-door Mirjam Adriaans, foto Ronald Rietman-
Buiten is het koud en nevelig, in de Ad van Meurszaal boven 't Rozenknopje in Eindhoven krijgt een klein publiek het vanzelf warm door de prachtig soepele vocalen van Luke Jackson, die samen met kompaan Elliott Norris zijn gloednieuwe album Journals voorstelde.
Het is gelijk raak als Luke Jackson inzet met opener Honeycomb, een juweeltje van het nieuwe album dat veel verhalende liedjes herbergt. Dit lijkt te handelen over de worstelingen die kunnen ontstaan in het muzikantenbestaan. Later is er Red Oak, gemaakt naar een waargebeurde geschiedenis die hij na een optreden hoorde van iemand, met de toevoeging dat hij er best een lied over mocht maken. Dat heeft hij gedaan en hoe! Het is een prachtige vertelling over een liefde in tijden van oorlog, een piloot die neergeschoten wordt in zijn Spitfire bij de boom waar hij en zijn lief samenkwamen. De single Heavy gaat over de gevoelens van depressie waar ook Jackson zelf weleens mee kampt.
De begeleiding van Elliott Norris (elektrische gitaar, drums, zang) ondersteunt als vanzelf de stem en akoestische gitaar van Jackson. Heel soms neigt dat naar bombastisch, maar waar nodig is Norris subtiel, en zijn stem lijkt de ongelooflijk krachtige vocalen van Jackson enkel nog in intensiteit te versterken.
Daarnaast mogen we genieten van een paar sterke covers, zoals Free Fallin' van Tom Petty of Forever Young van Bob Dylan, Jackson vindt dat misschien wel het beste lied wat er ooit geschreven is. Het tekent ook de veelzijdigheid van deze jonge Engelse muzikant uit Canterbury, die americana, soul, folk en soms zelfs een vleug rock met gemak lijkt aan te kunnen, met zijn geweldige stem als rode draad en bindmiddel. Na afloop laat een van de bezoekers me dan ook weten: "Qua stem moet ik zeggen dat ik eigenlijk sinds Elvis nooit meer iemand hoorde met zoveel vocale mogelijkheden!"
Pure magie is er dus bij een paar a capella stukken, Trouble Now, enkel begeleid door vingergeknip, is adembenemend mooi, waar de toegift Poor Johnny (At The Bottom Of The Lake) met bijbehorend handgeklap nog het meest folky is. Hoewel het stuk nog maar enkele jaren geleden door de Amerikaanse singer-songwriter Jonathan Byrd is uitgebracht lijkt het in de versie van Luke Jackson een eeuwenoude Engelse seashanty.
Dat er door omstandigheden nauwelijks verwarming was in de zaal hebben de liefhebbers niet eens gemerkt.