitkijkt vanuit zijn appartement in Gent en waar de vogeltjes fluiten voor een ouder echtpaar op een bankje en een mevrouw kleine hondjes uitlaat.
Gerard schrijft niet veel liedjes in een jaar tijd (al telt het natuurlijk wel op in een carrière van 45 jaar), maar heeft ook voor dit programma een paar pareltjes van anderen gevonden. Zo zijn er twee stukken van Peer Wittenbols, waar Harry Hendriks (nog een voormalige Vaste Man) de muziek bij schreef. Efkes Weer en Koffie Zetten gaan allebei over oudere mensen, het eerste over het zien van iemand die er niet meer is, bij het tweede maakt het prachtige zinnetje: "D're vent van ooit is langzaam aan het vervagen", vol gevoel duidelijk waar het over gaat. Ja, ook zware onderwerpen krijgen de ruimte, zo krijgt het vol overtuiging uitgevoerde Wie (ooit geschreven voor Nationaal Monument Kamp Vught) met de indringende klappen op de cajón een nieuwe diepere emotie mee.
Naast de eigen stukken is er nog de persoonlijke hertaling van een inzending voor de Portugese voorronde van het Songfestival, de muziek is van Felipe Melo, de tekst van Teresa Sequeira. Zangeres Sara Afonso werd er vierde mee en mocht dus niet naar de eindrondes, maar Frank Cools vond het ergens op internet zo mailt Gerard me als ik hem vraag hoe hij erop kwam om dit stuk te hertalen. De tekst vond hij iets te poëtisch, maar hij blijft in De Zee wel bij het oorspronkelijke idee van twee mensen die uit elkaar groeien in tegengestelde richting (en dat is ook de betekenis van Contramão, de Portugese titel). Het raakt me al direct in de voorstelling, dus zoek ik het origineel op Youtube en ja, ook dat is heel mooi.
De Rivier is een cover van Stephanie Struijk, die het lied samen met Daniël Lohues schreef. Twee gitaren en drie stemmen rond een microfoon resulteren in een prachtige uitvoering van een mooi lied dat ook door een americanagrootheid als Gillian Welch geschreven had kunnen zijn. En die drie stemmen klinken heerlijk samen, zo hadden we eerder al gehoord in nog een nieuw stuk van Gerard, Alles Op Zijnen Tijd (met lekkere accordeonklanken en een heel fijn a capella stukje).
ZALD'MHEBBE! is dit keer niet de titel van een liedje, maar loopt wel in de verhalen tussendoor als een rode draad door het programma, dat eigenlijk geen zwakke liedjes kent. Het toeval wilde dat ik de kans kreeg om het dit weekeinde twee keer bij te wonen. In beide gevallen was het enige minpuntje de vele kuchjes in de zaal die juist door de prachtig kleingehouden akoestische uitvoering op gaan vallen. Maar ondanks dat en het feit dat de setlist hetzelfde is was het bepaald geen straf om al deze mooie sterke liedjes nog een keer te horen met de bijbehorende fraaie details, die met elke voorstelling net iets anders klinken. En dat is heel fijn, zowel voor het publiek als voor de muzikanten, die niet op de noot nauwkeurig hetzelfde hoeven te spelen. Een cd van het programma is in de maak en wordt in het najaar verwacht, ondertussen staan er nog heel wat voorstellingen gepland. Ga daar vooral naartoe, want het is heerlijk om weer live muziek mee te maken.