-door Mirjam Adriaans, foto’s Ronald Rietman-
Maanden van reikhalzend uitzien naar een concert, duimen dat het door kan gaan en steeds hoger gespannen verwachtingen resulteerden gisteravond in twee prachtig zinderende sets door The Fugitives en Walt Wilkins & Friends. Het was een volle bak bij de Maandag van Van Meurs en het publiek werd verwend met oorstrelende samenzang en sterke liedjes.
In de zomer kregen we via het lokale Eindhovense internetstation RaRaRadio al een voorproefje van het nieuwe seizoen van De Maandag van Van Meurs. Dat deed uitzien naar diverse concerten bij Meneer Frits in Eindhoven, waaronder een dubbelprogramma van de Canadese formatie The Fugitives en Walt Wilkins & Friends uit Austin, Texas en Nuenen, Noord-Brabant.
De aftrap is voor The Fugitives, met viool, gitaar (elektrisch en akoestisch), banjo, vier stemmen en later ook nog een balalaika zetten ze alvast een prachtig folky geluid neer. Northern Lights (van het album The Promise Of Strangers, 2018, genomineerd voor de Canadian Folk en Western Canadian Music Awards) is een prima begin, waarna de avond enkel nog groeit. Van hetzelfde album komt een erg mooi eerbetoon aan Leonard Cohen, No Words, en als ze toe zijn aan The Next Man Who Dies denken ze dat ze misschien eerst even wat moeten uitleggen. Het is van hun album Trench Songs dat vorig jaar is verschenen en vol liedjes staat over de eerste wereldoorlog. Ze lieten zich inspireren door teksten die de soldaten zelf hebben geschreven, die bevatten geen propaganda, maar kunnen soms boos, dan weer sarcastisch of venijnig zijn. En dan volgt het lied dat al sinds dat voorproefje op RaRaRadio door mijn hoofd rondspookt: “So stand to your glasses steady, this world is a web of lies, and here’s to the dead already, hurrah for the next man who dies”. De origine mag dan terug te voeren zijn naar een 19de eeuws gedicht van de Ier Bartholomew Dowling, maar wat is het mooi om dit te horen door die vier stemmen, volledig a capella voor een aandachtig publiek. Kippevel en dan zijn we nog maar halverwege de set die nog veel meer fraais biedt, waaronder de afsluiter All This Trouble (Eccentrically We Love, 2010), waaraan de bezoekers desgevraagd graag en met overtuiging hun extra vocalen lenen. Dit kwartet, dat al sinds 2007 bestaat en tot nu toe vijf albums uitbracht speelde afgelopen weken enkele concerten in Nederland, dit was hun laatste, maar met dit hoogstandje hebben ze vast een met vocaal goud omrand visitekaartje afgegeven, de groep verdient het om nog eens terug te mogen komen.
De Amerikaan Walt Wilkins met zijn kompanen Bill Small en Bart de Win zijn al enkele jaren graag geziene gasten op dit podium. Ze voelen zich dan ook al volop thuis bij Meneer Frits en Wilkins is blij dat hij er telkens weer mag terugkomen. Werd in de set hiervoor nog gezongen over het afscheid van een muzikale held en de hel van soldaten in de loopgraven, nu worden de verhalen persoonlijk. Zoals Big Hopes, een lied dat Wilkins schreef in 1993, toen hij in Nashville dacht dat hij rijk en beroemd zou gaan worden. Het liep allemaal anders dan hij gedacht had, maar rijk, dat voelt hij zich wel degelijk, met goede vrienden, een paar fijne maten om mee te toeren en een publiek dat zijn songs kan waarderen. En ja, de aandacht wordt oppnieuw volop gericht op al die mooie liedjes, zoals Christmas Whiskey, een ode aan vriendschap met Bart de Win subtiel op accordeon, en Santa Fe 1-20-19 (beide van het spiksplinternieuwe album Pedernales) over het telefoontje dat Wilkins kreeg toen zijn moeder overleed en hij op tour was. Nog zo'n mooi eerbetoon aan een overleden moeder komt van toetsenist Bart de Win (uit Nuenen, Noord-Brabant dus), met So Long (van de Tip Jarplaat Gemstone Road, 2017). De vleugel klinkt heerlijk, net als de samenzang door Wilkins en Small, die een paar heel fijne liedjes bijdraagt waaronder een lekker Hummingbird. Tegen het einde verlaat een groepje mensen het grand café, ze moeten een trein halen, hetgeen door Walt Wilkins wordt opgevat als een verzoek voor een ijzersterk The Trains I Missed (Diamonds In the Sun, 2007). Ronduit kippevel volgt opnieuw met een prachtig sobere uitvoering van Poetry (Rivertown, 2002). Er wordt dan ook volkomen terecht gevraagd om een toegift.
Walt Wilkins voelt zich na jaren hier toeren zelfs zo verbonden met ons land dat hij zich is gaan verdiepen in de geschiedenis, hij heeft al gelezen over de Romeinen die vonden dat hier weinig soeps vandaan kwam en huizen op palen en mensen die in de modder leefden. Hij is Nederland als een tweede thuis gaan zien, wellicht komt dat voor The Fugitives ook nog, zij moeten na hun set snel weg om een vlucht naar huis te halen, maar hebben genoten van deze tour en hun eerste keer op dit podium. Wat kan een maandagavond toch mooi uitpakken.
Op maandag 8 november 2021 staat er opnieuw een Amerikaanse formatie bij de Maandag van Van Meurs in Meneer Frits: Brian Chartrand Trio, maar er is meer om naar uit te zien, naast veel moois uit eigen land (o.a. Ruud Hermans, Björn van der Doelen) en de Ierse singer-songwriter John Blek, komt er op 13 december nog een Amerikaanse klasbak in de vorm van Sierra Hull, zij speelt dan niet in Meneer Frits, maar in de kleine zaal. Voor het volledige programma zie: https://www.demaandagvanvanmeurs.nl.